پدرخوانده کیست؛ «شورای وحدت» یا «شورای ائتلاف»؟!

داستان یک آش و چند آشپز اصولگرایان در آستانه هریک از انتخابات ها، آنقدر بی مزه و تکراری شده که دیگر برای هیچکس جذابیت ندارد! اینبار اما ورود همزمان دو تشکیلات موازی «شورای ائتلاف» و «شورای وحدت» به انتخابات خرداد 1400، از هم اکنون احتمال بروز اختلافات در این زمینه را تقویت کرده است.

تجربه شورای ائتلاف و ارائه لیست مشترک اصولگرایان در انتخابات مجلس 98، اگرچه با پیروزی و راهیابی تمامی اعضای فهرست به بهارستان همراه بود اما چینش سهمیه ای این لیست و عدم گنجاندن بسیاری از افراد وابسته به زیرشاخه های مدعی در ذیل چتر اصولگرایی، موجب گردید تا نظر جمع کثیری از بزرگان و پدرخواندگان جریان راست در آن انتخابات تامین نشده و نارضایتی ها دوچندان شود.

تشکیل شورای وحدت را شاید بتوان در حُکم تشکیل مجمع مشورتی متشکل از جاماندگان شورای ائتلاف ارزیابی نمود که برآنند تا برخلاف تجربه اسفند 1398، این مرتبه فرصت خرداد 1400 را غنیمت شمرده و در انتخابات خالی از رقیب دوره سیزدهم ریاست جمهوری، سهمیه های احتمالی خویش را محفوظ نگه دارند!

کثرت متولیان و ریش سفیدان جناح اصولگرایی، اگرچه در ظاهر از انشقاق و تشتت در بین راست گرایان حکایت می کند اما پافشاری سرسختانه هریک از ائتلافی ها یا وحدتی ها بر سر مواضعشان حکایت از این واقعیت دارد که نامبردگان به دلیل رخوت و سردرگمی مشهود در جناح تجدیدنظرطلب، اینبار برخلاف انتخابات 1392، عدم وحدت بر گزینه واحد را به مثابه پیروزی رقیب تلقی نکرده و خود را پیروز مطلق انتخابات پیش رو، با هر میزان از مشارکت مردمی می پندارند.

مسلم است که عملکرد فاجعه بار اعتدالیون و بی کفایتی محض دولتمردان بنفش، اقبال مردمی به جریان چپ، بعنوان اصلی ترین حامی حسن روحانی در انتخابات 92 و 96 را به شدت کاهش داده است؛ از این رو اصولگرایان با فهم این واقعیت و فراغت از دعواهای میان حزبی، عرصه تقابلات را به درگیری های درون جناحی کشانده اند و با استناد به تجربه ورود سهل الوصول و بی دغدغه لیست ائتلاف به مجلس یازدهم، باور دارند که برنده این نزاع درون خانوادگی، به قطع و یقین راهی پاستور خواهد شد!

در این بین، اگرچه گفته می شود که ترجیح هر دو شورا، بر وحدت روی گزینه آیت الله رئیسی در رقابت خرداد 1400 متمرکز است اما با توجه به بی میلی و نفی صریح رئیس قوه قضائیه در قبال حضور در انتخابات، پیش بینی می شود که در ماه ها و هفته های منتهی به انتخاب رئیس دولت جدید، طناب کشی درون جناحی اصولگرایان برای تحمیل گزینه مدنظرشان به بهانه وحدت حداکثری، دیدنی تر از گذشته خواهد بود!