آقای پورمحمدی این چه وحدتی است که از حالا کاندیدایتان را معرفی کرده‌اید؟/ اینکه نام نامزد را معرفی می‌کنید و به احزاب می‌گویید حول آن وحدت کنید، پدرخواندگی نیست؟

 

از سوی دیگر اخیرا مصطفی پورمحمدی، دبیرعالی جامعه روحانیت مبارز، گفته است: «برخی به پدرخواندگی حمله می‌کنند ولی می‌خواهند خودشان مخفیانه این مدل را پیگیری کنند و یک دفعه در آخر انتخابات نظر خود را تحمیل می‌کنند. دوره این مدل‌ها گذاشته و این‌گونه مدل‌ها دیگر مقبولیت ندارد و ما نمی‌توانیم از این مدل‌های منسوخ شده استفاده کنیم». او همچنین در وصف شورای وحدت بیان کرده: «در این شورا روی هیچ فردی بحثی نشده است، تلقی ما این است اگر آقای رئیسی کاندیدا شود میل و نظر شورای وحدت به سمت ایشان است، ولی دیگر روی هیچ فردی بحثی نشده است.اگر آقای رئیسی وارد صحنه نشوند ما ممکن است با تعدد کاندیداها روبرو شویم و اینگونه احتمالا انتخابات به دور دوم کشیده خواهد شد».
وقتی این سخنان با گفته‌های اخیر متکی جمع می‌شود، نتیجه‌ای خلاف ظاهر ادعاهای پورمحمدی به دست می‌آید. پور محمدی ضمن آنکه تشکیلات متبوعش را پدرخوانده نمی‌داند، به دیگر اصولگرایان حمله می‌کند که آنها بنای پدرخواندگی دارند و برای اثبات ادعایش می‌گوید که ما یعنی شورای وحدت بر هیچ مصداقی به جز رئیسی بحث نکرده‌ایم. همین جملات به همراه موضع صریح متکی به عنوان سخنگوی شورای وحدت نشان می‌دهد اتفاقا جامعه روحانیت خلاف ادعایش اتفاقا به مصداق موردنظر رسیده است و در شمایل یک پدرخوانده تمام‌عیار برای همه اصولگرایان تعیین تکلیف می‌کند.
پورمحمدی و دیگر اعضای شورای وحدت باید توضیح دهند اگر ابراهیم رئیسی نامزد قطعی‌شان است پس چه زمانی احزاب فرصت می‌یابند نظراتشان را بدهند و از نامزدهای موردنظرشان دفاع کنند تا در یک فرایند دموکراتیک یک نامزد واحد به جامعه معرفی شود؟ در حقیقت اساسا بحث و نظر در فرایند شورای وحدت به چه شیوه‌ای است؟ و اگر نفی همه اینها پدرخواندگی نیست، چه چیزی است؟
سخنان متکی و پورمحمدی در حالی است که هنوز نظر ابراهیم رئیسی درباره حضور یا عدم حضورش در انتخابات مشخص نیست و اگر در نهایت رئیسی به این جمع‌بندی برسد که به هر دلیلی اعم از نهی‌ او از بیرون‌آمدن از قوه قضائیه یا صلاح‌دید شخصی‌اش در انتخابات نامزد نشود، شورای وحدت در قبال به هدر رفتن وقت اجماع‌سازی چه پاسخی می‌دهد؟ و آیا در آن شرایط بازهم نامزد خاص خود را بدون هیچ مشورتی ارائه می‌کند؟
همه این‌ها در حالی است که اصولگرایان در دو انتخابات ریاست‌جمهوری سال96 و مجلس سال98 توانستند در اتحادی کامل ابتدا با سازوکار جمنا و در ادامه آن با تشکیلات شورای ائتلاف وارد انتخابات شوند مهدی چمران این موضوع را علتی بر ادامه مسیر اصولگرایان با همان سازوکار شورای ائتلاف می‌داند؛ چنانکه چندی پیش گفته بود: «مشخص نیست شورای وحدت برای چه و با چه هدفی تشکیل شده است، زیرا شورای ائتلاف از انتخابات ریاست‌جمهوری سال۹۶ آن موقع در قالب جمنا تا انتخابات مجلس در اسفند ماه۹۸ مسئولیت اجماع‌سازی اصولگرایان را برعهده داشت و توانست در این مسیر به‌ شدت موفق عمل کند؛ به‌نحوی که در انتخابات دوره گذشته بدون هیچ اختلاف‌نظری بر آقای رییسی اجماع شد و در انتخابات مجلس نیز شورای ائتلاف توانست یک شگفتی را رقم بزند؛ به ‌طوری که ۲۳۰نماینده کنونی ماحصل اجماعی بود که شورای ائتلاف ایجاد کرد... مردم هم از لیست شورای ائتلاف استقبال خوبی کردند و بعد از انتخابات شورای ائتلاف بلافاصله فعالیت خود را برای دو انتخابات شورای شهر و ریاست‌جمهوری بعدی آغاز کرد و در استان‌ها و شهرستان‌ها مجامع شکل گرفتند».
اعضای جامعه روحانیت بعد از انتخابات مجلس به شدت اصرار داشتند که نهاد اجماع‌ساز اصولگرایان باید با محوریت روحانیت پیش برود که تا پیش از اعلام موضع صریح متکی و پورمحمدی این پرسش وجود دارد که تشکیل شورای وحدت به موازات شورای ائتلاف نیروهای انقلاب با چه هدفی است؟ این پرسش تا امروز بی‌جواب بود تا آنکه اکنون مشخص شده است که گویا جامعه روحانیت در تمام این مدت با طرح شعار وحدت سعی داشته است تا نظر خود را بدون هیچ حرف و بحثی بر بدنه جریان اصولگرایی تحمیل کند.