صراط: حسین فدایی‌حسین نمایشنامه‌نویس مطرح دینی معتقد است اجرای نمایش‌های مذهبی باعث ورود مردم به سالن‌های حرفه‌ای و آشتی مخاطب با تئاتر می‌شود.
سیدحسین فدائی‌حسین نویسنده و کارگردان فعال و تاثیرگذار حوزه ادبیات نمایش‌های دینی اظهارداشت: نمایش‌های مذهبی به آثاری اطلاق می‌شود که به عموم مردم مربوط باشد، بنابراین مخاطب اصلی این کارها مردم هستند و اینگونه نمایش‌ها باعث ورود مردم به سالن‌های حرفه‌ای و آشتی مخاطب با تئاتر می‌شود.
وی ادامه داد: سال‌هاست که می‌شنویم که تئاتر مخاطب عام ندارد، زیرا هر نمایش تماشاگر خود و افرادی که با عوامل کار آشنا هستند را دارد، بنابراین وقتی صحبت از نبود مخاطب می‌شود منظور مخاطب عام است که با اجرای نمایش‌های مذهبی آشتی میان تماشاگر با تئاتر مذهبی و کم کم نمایش‌های غیرمذهبی برقرار می‌شود.
این نویسنده تئاتر درباره بهره‌گیری از متونی که به زندگی ائمه اطهار اشاره دارد، بیان کرد: ما باید به تاریخ گذشته و زندگی ائمه رویکرد جدیدی داشته باشیم، زیرا اگر قرار باشد همان مطالبی را که مخاطب بارها آن را شنیده است در آثار نمایشی نشان دهیم، دست به تکرار زده‌ایم.
فدائی‌حسین افزود: وقتی صحبت از تئاتر می‌شود هر اثر نمایشی باید با رویکرد نمایشی پیش رود. زندگی ائمه و بزرگان در جایی مناسب است که به اثر تئاتری تبدیل شود. اما اینکه به شیوه زندگی پیشوایان و امامان بی‌توجه باشیم و بر رویکرد امروزی متمرکز باشیم، نیز عملکرد مناسبی نیست بنابراین بهتر است هر دو اتفاق را دنبال کنیم، یعنی نگاه امروزی به وقایع تاریخی و زندگی ائمه داشته باشیم.
وی همچنین در خصوص شیوه اجرایی پیشنهادی‌اش برای آثار دینی اظهار کرد: هر قصه باید قالب اجرایی خود را داشته باشد بعضی وقایع در تاریخ مذهب و اسلام است که با قالب‌های متداول و معمول متناسب نیست، برای مثال برخی معجزات یا کرامت‌های ائمه اگر در قالب نمایش معمول ارائه شود نتیجه خوبی نخواهد داشت.
این هنرمند تئاتر تاکید کرد: ما در حال حاضر امکان نشان دادن معصومین را نداریم و در تعزیه با قالب‌های اجرایی متفاوت ائمه را نشان می‌دهیم به طوری که مخاطب هم صدا و هم تصویر را درک می‌کند بدون اینکه شبهه‌ای برای او بوجود آید، زیرا برای روایت اتفاقات در تعزیه تمهیداتی ایجاد شده که شبهات را از بین می‌برد، در حالی که این شکل از اجرا مناسب برای دیگر اشکال نمایش نیست.
فدائی‌حسین برای رفع این مسئله پیشنهاد داد: باید کار پژوهشی یا تحقیقی انجام شود تا در ترکیب میان تعزیه و تئاتر متداول پیوند ایجاد شود و قالب جدیدی شکل گیرد که امکان بیان مسائل را راحت‌تر کند.
سیدحسین فدائی‌حسین نویسنده و کارگردان فعال و تاثیرگذار حوزه ادبیات نمایش‌های دینی اظهارداشت: نمایش‌های مذهبی به آثاری اطلاق می‌شود که به عموم مردم مربوط باشد، بنابراین مخاطب اصلی این کارها مردم هستند و اینگونه نمایش‌ها باعث ورود مردم به سالن‌های حرفه‌ای و آشتی مخاطب با تئاتر می‌شود.
وی ادامه داد: سال‌هاست که می‌شنویم که تئاتر مخاطب عام ندارد، زیرا هر نمایش تماشاگر خود و افرادی که با عوامل کار آشنا هستند را دارد، بنابراین وقتی صحبت از نبود مخاطب می‌شود منظور مخاطب عام است که با اجرای نمایش‌های مذهبی آشتی میان تماشاگر با تئاتر مذهبی و کم کم نمایش‌های غیرمذهبی برقرار می‌شود.
این نویسنده تئاتر درباره بهره‌گیری از متونی که به زندگی ائمه اطهار اشاره دارد، بیان کرد: ما باید به تاریخ گذشته و زندگی ائمه رویکرد جدیدی داشته باشیم، زیرا اگر قرار باشد همان مطالبی را که مخاطب بارها آن را شنیده است در آثار نمایشی نشان دهیم، دست به تکرار زده‌ایم.
فدائی‌حسین افزود: وقتی صحبت از تئاتر می‌شود هر اثر نمایشی باید با رویکرد نمایشی پیش رود. زندگی ائمه و بزرگان در جایی مناسب است که به اثر تئاتری تبدیل شود. اما اینکه به شیوه زندگی پیشوایان و امامان بی‌توجه باشیم و بر رویکرد امروزی متمرکز باشیم، نیز عملکرد مناسبی نیست بنابراین بهتر است هر دو اتفاق را دنبال کنیم، یعنی نگاه امروزی به وقایع تاریخی و زندگی ائمه داشته باشیم.
وی همچنین در خصوص شیوه اجرایی پیشنهادی‌اش برای آثار دینی اظهار کرد: هر قصه باید قالب اجرایی خود را داشته باشد بعضی وقایع در تاریخ مذهب و اسلام است که با قالب‌های متداول و معمول متناسب نیست، برای مثال برخی معجزات یا کرامت‌های ائمه اگر در قالب نمایش معمول ارائه شود نتیجه خوبی نخواهد داشت.
این هنرمند تئاتر تاکید کرد: ما در حال حاضر امکان نشان دادن معصومین را نداریم و در تعزیه با قالب‌های اجرایی متفاوت ائمه را نشان می‌دهیم به طوری که مخاطب هم صدا و هم تصویر را درک می‌کند بدون اینکه شبهه‌ای برای او بوجود آید، زیرا برای روایت اتفاقات در تعزیه تمهیداتی ایجاد شده که شبهات را از بین می‌برد، در حالی که این شکل از اجرا مناسب برای دیگر اشکال نمایش نیست.
فدائی‌حسین برای رفع این مسئله پیشنهاد داد: باید کار پژوهشی یا تحقیقی انجام شود تا در ترکیب میان تعزیه و تئاتر متداول پیوند ایجاد شود و قالب جدیدی شکل گیرد که امکان بیان مسائل را راحت‌تر کند.