اذان و اقامه ای برای نماز میت، یا "لبیک یا عزراییل"

زمانی به این فکر می کردم در هنگام به دنیا آمدن ما، درِ گوشمان اذان و اقامه گفتند، شاید ربطی نداشته باشه، ولی به این فکر می کردم که، اذان و اقامه نمازی هم باید داشته باشه، و کم کم به این نتیجه رسیدم که اتفاقاً نمازی هم پشت سرش خوانده می شود، به چشم بر هم زدنی، و آن نماز "میتی" هست که روی جنازه ما می خوانند...

اگر به خودمان نگاه کنیم می بینیم واقعاً زندگی ما و نفس کشیدن ما همین زمان کوتاه بیشتر نیست، یعنی از زمان تمام شدن آن اذان و اقامه، تا زمان شروع نماز میت ما، به همین راحتی، مگر نه اینکه همین حالا که ده ها سال از زندگی ما گذشته است، انگار نه انگار که این گذشت زمان را احساس کرده ایم، و به همین صورت هم بقیه عمر را سپری می کنیم، به چشم به هم زدنی...
در قران، آیه های آخر سوره نازعات اینگونه آمده است :
از تو درباره رستاخیز می پرسند که برپاییش کی است؟ (آیه 42)
...
روزی که آن را ببینند(رستاخیز)،گویی توقفشان در دنیا، جز شامگاهی یا چاشتگاهی نبوده است (آیه 46)
باید باور کنیم که خیلی غافلیم، قران نیز در موارد بسیار زیادی تذکر به این غفلت ما می دهد. ما در این دنیا مسافران رهگذری هستیم که مبداء و مقصدمان را مشخص کرده اند و انتخاب راه ها را به خودمان سپرده اند.حال بسیاری از ما، کارمان به جایی رسیده است که، در این مسیر کوتاه، که تا چشم به هم بزنی به مقصد می رسی، هر کاری دلمان می خواهد می کنیم. حق و ناحق می کنیم، خدا را فراموش می کنیم، در مقابل دین و قران و خدا و ائمه اطهار(علیهماالسلام) جبهه گیری می کنیم، نه طاعتی نه عبادتی، نه نماز درست و حسابی و به دردبخوری، نه غیرت و تعصبی، نه حجاب و حیایی، و نه تفکر و تعقلی...
به هیچ کدام از ما ضمانت عمری ابدی و یا بسیار طولانی را نداده اند، ممکن است ثانیه ای دیگر و یا ساعتی دیگر و یا سال هایی دیگر فرصت داشته باشیم، اما خودمان نمی توانیم زمانی برایش مشخص کنیم...
این را برای تذکر دادن به خودم می گویم...
عزراییل برای همه هست، رفیق و یا دشمنی جدا نشدنی از هر انسان، امیدوارم وقتی به دیدارمان می آید، دوستش داشته باشیم و از لبیک گفتن به ایشان هراس نداشته باشیم...