به گزارش صراط به نقل از فارس، در تقابل همیشگی سینما و تلویزیون، بازی در آثار تلویزیونی برای برخی بازیگران به‌عنوان نقطه‌ضعف تلقی می‌شود؛ حتی اگر نقش‌هایشان در سریال‌های پرمخاطب و ماندگار بوده باشد. لاله اسکندری در گفت‌وگویی به همین مسئله اشاره می‌کند و می‌گوید: «شروع فعالیتم با سینما بود، اما با سریال خاک سرخ به کارگردانی ابراهیم حاتمی‌کیا شناخته شدم؛ اثری ماندگار در حوزه دفاع مقدس. در دهه ۷۰ و ۸۰ بازی در تلویزیون نوعی ضعف به حساب می‌آمد و همین نگاه باعث فاصله‌ام از سینما شد. با این حال، بعدها با وجود پیشنهادهای متعدد، تنها نقش‌هایی را پذیرفتم که به آن‌ها باور داشتم.»در کنار او، سپند امیرسلیمانی نیز از پدیده «برچسب‌زدن» در سینما و تلویزیون سخن گفته است؛ موضوعی که به گفته او مانع رشد بسیاری از هنرمندان شده است. او با انتقاد از نبود پیشنهاد کاری در پلتفرم‌ها، این شرایط را نشانه محدود بودن و بسته بودن دایره تصمیم‌گیرندگان در جامعه هنری می‌داند.البته لاله اسکندری از حلقه تنگ و محدودکننده سینما برای بازیگران در دهه‌های ۷۰ و ۸۰ سخن می‌گوید و سپند امیرسلیمانی نیز وضعیت مشابهی را از دهه ۸۰ تا امروز توصیف می‌کند؛ روزگاری که ابتدا تنها سینما و تلویزیون مطرح بودند و امروز نیز با اضافه شدن پلتفرم‌های نمایش خانگی، این چرخه بسته همچنان به شکل دیگری ادامه یافته است.می‌توان نتیجه گرفت که در سینما و نمایش خانگی حلقه‌ای محدود و بسته وجود دارد؛ حلقه‌ای که تلاش می‌کند در تقابل با تلویزیون هویت خود را تعریف کند و همین امر باعث می‌شود بازیگرانی که تجربه حضور در سریال‌ها را دارند، از برخی پروژه‌های سینمایی یا پلتفرمی کنار گذاشته شوند.
البته سیدعلی صالحی بازیگری که بیشتر با سریال‌های تلویزیونی و آثاری چون «نون خ» شناخته می‌شود وقتی برای بازی در اثر سینمایی «ناتور دشت» در جشنواره فجر حاضر شد گفت که بعد از سی سال کار حرفه‌ای پایم به فجر باز شد.