واقعیت تلخ دستمزد؛
طی سالهای اخیر، افزایش دستمزد کارگران و کارمندان عملاً «جبران گذشته» بوده، نه «حمایت از آینده». هر بار که درصدی به حقوق اضافه شده، فاصلهای که تورم ساخته بیشتر از آن بوده که با این افزایشها پر شود. در نتیجه، مردم هر سال فقیرتر میشوند بدون اینکه ظاهراً تغییری در حقوق ماهانهشان دیده شود.
بانک شکست خورده آینده؛
پرونده بانک آینده امروز به بزرگترین نماد بحران ساختاری نظام بانکی کشور تبدیل شده است. این وضعیت نه فقط بحران اقتصادی، بلکه نماد روشن فروپاشی یک مدل ناکارآمد از بانکداری خصوصی در کشور است.
بحران معیشت کارگران:
نماینده کارگران تأیید کرد: هزینه واقعی سبد معیشت خانوار به 33میلیون تومان رسیده، اما حقوق کارگران با تمام مزایا کمتر از 15میلیون تومان است؛ شکافی که کارگران را مجبور به چند شیفت کار کرده است.
هر باک بنزین سوپر بالای ۵ میلیون تومان!
کارشناسان بازار سرمایه امید چندانی به موفقیت عرضه بنزین در بورس کالا ندارند.
سفرههای کوچکتر در سایه گرانی؛
گرانی کالاهای اساسی این روزها رکورد زده است به طوری که طی ۴ سال قیمت برنج با ارز ترجیحی بیش از ۵ برابر شده است. سیاستهایی که قرار بود سفره مردم را حفظ کنند حالا فاصله بین وعده و واقعیت را نشان میدهند.
فشار روانی و اقتصادی بر متقاضیان؛
طرح نهضت ملی مسکن که قرار بود با سرعت بالا و در بازه زمانی مشخص نیاز مسکن اقشار متوسط و کمدرآمد را برطرف کند، اکنون با تأخیرهای طولانی در مراحل ساخت و تحویل واحدها مواجه شده است.
معیشت در تنگنا؛
رفع تنگناها و فشارهای معیشتی به مردم که موجب شرمساری برخی حامیان پزشکیان و البته فرار به جلو و گریز از مسئولیتپذیری بعضی دیگر از طرفداران دولت شده، با استفاده از مدیران کارآمد و بدون انگیزه فتنهانگیزی و حاشیه امکانپذیر است.
رکورد تاریخی خط فقر در ایران؛
آمارها نشان میدهد خط فقر در ایران طی ۱۰ سال بیش از ۱۲۰۰ درصد رشد کرده و ارزش دلاری حقوق کارگران از ۵۰۰ دلار در سال ۱۳۹۴ به کمتر از ۱۵۷ دلار در سال ۱۴۰۴ سقوط کرده است.
خانهدار شدن در ایران؛
برنامه هفتم توسعه وعده داده با واگذاری زمین رایگان، مسیر خانهدار شدن مردم را هموار کند، اما تجربههای گذشته از مسکن مهر تا نهضت ملی نشان دادهاند که بدون نظارت موثر، این سیاست به رانت و سوداگری ختم میشود
گرسنه نیستیم، تشنه مدیریتیم
افزایش شدید قیمت کالاهای مختلف علیرغم وفور کالا و گرانفروشی؛ به دلیل جایگزینی سیاست واردات به جای تولید، صادرات بیرویه، عدم نظارت مؤثر و برخی ترکفعلهای دولتمردان است که بوی همراهی با دشمن میدهد.
