روستای فیلبند

روستای فیلبند یکی از روستا‌های کوچک مازندران است که در ۲۴۰ کیلومتری تهران به سمت آمل قرار دارد. نام این روستا در زبان مازندرانی فل بن، فل به معنی خستگی و بند به معنای بند آمدن است. این منطقه در فصل پاییز و بهار از آب و هوای متنوعی برخوردار بوده و در چند ساله گذشته تبدیل به یکی از مناطق مهم و گردشگری به خصوص طبیعت گردی تبدیل شده است.

به دامداران کوه‌نشین مازندرانی که در دامنه‌های شمالی رشته‌کوه البرز زندگی می‌کنند گالِش گفته می‌شود. گالش، در بخشی از زبان‌های ایرانی شمال غربی، همچون گیلکی و مازندرانی معنای گاوبان را می‌دهد. بعبارت ساده‌تر گالش یعنی کسی که دامداری می‌کند و گاو و گوسفند پرورش می‌دهد. همچنین در زبان مازندرانی به چوپان گاو، گالش و به چوپان گوسفند کِرد گفته می‌شود. در بام شرقی مازندران، روستایی است که به روستای فیلبند معروف است. این روستا که در ارتفاع ۲۳۰۰ متری شهرستان بابل واقع شده است در اکثر مواقع سال توسط اقیانوسی از ابر پوشیده شده است و جلوه ای خاص را به منطقه می دهد. که گالش های منطقه ییلاق خود را در تابستان در این منطقه پشت سر میگذارند.

روستای فیلبند ، مرتفع‌ترین روستای ییلاقی حوزه مرکزی استان مازندران است که در دریایی از ابر و چشم‌اندازی بی‌بدیل در قسمتی از طبیعت چهار فصل کشور آرمیده است. آب و هوای این روستا به گونه‌ای است که پیش‌بینی‌های هواشناسی در مورد آن اصلا قابل اعتماد نیست و در یک روز ممکن است شاهد چندین پدیده جوی باشید و تنها به فاصله چند ساعت هم برف، هم باران و هم پرتو‌های درخشان آفتاب تابان را به تماشا بنشینید. نام این ییلاق در اصل فلبند است. فل در گویش مازندرانی به معنای خستگی و بند هم به معنای بند آمدن و نتوانستن است. علت این نام‌گذاری به دلیل ارتفاع بالای این ییلاق و کمرگاه‌های تندی است که عبور از آن را دشوار می‌کرده است. بهترین زمان برای بازدید از این ییلاق از انتهای اردیبهشت ماه تا ابتدای مهرماه است. اما این موضوع بدین معنا نیست که زیبایی این ییلاق در بقیه سال کاهش می‌یابد، بلکه به علت شرایط جوی رفتن به این منطقه سخت می‌شود. زمستان در فیلبند زود آغاز می‌شود و دیر به پایان می‌رسد و می‌توان گفت: نزدیک به هفت ماه سال همه جا پوشیده از برف است و سرمای طاقت‌فرسایی همه جا را فرا می‌گیرد. این روستا در فصل زمستان به دلیل بارش برف و قطع راه‌های ارتباطی تقریبا بدون سکنه می‌شود، ولی با شروع فصل بهار و جاری شدن جویبار‌ها و رویش گیاهان خوراکی، بار دیگر زندگی و شور و شوق به منطقه بازمی‌گردد.