پشت پرده یک تحقیر تاریخی در واشنگتن

به گزارش صراط به نقل از فارس، صحنه‌ای که در کاخ سفید شکل گرفت، فراتر از یک ملاقات دیپلماتیک معمولی بود. بر اساس تحلیل رفتارشناسی ناظران حاضر در جلسه و منابع نزدیک به مذاکرات، آن‌چه در نگاه اول یک گفت‌وگوی میان «متحدان: به نظر می‌رسید، در حقیقت نمایشی حساب شده از قدرت، وابستگی و بازی روانی بود که توسط دونالد ترامپ کارگردانی می‌شد. 
این گزارش، با استناد به مشاهدات زبانی و فرازبانی، به کندوکاو در لایه‌های پنهان این رویداد می‌پردازد.
تغییر پوشش زلنسکی: از نماد مقاومت به دیپلماسی تطبیقی ولودیمیر زلنسکی، رئیس‌جمهور اوکراین، که برای ماه‌ها با لباس نظامی سبزرنگ به نماد مقاومت در برابر حمله روسیه تبدیل شده بود، این بار در کاخ سفید با کت و شلوار تیره و رسمی ظاهر شد. این تغییر پوشش تنها یک انتخاب «سبک» (استایل) نبود، بلکه یک پیام سیاسی حساب شده محسوب می‌شد.
گذار از رهبر نظامی به دیپلمات: این تغییر نشان می‌دهد زلنسکی در تلاش است خود را نه فقط به عنوان فرمانده میدان جنگ، بلکه به عنوان شریکی برابر در میز مذاکرات به غرب، و به ویژه به ترامپ، معرفی کند.
تطابق با انتظارات میزبان: این حرکت احتمالاً پاسخی بود به انتقادات قبلی از پوشش غیررسمی او و نشان‌دهنده تلاش برای جلب رضایت ترامپ و همسویی با استانداردهای دیپلماتیک مورد انتظار کاخ سفید.
زبان بدن رهبران اروپایی: نگاره‌ای از اضطراب و وابستگی در عکس‌ها و گزارش‌های منتشرشده از این نشست، حالت بدن و چهره برخی از رهبران اروپایی به اندازه کلماتشان گویا بود.
حالت‌های دفاعی: دست‌به‌سینه بودن یا قرارگیری بدن در حالت جمع‌شده می‌توانست نشان‌دهنده اضطراب، عدم اطمینان یا احساس نیاز به محافظت در برابر فضای پرتنش جلسه باشد.
چهره‌های جدی و فاقد لبخند: بیانگر این بود که ابتکار عمل در دست آنان نیست و تحت فشار روانی قابل توجهی قرار دارند.
پویایی نشستن: نحوه قرارگیری آنان در مقابل ترامپ، که گویی در موضع شاگردانی در برابر معلمی قدرتمند هستند، به وضوح عدم توازن قدرت و احساس وابستگی عمیق به تصمیمات واشنگتن را نشان می‌داد.
کارگردانی ترامپ: نمایش اقتدار و بازی با روان‌شناسی قدرتدونالد ترامپ در این دیدار، با بهره‌گیری از تاکتیک‌های روانشناختی، به وضوح نقش کارگردان را ایفا می‌کرد.
تعریف و تحقیر: تعریف او از ظاهر آراسته زلنسکی (چه کت و شلوار قشنگی!) اگرچه در ظاهر مثبت بود، اما به گونه‌ای بیان شد که بر سلطه او و لزوم تطابق دیگران با استانداردهایش تأکید کند.
کنترل کامل فضای گفتگو: اظهارات او مبنی بر عدم لزوم آتش‌بس پیش از توافق نهایی، که در تقابل مستقیم با خواست واضح زلنسکی و متحدان اروپایی بود، نشان می‌داد که او مسیر مذاکرات را دیکته می‌کند.
به رخ کشیدن نقش میانجی‌گری انحصاری: حتی اشاره به تماس تلفنی با ولادیمیر پوتین در حین جلسه، این پیام را تقویت می‌کرد که ترامپ خود را بازیگر اصلی و بی‌بدیل در این فرآیند می‌داند و دیگران باید از نقشه راه او پیروی کنند.
اهداف استراتژیک پشت نمایش تحقیربه نظر می‌رسید رفتار ترامپ تنها یک نمایش نفس‌گیر نبود، بلکه اهدافی استراتژیک را دنبال می‌کرد:
1. تحت فشار قرار دادن متحدان برای امتیازدهی بیشتر: گزارش‌ها حاکی از آن است که ترامپ از این موقعیت برای وادار کردن متحدان به امتیازات اقتصادی و امنیتی بیشتر استفاده کرد. از جمله می‌توان به فشار برای خرید تسلیحات بیشتر از آمریکا اشاره کرد.
2. تأکید بر وابستگی اروپا به آمریکا: این صحنه به وضوح نشان می‌داد که اروپا، علیرغم ادعاهایش، استقلال راهبردی کامل ندارد و برای حل بحران‌هایی مانند جنگ اوکراین، نهایتاً به رهبری و قدرت آمریکا وابسته است. حضور فوری رهبران اروپایی در واشنگتن پس از چرخش ناگهانی ترامپ به سمت گفت‌وگو با پوتین، این وابستگی را آشکار کرد.
3. تقویت تصویر داخلی به عنوان یک رهبر قاطع: این رفتار می‌توانست بخشی از استراتژی ترامپ برای تقویت تصویر خود در نزد حامیانش به عنوان یک رهبر غیرمتعارف و قاطع باشد که از "دیپلماسی کهنه" فاصله گرفته و تنها به زبان قدرت صحبت می‌کند.
پیامدهای نهان: بحران مشروعیت و بازتعریف روابطاین رفتارها پیامدهای فرامتنی عمیقی داشت:
بحران مشروعیت برای زلنسکی: سکوت نسبی زلنسکی در مقابل برخی اظهارات ترامپ و تشکرهای مکرر او، اگرچه ممکن است ناشی از ضرورت عملی باشد، اما در عرصه عمومی می‌تواند به عنوان نشانه‌ای از ضعف یا نیاز مبرم به حمایت آمریکا تفسیر شود و موضع او را نزد متحدان و مردمش تحت تأثیر قرار دهد.
شکاف در غرب: این نمایش آشکار عدم توازن قدرت، تنش‌های عمیق‌تر درون غرب درباره آینده جنگ اوکراین، نقش رهبری آمریکا و میزان وابستگی اروپا را به تصویر کشید.
آن‌چه در کاخ سفید گذشت، تنها یک مذاکره صلح نبود؛ یک نمایش تمام‌عیار از realpolitik یا «سیاست میدانی» بود که در آن قدرت، روان‌شناسی و تحقیر در هم آمیخته شده بود تا نه تنها مسیر جنگ اوکراین، بلکه دینامیزم روابط ترا-اطلس را برای سال‌های آینده تعریف کند. سؤال اینجاست که آیا این استراتژی در درازمدت به نفع منافع غرب خواهد بود یا شکاف‌های موجود را عمیق‌تر خواهد کرد؟