به گزارش صراط در صحنه دوئل، طرفین مبارزه پشت به پشت هم گام بر می دارند و پس از چرخشی ناگهانی به سمت یکدیگر تیراندازی می کنند. در این میدان، آنکس که زودتر ماشه را بچکاند برنده است و لحظه ای غفلت، مساوی با مرگ خواهد بود. حال فردی را در نظر بگیرید که منتظر بماند تا پس از شلیک طرف مقابل، بخواهد در دفاع از خود و در واکنش به ماشه چکانی حریف، تازه تصمیم به اقدام متقابل کند؛ ناگفته پیداست سزای چنین شخصی جز نیستی و نابودی نخواهد بود!
باند نیویورکی ها و برجامیان محبان المذاکره، در جریان فعالسازی مکانیزم ماشه یا همان اسنپ بک، در نقش دوئل کننده ای احمق ظاهر شدند که منتظر بودند تا پس از اقدام مذبوحانه طرف مقابل، دست به واکنش بزنند؛ غافل از اینکه دیگر جانی در بدن ندارند تا بتوانند انتقام بستانند.
حال که مکانیزم ماشه فعال شده و تمام تحریم های سازمان ملل علیه ایران اسلامی به ماقبل سال ۱۳۹۴ بازگشته و تا چند روز دیگر اعمال می گردد، چرا جمهوری اسلامی از تنها برگ برنده باقی مانده اش استفاده نکند و در واکنش به غربی های بی حیا و دغلکار، از NPT خارج نشود؟
البته اگر باند برجامیان به سرکردگی روحانی و ظریف و عراقچی، ذره ای دوراندیشی داشتند و منافع ملی برایشان مهم بود، در همان فروردین ۱۳۹۷ و پس از خروج یکجانبه آمریکا از برجام، از این توافق ننگین خارج می شدند و اروپایی های خبیث را نقره داغ می کردند که نتوانند ۷ سال بعد و با وقاحت تمام با کارت اسنپ بک علیه کشورمان بازی کنند!
به گزارش صراط در عین حال باید بر یک دهه عمر بر باد رفته ملتی افسوس خورد که با نیرنگ و فریب پهلوان پنبه های دیپلماسی و شیخ کلیدساز، در روز انعقاد برجام، مستانه به خیابان ها ریختند و با در دست داشتن همزمان اسکانس هزار تومانی با اسکانس یک دلاری، خواب برابری این دو واحد پولی را می دیدند، غافل از آنکه باید ۱۰ سال بعد و به لطف خیانت های محبان المذاکره، تراول ۱۰۰ هزار تومانی را با اسکناس یک دلاری در دست بگیرند و بر بخت و اقبال شوم خویش، های های بگریند!
آری این تکرار تاریخ است که بار اول بصورت تراژدی خودنمایی می کند و پس آن به نمایش کمدی تبدیل می شود. وقتی جواد ظریف با سکه های اهدایی حسن روحانی در قبال انعقاد خسارت محض برجام، ۹ سال بعد شهر به شهر معرکه راه می اندازد و به دنبال جمع کردن رای برای استمرار دولت سوم روحانی می دود و عده ای فراموشکار نیز به تاسی از بمباران رسانه ای جیره خواران زنجیره ای، مجددا باند نیویورکی ها را صدر می نشانند، نباید بر کسی خرده گرفت که از ماست که بر ماست!
