به گزارش صراط به نقل از ایسنا:ستاره‌شناسان با طرح نظريه‌اي عجيب، مدعي تاثيرگذاري ماه در غرق شدن كشتي تايتانيك شده‌اند!
به گفته محققان، سه ماه پيش از غرق شدن كشتي تايتانيك در 14 آوريل 1912، ماه در روز 12 ژانويه 1912 در نزديكترين فاصله خود از زمين طي 1400 سال گذشته قرار داشته كه منجر به توليد يك جزر و مد فوق‌العاده بالا و سست شدن ناوگان مرگباري از يخ‌توده‌ها شده بود.
اين جزر و مد باعث رانش يخ‌توده‌ها از آبهاي كم عمق لابرادو و نيوفاوندلند به ميان دريا شده و خطوط كشتيراني را انباشتند.
محدوده يخي در محل غرق شدن تايتانيك به قدري ضخيم بوده كه كشتي‌هاي نجات در مسير كمك به بازماندگان اين فاجعه مجبور به كاهش سرعت خود شدند.
اين رويداد يكبار براي هميشه به اجتماع نزديكترين فاصله ماه از زمين در 1400 سال، مواجهه نزديك خورشيد با زمين و يك جذر و مد با دامنه زياد پرداخته بود.
به ادعاي ستاره‌شناسان تمام اين عوامل در بالا رفتن غير عادي سطح دريا مشاركت داشته كه به رانش يخ‌توده‌هاي به گل نشسته پرداخته و آنها را به سوي خطوط كشتيراني در آتلانتيك شمالي هدايت كرده‌اند.
معمولا، يخ‌توده‌ها در جاي خود باقي مانده و نمي‌توانند به سمت جنوب حركت كنند؛ مگر اين كه به حد كافي آب و مجددا شناور شده يا اين كه يك جزر و مد بالا آنها را آزاد سازد.
يك يخ‌توده مي‌تواند چندين بار در سفر خود به سمت جنوب در مناطقي گير كند كه ممكن است چندين سال به طول انجامد.
به گفته محققان، سه ماه پيش از غرق شدن كشتي تايتانيك در 14 آوريل 1912، ماه در روز 12 ژانويه 1912 در نزديكترين فاصله خود از زمين طي 1400 سال گذشته قرار داشته كه منجر به توليد يك جزر و مد فوق‌العاده بالا و سست شدن ناوگان مرگباري از يخ‌توده‌ها شده بود.
اين جزر و مد باعث رانش يخ‌توده‌ها از آبهاي كم عمق لابرادو و نيوفاوندلند به ميان دريا شده و خطوط كشتيراني را انباشتند.
محدوده يخي در محل غرق شدن تايتانيك به قدري ضخيم بوده كه كشتي‌هاي نجات در مسير كمك به بازماندگان اين فاجعه مجبور به كاهش سرعت خود شدند.
اين رويداد يكبار براي هميشه به اجتماع نزديكترين فاصله ماه از زمين در 1400 سال، مواجهه نزديك خورشيد با زمين و يك جذر و مد با دامنه زياد پرداخته بود.
به ادعاي ستاره‌شناسان تمام اين عوامل در بالا رفتن غير عادي سطح دريا مشاركت داشته كه به رانش يخ‌توده‌هاي به گل نشسته پرداخته و آنها را به سوي خطوط كشتيراني در آتلانتيك شمالي هدايت كرده‌اند.
معمولا، يخ‌توده‌ها در جاي خود باقي مانده و نمي‌توانند به سمت جنوب حركت كنند؛ مگر اين كه به حد كافي آب و مجددا شناور شده يا اين كه يك جزر و مد بالا آنها را آزاد سازد.
يك يخ‌توده مي‌تواند چندين بار در سفر خود به سمت جنوب در مناطقي گير كند كه ممكن است چندين سال به طول انجامد.
