به گزارش صراط به نقل از ایسنا، سرنوشت کره زمین چه خواهد شد و چه سرانجامی در انتظار انسان است؟ این ها سوالاتی هستند که دانشمندان مرتبط، به طور جدی به آنها می اندیشند. در این نوشتار، می کوشیم، خلاصه‌ای از دغدغه ها و یافته های دانشمندان را مرور کنیم.
انسان ها در طول ۹ میلیون سالی که روی کره زمین زندگی کرده اند، نشان داده اند که جزو سخت جان ترین موجودات زنده این سیاره اند؛ اجداد انسان امروز، از انسان راست قامت و انسان دنیسوا تا انسان نئاندرتال و انسان خردمند، همه و همه بدون استثنا، فجایعی را پشت سر گذاشته اند که امروزه حتی تصورش نیز رعب آور است. به عنوان مثال در آخرین عصر یخبندان که حدود ۱۲ هزار سال قبل رخ داد و در بخش های زیادی از سیاره، ارتفاع یخ های چسبیده به سطح زمین به بالای یک کیلومتر رسید، بسیاری از موجودات زنده از جمله ماموت و ببر دندان خنجری و حتی گیاهان از بین رفتند ولی انسان ها که از قدرت بدنی کمتر و پوست نازک تری داشتند، توانستند جان سالم به در ببرند.
یا در ۷۵ هزار سال پیش، آتشفشان "توبا" در اندونزی امروزی فعال شد و چنان انفجاری را به وجود آورد که خاکسترش حتی روی خاورمیانه هم پاشیده است. بعد از این فاجعه زیست محیطی، توده های گاز برای مدتی حدود ۱۰۰۰ سال دور کره زمین را پوشاند و جلوی تابش مستقیم نور خورشید به سیاره زمین گرفته شده و سرمای ۱۰ قرنی زمین را فرا گرفت ولی باز هم انسان توانست از این وضعیت مرگبار نجات یابد. دانشمندان برآورد می کنند که بعد از آن ابرآتشفشان، تنها هزار تا ۱۰ هزار جفت انسان روی زمین باقی ماندند ولی همان ها توانستند زاد و ولد کنند و انسان را از آن سرمای ۱۰۰۰ ساله، زنده بیرون بیاورند.
"انقراض"؛ سرنوشت همه موجودات؟
با وجود همه این ها، خطری که انسان را تهدید می کند، دچار شدن به سرنوشت میلیون ها موجود زنده دیگر است: از ابتدای پیدایش کره زمین، گونه های گیاهی و حیوانی، به کرات پدید آمده، سال های متمادی - گاه میلیون ها سال - زندگی کرده اند و سپس منقرض شده اند. وقتی قریب به اتفاق موجودات زنده زمین در نهایت به انقراض رسیده اند، دانشمندان بر آنند که انسان نیز سرنوشتی جز تکرار قانون سیاره، یعنی "انقراض" ندارد و روزی که کسی نمی داند کی هست، انسان نیز به سرنوشت میلیون ها هم سیاره ای اش دچار و منقرض می شود؛ شاید تغییرات اقلیمی به سمتی برود که کره زمین در طول چندین قرن یا حتی هزاره ها، اندک اندم مطلوبیت خود را برای زندگی انسان از دست بدهد و تعداد انسان ها کمتر و کمتر شوند و در نهایت از بین بروند.
همچنین احتمال آن می رود که جهش های ژنتیکی که تا کنون به نفع انسان تمام شده، در نقطه ای پیش بینی ناپذیر، روند را معکوس کنند. یعنی ممکن است یک جهش ژنتیکی، دامنه زیستی یا هوشی انسان را محدود کند و به انقراض بشر بینجامد.
خودکشی جمعی!
فعالیت‌های مخرب بشر، به ویژه در زمینه‌های زیست‌محیطی و نظامی، به ویژه در قرن اخیر اثرات مخربی بر زمین داشته است. تغییرات اقلیمی ناشی از انتشار گازهای گلخانه‌ای، نابودی جنگل‌ها و گونه های گیاهی و جانوری و آلودگی هوا، از جمله عواملی هستند که سیاره مان را دچار بحران می‌کنند. در کنار این، استفاده از سلاح‌های هسته‌ای در جنگ‌ها می‌تواند منجر به تخریب سریع و گسترده اکوسیستم‌ها و حتی ایجاد «زمستان هسته‌ای» شود که شرایط زیست را برای بقای بشر به شدت دشوار می‌کند.
به علاوه، حرکت سریع بشر به سمت هوش مصنوعی این نگرانی را تشدید کرده است که در جایی، کنترل از دست انسان خارج شود و موجودات جدید الخلقه AI محور، انسان را تحت کنترل خود در آورند و در دراز مدت، آن را به سمت نابودی بکشانند.
گو این که انسان خردمند، با بی خردی تمام در حال تخریب کره زمین و یک خودکشی جمعی است!
بیماری جمعی
کرونا که حالا بخشی از خاطرات جمعی بشر معاصر شده است، بار دیگر نشان داد که انسان می تواند حتی از سوی موجوداتی که دیده نمی شوند تهدید شود. هیچ کس نمی داند آیا ویروسی خطرناک تر از کرونا در کمین سال ها یا حتی قرن ها و هزاره های بعد انسان است یا نه؟ به هر حال، خطر شیوع بیماری واگیردار در حد جهانی که انسان را غافلگیر کند و از بین ببرد، منتفی نیست.
برخورد اجرام آسمانی
هر روز ۵۰ تن جرم آسمانی - که آنها را به عنوان شهاب سنگ می شناسیم - وارد جو زمین می شوند ولی چون چندان بزرگ نیستند، عمدتاً در جو زمین می سوزند و از بین می روند. با این حال، حدود ۱۰ هزار شهاب سنگ از لایه حفاظتی می گذرند و به کره زمین می رسند. احتمال این که شهاب سنگی بزرگ به زمین بخورد -مانند شهاب سنگی که ۶۶ میلیون سال قبل، به کره زمین خورد و بسیاری از موجودات و مشخصاً دایناسورها را منقرض کرد- هر چند اندک است ولی از نظر علمی غیر ممکن نیست. یادمان باشد سیاره زمین در جهانی بی پایان و در میان بی نهایت جرم آسمانی شناور است و امکان تصادف، صفر نیست.
شاید روزی شهاب سنگی بسیار بسیار بزرگ، انفجاری چند میلیون بار بزرگ تر از برزگ ترین انفجار اتمی ایجاد کند و به قصه زمین و ساکنانش پایان دهد.
سوختن در میان شعله های خورشید
بر اساس نظریات ستاره‌شناسی، خورشید که مایه حیات و انرژی در کره زمین است در حدود ۵ میلیارد سال آینده وارد فاز غول‌قرمز می‌شود. در این مرحله، دمای خورشید به طور چشمگیری افزایش می یابد و شعله های آن به عطارد، زهره و حتی زمین می رسد و همه این ها را می سوزاند و از بین می رود. اگرچه این رویداد در مقیاس زمانی بسیار دور اتفاق می‌افتد، اما از منظر کیهانی یک پایان اجتناب‌ناپذیر محسوب می‌شود.
مه گسست
یکی از نظریه‌های کیهان‌شناسی، " مه گسست" یا Big Rip است. بر اساس این نظریه، مواد تشکیل‌دهندهٔ جهان، از ستارگان غول پیکر گرفته تا اتم ها به‌یک‌باره از هم می‌گسلند و از بین می روند. در چنان وضعیتی، زمین نیز هم سرنوشت جهان می شود و برای همیشه به همراه ساکنانش از بین می رود.