به گزارش سرویس وبلاگ صراط؛نویسنده وبلاگ سبوی معرفت در آخرین به روزرسانی وبلاگ خود نوشته است:
بسم الله
ما بيچارگان و متحيّران وادى ضلالت و سرمستان از جام غفلت و خودپرستى از نماز اهل معرفت و سجود اصحاب قلوب محروميم ، خوب است حالت قصور و تقصير خود و مذلّت و خوارى خويش را در نظر داشته باشيم و به حال حرمان خود متاءسف و به كيفيّت احتجاب خود متلهّف باشيم و به حقّ تعالى از اين خسران و تسلّط نفس و شيطان پناه بريم ؛ شايد حالت اضطرارى دست دهد و آن ذات مقدّس مضطرّين را اجابت فرمايد: اَمَّن يُجيبُ الْمُضْطَرَّ اِذا دَعاهُ وَ يَكْشِفُ السُّوء . (1)
بارالها، پايان كار ما را به سعادت مقرون فرما؛ و سرانجام
رشته معرفت و خداخواهى را به دست ما بده ؛ و دست تطاول ديو رجيم و شيطان را
از قلب ما كوتاه فرما، و جذوه اى از آتش محبت خود در دل ما افكن تا جذبه
اى حاصل آيد؛ و خرمن خودى و خودپرستى ما را به نور نار عشقت بسوزان تا جز
تو نبينيم و نخواهيم جز سركوى تو بار قلوب را نيندازيم .
محبوبا، اكنون
كه از تو دوريم و از جمال جميلت مهجور، مگر آنكه دست كريمانه ات تصرّفى كند
و حجابهاى ضخيم را از ميان بردارد تا در بقيه عمر جبران ماسبق گردد. اّنك
ولىّ النّعم(2) .
در ادامه یک مسمّط زیبا از امام خمینی رحمة الله علیه تقدیم دوستان میگردد:
حدیث دل
بـــــــر ســــــر كوى تو اى مى زده، ديوانه شدم عقل را رانـــــدم و وابستــــه ميخانه شدم
دور آن شمــــع دل افـــــــــــــروز چو پروانه شدم بـــــه هــواى شكن گيسوى تو شانه شدم
درد دل را بــــــه كـــــــــــه گويم كه دوايى بدهد
مــن كـــــــه درويشم، ميخانه بود منزل من دوستــــــــىّ رُخش آميختـــــــه انــــــدر گِل من
از همـــه مُلك جهان، ميكده شد حاصل من حــــــق ســــــــرافكنــــده شود در قِبَل باطل من
كــــاش ميخــانه به اين تشنه صفايى بدهد
مـــــــــژده اى ســـــــــاكن بتخانه كه پيرو ز تويى يـــــارِ آتشكــــــده مستِ جهـــــانسوز تويى
خـــــــــادم صـــــــومعه فتنــــــــه برافروز تويى واقفِ ســـــــرّ صنمخـــــــانه مـــــرموز تويى
شــــــــايد آن شــــــاه، نــــوايى به گدايى بدهد
ســـــر و سرّى است مرا با صنم باده فروش گفت و گويــــى است كه نايش برسد بر دل گوش
پيــــر صاحبدل ما گفت: "ازين رمز، خموش ! هـــــــر دو عالــــــم نكشد بــــــــار امانت بر دوش
دست تقــــــدير بـــــه ميخواره نوايى بدهد"
اى گـــل بـــــــــاغ وفـــــــــــــا، درد مرا درمان كن جـــــرعــــــــه اى ريز و مرا بنده نافرمان كن
راز ميخوارگــــــــىام از همــــــــــه كس پنهان كن گــــــوشه چشم به حال من بىسامان كن
باشد آن شــــــــاهد دلــــــــــــــدار سرايى بدهد
يــــــادگارى كه در آن منزل درويشان است درد عشـــــــــّاق قلندر به همين درمان است
طـــــــاير قدس بر اين منزلِ دل، دربان است حضرت روحِ قُدُس منتظــــــر فــــــرمـــــان است
تــــا كـــــه درويش خـــــرابات صلايى بدهد
پـــــــرده بــــــرداشت ز اســــرار ازل، پيــر مغان بــــــاز شد در بـــــرِ رندان، گره فاشِ نهان
راز هستــــــى بگشــــــود از كـــــــــرم درويشان غـــــم فـــــــرو ريخت ز دامان بلند ايشان
دوست شــــــايد كـــــــــــه به دريوزه ردايى بدهد
ســــــاغر از دست من افتاد، دوايى برسان راه پيـــــدا نكنــــــم، راهنمــــــايى بــــــرســـــان
گــــــــر وفايـــــى نبود در تو، جفايى برسان از مــــــن غمــــــــزده بـــــر پير، ندايـــى برسان
كــــه به ايــن مى زده در ميكده جايى بدهد(3)
