رهگذر

در پوشش رویدادها و مأموریت‌های عکاسی، صحنه‌ای تکراری اما همیشه غیرمنتظره اتفاق می‌افتد: افرادی که ناگهان مقابل دوربین می‌ایستند و با لبخند یا اشتیاق می‌گویند «از منم عکس بگیر». این درخواست ساده، در دل شلوغی یک مراسم یا خیابان، نقطه شروع ارتباطی کوتاه اما واقعی است؛ ارتباطی میان یک عکاس ناشناس و فردی که تنها چند ثانیه فرصت دارد تا در قاب ثبت شود. در بسیاری از این موقعیت‌ها، زمان مجال گفت‌وگو یا شناخت بیشتر را نمی‌دهد. عکس گرفته می‌شود و هر دو طرف دوباره در جریان رویداد گم می‌شوند. شاید آن فرد هیچ‌وقت تصویرش را نبیند؛ شاید حتی اسمش هم پرسیده نشود. اما همین واکنش ناگهانی (میل به ثبت شدن در لحظه، اعتماد به یک غریبه، و پذیرفتن دوربینی که از پیش برنامه‌ای برایش نداشته) خود تبدیل به روایتی مستقل است. این مجموعه تلاشی است برای مستندسازی همین برخوردهای زودگذر؛ لحظه‌هایی که نشان می‌دهد چطور حضور یک دوربین می‌تواند مرز میان غریبه‌ها را برای چند ثانیه از میان بردارد و یک ارتباط انسانی ساده اما معنادار شکل دهد.

وقتی که از کنار یکی از همین آدم‌های پرجنب و جوش شهر می‌گذشتم، به نظرم می‌رسید با بقیه فرق دارد، البته فرق هم داشت، زنی بود لاغر اندام، ‌آنقدر سیلی آفتاب به صورتش خورده بود که کبودی بهترین رنگ چهره‌اش بود.

جسد زن جوان که با ترک خانه‌اش به طرز مرموزی گم شده بود بعد از گذشت چهار روز در کانال آب پاکدشت پیدا شد.