صراط: درگذشته های نه چندان دور وخصوصا"درزمان سرپرستی بنیاد شهید توسط مهدی
کروبی"، که مدیریت بخش درمانش دراختیار همسر وی بود متأسفانه جانبازان
وایثارگران را در بیمارستان هایی مانند خاتم الانبیا و مصطفی خمینی که از
امکانات و کیفیت خدمات دهی خوبی برخوردار بودند، راه نمی دادند.
شاید یکی از اصلی ترین علت هایی هم که جانبازان از وضعیت بهداشت و درمان وضعیت موجود هم چنان ناراضی هستند؛ اوضاع نا به سامان بیمارستان های تحت پوشش بنیاد شهید است.
در استان تهران دو بیمارستان به نام بقیه الله و ساسان ویژه جانبازان است که متاسفانه رسیدگی آن چنانی به آن نمی شود،یکی از مهمترین مشکلاتی در این دو بیمارستان به راحتی لمس می شود نوبت های طولانی مدت برای درمان جانبازان و هم چنین کمبود تخت در این بیمارستان است.
علی آل ابراهیم جانباز 45 درصدی کشورمان است که در عملیات مسلم بن عقیل 4 بار مجروح شده و حالا از عوارض شیمیایی آن دوران رنج می برد؛اما متاسفانه وی با مراجعه به بیمارستان ساسان به خبرنگار ما اینگونه اعتراض کرد"اینجا پذیرش خیلی سخت است. حتی اگر تخت خالی هم داشته باشند باید در نوبت های طولانی مدت بمانی تا تختی را به تو اختصاص دهند."
یکی از جانبازان تحت مراقبت بیمارستان ساسان هم اینگونه از وضعیت این بیمارستان گلایه می کند:حتی دارو هایی را هم که به ما می دهند برایمان ارزش قائل نمی شوند که زمان مصرف آن را یادداشت و یاد آوری کنند.
فضای اتاق های این دو بیمارستان بسیار کثیف و بدون سیستم تهویه است به حدی که جانبازان اجازه برای ملاقات به خانواده هایشان نمی دهند.
هم چنین چندی است که بخش ویژه جانبازان در بیمارستان ها نیز درحال تبدیل شدن به یک بخش عمومی است و بخاطر بستری شدن افرادغیر جانباز، و افزایش تخت و ظرفیت پذیرش - بطوری که حتی اتاق های خصوصی ویک تخته وغذا خوری را هم تخت گذاشته اند و درآن ها مریض خوابانده اند - دیگربخش ویژه جانبازان نیست.
حالا دیگر جانبازان نخاعی با وضعیت دشوار وخاصی که دارند مجبورند گاه با افراد عادی در یک اتاق بستری باشند که این مسئله باعث ناراحتی آنان می شود ودیگر آن راحتی وامنیت خاطر که قبلا" بود را ندارند.
نکته قابل توجه دیگر این است که شلوغی بخش در کیفیت رسیدگی کادر پرستاری و خدماتی نیز تأثیر گذاشته و آنان نیز علیرغم خواست قلبیشان کمتر می توانند به جانبازان بستری دربخش که وضعیت دشواری دارند ونیاز به پرستاری ورسیدگی بیشتری دارند ، رسیدگی کنند.
این دو بیمارستان تحت مدیریت بنیاد شهید و امور ایثارگران اداره می شود؛معمولا جانبازان که زیاد به این بیمارستان ها رفت و آمد دارند بیمارستان را قتلگاه می دانند و احساس خوبی برای بستری شدن ندارند.
شاید یکی از اصلی ترین علت هایی هم که جانبازان از وضعیت بهداشت و درمان وضعیت موجود هم چنان ناراضی هستند؛ اوضاع نا به سامان بیمارستان های تحت پوشش بنیاد شهید است.
در استان تهران دو بیمارستان به نام بقیه الله و ساسان ویژه جانبازان است که متاسفانه رسیدگی آن چنانی به آن نمی شود،یکی از مهمترین مشکلاتی در این دو بیمارستان به راحتی لمس می شود نوبت های طولانی مدت برای درمان جانبازان و هم چنین کمبود تخت در این بیمارستان است.
علی آل ابراهیم جانباز 45 درصدی کشورمان است که در عملیات مسلم بن عقیل 4 بار مجروح شده و حالا از عوارض شیمیایی آن دوران رنج می برد؛اما متاسفانه وی با مراجعه به بیمارستان ساسان به خبرنگار ما اینگونه اعتراض کرد"اینجا پذیرش خیلی سخت است. حتی اگر تخت خالی هم داشته باشند باید در نوبت های طولانی مدت بمانی تا تختی را به تو اختصاص دهند."
یکی از جانبازان تحت مراقبت بیمارستان ساسان هم اینگونه از وضعیت این بیمارستان گلایه می کند:حتی دارو هایی را هم که به ما می دهند برایمان ارزش قائل نمی شوند که زمان مصرف آن را یادداشت و یاد آوری کنند.
فضای اتاق های این دو بیمارستان بسیار کثیف و بدون سیستم تهویه است به حدی که جانبازان اجازه برای ملاقات به خانواده هایشان نمی دهند.
هم چنین چندی است که بخش ویژه جانبازان در بیمارستان ها نیز درحال تبدیل شدن به یک بخش عمومی است و بخاطر بستری شدن افرادغیر جانباز، و افزایش تخت و ظرفیت پذیرش - بطوری که حتی اتاق های خصوصی ویک تخته وغذا خوری را هم تخت گذاشته اند و درآن ها مریض خوابانده اند - دیگربخش ویژه جانبازان نیست.
حالا دیگر جانبازان نخاعی با وضعیت دشوار وخاصی که دارند مجبورند گاه با افراد عادی در یک اتاق بستری باشند که این مسئله باعث ناراحتی آنان می شود ودیگر آن راحتی وامنیت خاطر که قبلا" بود را ندارند.
نکته قابل توجه دیگر این است که شلوغی بخش در کیفیت رسیدگی کادر پرستاری و خدماتی نیز تأثیر گذاشته و آنان نیز علیرغم خواست قلبیشان کمتر می توانند به جانبازان بستری دربخش که وضعیت دشواری دارند ونیاز به پرستاری ورسیدگی بیشتری دارند ، رسیدگی کنند.
این دو بیمارستان تحت مدیریت بنیاد شهید و امور ایثارگران اداره می شود؛معمولا جانبازان که زیاد به این بیمارستان ها رفت و آمد دارند بیمارستان را قتلگاه می دانند و احساس خوبی برای بستری شدن ندارند.
برادر خودم در اونجا با پای خودش رفت و بعد از 25 روز توی بغل خودم اونجا فوت کرد .هیچ کسی هم نگفت چرا