ناکارآمدی آخرین تیر ترکش غرب

از مدتها پیش قراردادهای ایران به صورت پایاپای منعقد شده است. یعنی در بسیاری از این قراردادها در صورت کنار کشیدن کشورهای غربی به عنوان سرمایه گذار سودبرنده ایران خواهد بود. چرا که آنها تجهیرات را گذاشته اند و قرار بوده طی مثلا سی سال با BOT پول خود را از محصول استخراج شده دشت کنند و حالا اگر آنها سهمشان را نبرند، چه کسی سود خواهد برد؟

بیایید نگاهی به زمان جنگ داشته باشیم. ما نیاز شدید به پول برای جنگ داشتیم علاوه بر این که خرید کالاهای اساسی مردم، اولویت داشت. خارک زیر آتش مستقیم دشمن بود. تحریم تصویب شده بود و نفت در بهترین قیمت زیر 15 دلار بود! نفتکشها را می زدند و تازه بعد از خروج نفتکش از خلیج فارس باید بندر به بندر می رفتند تا خریداری حاضر شود نفت ایران را روی آب بخرد. اما اکنون میزان وابستگی ما در حوزه کالاهای اساسی چقدر است؟ رشد و رونق صنایع تولید کننده کالاهای اساسی در داخل، بعد از تحریم حتمی است چرا که اکنون بزرگ ترین چالش صنایع ملی؛ واردات بی رویه کالا از خارج است. قیمت نفت چقدر است؟ وضعیت ذخایر ارزی خزانه چطور است؟ ما چقدر در شناخت مسیرهای دورزدن دست و پا بسته ایم؟ وضعیت مرز ما با کشورهای همسایه مان چقدر کنترل پذیر است؟ آیا این گفته به واقع صحیح نیست که اکنون در وضعیت شعب ابی طالب نیستیم؟ ما تجربه داریم!

غربی ها به این موضوع واقفند که می گویند تحریم های هدفمندشان برای یک صنعت خاص(هسته ای) که زنجیره تامین کاملا مشخصی داشته و به نوعی اختصاصی محسوب می شود؛ موفق نبوده اند و ناچار به سرمایه گذاری وسیع در ابزارهایی مانند استاکس نت شده اند.

معنای این عمل چیزی غیر از ناتوانی در ایجاد محدودیت است؟ آیا جز این است که ایران تاکنون موفق شده است به باشگاه چند نفره هسته ای های حرفه ای جهان وارد شود؟ حالا چگونه می خواهند نفت را تحریم کنند؟ تقاضا زیاد است. عرضه قابل مدیریت است و ایران به نقل خودشان متخصص جنگ کلامی فرسایشی است!