دیپلماسی عمومی مفهومی است که رئیس جمهور و کارگزاران دولت های نهم و دهم
به کرات از آن استفاده می کنند. هدف اصلی دیپلماسی عمومی هم نفوذ بر اذهان و
افکارعمومی از طریقی غیر از دیپلماسی متعارف است.در دیپلماسی عمومی هر چه
ایده ها قوی ترباشد و ابزار تبلیغی هم قدرتمندتر باشد، قدرت نفوذ هم بیشتر
خواهد بود.
به گزارش صراط ؛ رئیس جمهور ایران در سالهای گذشته بیش از هر ابزار دیگری در راستای دیپلماسی عمومی از نوشتن «نامه» استفاده کرده است ؛ تا جایی که بارها از دیپلماسی «نامه نگاری» برای وی در نشریات و رسانه ها استفاده شده است.
در همین راستا، رئیس جمهور در روزهای گذشته نامه ای برای همدردی با والدین دانش آموزانی که در یک حادثه تیر اندازی در آمریکا کشته شدند، ارسال کرد. نامه ای که از محتوای آن برمی آید رئیس جمهور گذشته از حس انساندوستی و تلاش برای همدردی،سعی کرده است در راستای همان دیپلماسی عمومی و تلاش برای به دست آوردن اذهان و افکار حرکت کند. اما نکته ای که در این ارتباط ایرانیان را مکدر کرده است نه تلاش رئیس جمهور برای استفاده از دیپلماسی عمومی، که نادیده گرفتن غم و رنج مردمی در داخل ایران است که به مصیبتی مشابه گرفتار آمده اند و از رئیس جمهور شان پیامی دریافت نکرده اند. تا شاید مرهمی بر دل های داغدارشان باشد. مردمی که در محروم ترین مناطق کشور نه قربانی یک جانی، بلکه قربانی کوتاهی بخشی از همین دولتی شده است که رئیس آن به درستی درد و آلام آمریکایی ها را می بیند، اما درد و الام هموطنانش را نمی بیند.
چرا رئیس جمهور برای تسکین درد و رنج مردم ایران پیام ارسال نمی کند؟
هیچ کس جز خود رئیس جمهور و نزدیکانش از نیت رئیس جمهور برای ارسال پیام به حادثه دیدگان آمریکایی و عدم ارسال پیام به حادثه دیدگان ایرانی اطلاع ندارد و نمی توان نیت خوانی هم کرد. آنچه که بر می آید تلاش برای همدردی برای نوع بشر توسط رئیس جمهوری که نماینده ملت ایران است عملی پسندیده است. اما شاید رئیس جمهور احساس کرده است که پیام دادن به حادثه دیدگان ایرانی، یعنی پذیرفتن اینکه به علت کوتاهی دولت وی چنین اتفاقی افتاده است و دادن پیام یعنی پذیرفتن کوتاهی. اما کدام دولتی بی عیب و نقص است ؟
شاید رئیس جمهور احساس کرده است که به دلیل حادثه پیرانشهر و سوختن کودکان مدرسه شین آباد، فشارهای زیادی به وزیرش وارد آمده است و نخواسته است او هم در این فشار شریک شود، اما مردم و کودکان در آتش سوخته و والدین آنان چه گناهی دارند که حتی از شنیدن پیام همدردی رئیس جمهورشان باید محروم شوند؟ وزیر هم که همچنان با قدرت اسب مراد خود را می راند.
شاید رئیس جمهور احساس کرده که مردم ایران صبور هستند و در سال و ماه و روز و هفته چندین مرتبه از این گونه بلاها به خاطر کوتاهی ها بر آنان نازل می شود. لذا هم می توانند بدون پیام همدردی صبوری کنند و هم اینکه اگر بنا باشد رئیس جمهور برای هر حادثه ای در ایران چنین پیام هایی بدهند که دائم باید به خاطر اهمال ها و کوتاهی ها و بازی با جان مردم پیام ارسال کند.
شاید رئیس جمهور حادثه شین آباد را حادثه ای سیاسی می داند که رقیب از آن علیه وی و دولتش استفاده می کند و لازم است دولت قاطعانه ایستاد و در مقابل رقیب سیاسی خود پا پس نکشد.
شاید ده ها شاید دیگر هم باشد، اما رئیس جمهور برای مردم خودش پیام نفرستاد، برای مردم آمریکا پیام فرستاد. پاسخی هم دریافت نکرد. اگر برای ما ایرانیان هم پیام می فرستاد، بی پاسخ می ماند؟
به گزارش صراط ؛ رئیس جمهور ایران در سالهای گذشته بیش از هر ابزار دیگری در راستای دیپلماسی عمومی از نوشتن «نامه» استفاده کرده است ؛ تا جایی که بارها از دیپلماسی «نامه نگاری» برای وی در نشریات و رسانه ها استفاده شده است.
در همین راستا، رئیس جمهور در روزهای گذشته نامه ای برای همدردی با والدین دانش آموزانی که در یک حادثه تیر اندازی در آمریکا کشته شدند، ارسال کرد. نامه ای که از محتوای آن برمی آید رئیس جمهور گذشته از حس انساندوستی و تلاش برای همدردی،سعی کرده است در راستای همان دیپلماسی عمومی و تلاش برای به دست آوردن اذهان و افکار حرکت کند. اما نکته ای که در این ارتباط ایرانیان را مکدر کرده است نه تلاش رئیس جمهور برای استفاده از دیپلماسی عمومی، که نادیده گرفتن غم و رنج مردمی در داخل ایران است که به مصیبتی مشابه گرفتار آمده اند و از رئیس جمهور شان پیامی دریافت نکرده اند. تا شاید مرهمی بر دل های داغدارشان باشد. مردمی که در محروم ترین مناطق کشور نه قربانی یک جانی، بلکه قربانی کوتاهی بخشی از همین دولتی شده است که رئیس آن به درستی درد و آلام آمریکایی ها را می بیند، اما درد و الام هموطنانش را نمی بیند.
چرا رئیس جمهور برای تسکین درد و رنج مردم ایران پیام ارسال نمی کند؟
هیچ کس جز خود رئیس جمهور و نزدیکانش از نیت رئیس جمهور برای ارسال پیام به حادثه دیدگان آمریکایی و عدم ارسال پیام به حادثه دیدگان ایرانی اطلاع ندارد و نمی توان نیت خوانی هم کرد. آنچه که بر می آید تلاش برای همدردی برای نوع بشر توسط رئیس جمهوری که نماینده ملت ایران است عملی پسندیده است. اما شاید رئیس جمهور احساس کرده است که پیام دادن به حادثه دیدگان ایرانی، یعنی پذیرفتن اینکه به علت کوتاهی دولت وی چنین اتفاقی افتاده است و دادن پیام یعنی پذیرفتن کوتاهی. اما کدام دولتی بی عیب و نقص است ؟
شاید رئیس جمهور احساس کرده است که به دلیل حادثه پیرانشهر و سوختن کودکان مدرسه شین آباد، فشارهای زیادی به وزیرش وارد آمده است و نخواسته است او هم در این فشار شریک شود، اما مردم و کودکان در آتش سوخته و والدین آنان چه گناهی دارند که حتی از شنیدن پیام همدردی رئیس جمهورشان باید محروم شوند؟ وزیر هم که همچنان با قدرت اسب مراد خود را می راند.
شاید رئیس جمهور احساس کرده که مردم ایران صبور هستند و در سال و ماه و روز و هفته چندین مرتبه از این گونه بلاها به خاطر کوتاهی ها بر آنان نازل می شود. لذا هم می توانند بدون پیام همدردی صبوری کنند و هم اینکه اگر بنا باشد رئیس جمهور برای هر حادثه ای در ایران چنین پیام هایی بدهند که دائم باید به خاطر اهمال ها و کوتاهی ها و بازی با جان مردم پیام ارسال کند.
شاید رئیس جمهور حادثه شین آباد را حادثه ای سیاسی می داند که رقیب از آن علیه وی و دولتش استفاده می کند و لازم است دولت قاطعانه ایستاد و در مقابل رقیب سیاسی خود پا پس نکشد.
شاید ده ها شاید دیگر هم باشد، اما رئیس جمهور برای مردم خودش پیام نفرستاد، برای مردم آمریکا پیام فرستاد. پاسخی هم دریافت نکرد. اگر برای ما ایرانیان هم پیام می فرستاد، بی پاسخ می ماند؟
