یک مدرسه هم در کوچه پشتی محل کار ما
بچه ها وقتی می آیند در حیاط بازی کنند نشاط و شادی شان مثل بادهای تند بهاری می آید داخل اتاق من
ناظم این مدرسه دومی دارد پشت بلندگو داد می زند: لطف کن دهنتو ببند!
از این مدرسه ها می ترسم
از بچگی می ترسیدم و هنوز به نظرم ترس دارند، از همین الان که یک ساله است
دوست ندارم فرزندم را بفرستم مدرسه
یک جور بازداشت موقت هستند برای بچه ها تا والدین از سر کار برگردند
بازداشت موقتی دوازده ساله!
اگر می خواهیم تغییر کنیم باید آموزش و پرورش قبل از همه درست شود
اول از همه هم بلندگوی این ناظم را قطع کنند و بهش بگویند خودت لطف کن دهنتو ببند!
بعد هم یک ردیف درخت بکارند کنار دیوارهای مدرسه
یعنی چه بچه این همه ساعت بنشیند پشت میز
و ده دقیقه زنگ تفریحش هم این طور باشد؟
از بودجه هر جا میزنید بزنید به مدرسه ها برسید
به قول حافظ و پدر من از برای خدا!
------------
همین اول کاری با احترام و پوزش از نویسنده اولین پیام از همه خوبان آموزش و پرورش عذر می خواهم
و همه خوبی هایش را هم قبول دارم
اما به نظرم این ساختار باید به طور جدی متحول شود
و راه نجات ما در نگاه تازه به بچه هاست
درباره استعداد و نوع نگاه به آن باید باز اندیشی کنیم
و نیز درباره شیوه های آموزش و پرورش
و نیز برای امکانات باید جهاد آموزش و پرورش راه بیندازیم
