زنگ خطر کاهش مشارکت در انتخابات و ناشنوایی سیاسیون!

کمتر از شش ماه به برگزاری سیزدهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری باقی مانده و آنگونه که از فضای رسانه ای کشور استنباط می شود، تمامی توجهات طیف های سیاسی، تنها به گمانه زنی درباره ترکیب نامزدهای حاضر از دو جناح سیاسی در خرداد 1400 معطوف است. در این میان اما نکته ای مهم که بسیاری از آن غفلت نموده و فعلاً جایی در محاسباتشان ندارد، به صدا درآمدن زنگ خطر کاهش مشارکت در انتخابات آتی است که گویی ندای آن در هیاهوی کنونی شنیده نمی شود!

بر همین اساس وزیر کشور دولت اعتدال، با اظهار نگرانی در این باره، معتقد است: «وقتی این دوره از انتخابات را با ۴ سال گذشته مقایسه می‌کنیم برای ما کمی نگران کننده است. در دور قبلی افرادی که برای حضور در انتخابات اعلام آمادگی کرده بودند، دو برابر آماری است که الان داریم. این فضای سرد و ساکت در حوزه اجتماعی و سیاسی اقتضا می‌کند که فعالیت بیشتری انجام شود.»!

این درحالیست که در دوره های قبلی منتهی به انتخابات ریاست جمهوری و حتی در سال پایانی دولت ها، اتمسفر کشور آنچنان مهیای استقبال از رای گیری می شد که از مدت ها قبل از برگزاری انتخابات، بحث ها و گفتگوهای سیاسی در میان مردم داغ داغ بود اما اکنون برخلاف همیشه، به نظر می رسد که اولین انتخابات در قرن جدید، برای مردم فاقد جذابیت باشد.

حدود یکسال پیش بود که اولین نشانه های بی‎حسی سیاسی ایرانیان در انتخابات یازدهمین دوره مجلس در اسفند 98، هویدا شد و با مشارکت 42 درصدی مردم، رکورد کمترین مشارکت در چهار دهه گذشته رقم خورد! اگرچه بسیاری از تجدیدنظرطلبان در قامت ماهیگیران از آب گل آلود، دلیل این مشارکت پایین را ردصلاحیت عناصر اصلاح طلب از سوی شورای نگهبان تحلیل می کردند؛ اما ناگفته پیدا بود که اگر تمامی افراد این جناح نیز تایید صلاحیت می شدند، باز هم درصد مشارکت چنگی به دل نمی زد و بعید بود که حتی به مرز 50 درصد نیز برسد!

اگرچه با رصد اوضاع بغرنج اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی می توان به آسانی، به علت اصلی کناره گیری مردم از کنشگری در عرصه سیاسی کشور پی بُرد اما تداوم بی رمقی و بی تفاوتی ایرانیان در انتخابات پیش رو، از آن جهت خطرناک خواهد بود که یکی از اساسی ترین بنیان های نظام، اصل جمهوریت است و زیر سوال رفتن جمهوریت، چالش های بزرگی را در آینده ای نه چندان دور به کشور تحمیل خواهد نمود؛ لذا بر دلسوزان و علاقه مندان به اسلام و انقلاب فرض است تا دیر نشده، چاره ای برای این معضل قریب الوقوع بیاندیشند.