دفاعی تمام قد از «پژمان» سینمای ایران

یادداشتی از آریا قریشی در دفاع از پژمان جمشیدی ، مسیرش در بازیگری و تلاشش برای پیشرفت در سینما را در ادامه بخوانید:

1) از محمدعلی فردین (که پیش از ورود به سینما حتی کسب مدال نقره رقابت‌های کشتی قهرمانی جهان را هم در کارنامه داشت) تا ایلوش خوشابه و امامعلی حبیبی در دهه‌های 30 و 40 و  تجربه‌های عمدتاً ناموفق  سال‌های پس از انقلاب توسط افرادی چون علی پروین، حمید استیلی، افشین پیروانی، جواد زرینچه و احمدرضا عابدزاده، خیلی از چهره‌های مطرح ورزش ایران شانس خود را در سینما امتحان کرده‌اند. پژمان جمشیدی هم یکی از این چهره‌ها است که اتفاقاً یک نمونه موفق محسوب می‌شود.

2)  جمشیدی خوش‌اقبال بود که با اولین حضور جدی‌اش در مقام بازیگر به‌خوبی دیده شد. مسیری که جمشیدی پس از «پژمان» طی کرد، بیش از هر چیز نشان‌دهنده‌ی احترامی است که او برای بازیگری قائل است. جدا از طنازی ذاتی او و بازی در تعدادی از پروژه‌های تجاری موفق سال‌های اخیر سینمای ایران، جمشیدی چند بار تلاش کرده تا این قالب را بشکند و نشان دهد که توانایی‌های او محدود به تکرار یک نقش خاص نیست. جمشیدی می‌توانست به شهرتش به‌عنوان یک فوتبالیست اکتفا کند و بازیگر کمدی‌های تجاری باقی بماند. جاه‌طلبی و تلاش او برای فرا رفتن از این مرحله، قابل ستایش است. بماند که تداوم موفقیت در ایفای نقش‌های کمدی به‌خودی خود اصلاً کار ساده‌ای نیست و نشان‌دهنده توانایی‌های بازیگری جمشیدی است.

3)  شاید در دل سینمای عمدتاً رانتی ایران، خیلی از فیلمسازان باشند که مدام شکست می‌خورند و باز هم فیلم می‌سازند اما در مورد بازیگران چنین نیست. چند بازیگر بدون استعداد و جذابیت، صرفاً به‌خاطر شهرتی که از قبل داشته‌اند، وارد حرفه بازیگری شده و در سطح اول سینمای ایران دوام آورده‌اند؟ اگر جمشیدی در سال‌های اخیر فرصت حضور در پروژه‌های مطرحی را به دست آورده، نشان‌دهنده این است که حضور او برای گروه قابل توجهی از مخاطبان سینمای ایران جذابیت دارد. در این راه، حق او بیش از طعنه شنیدن است.

4)  «خط فرضی» و «شیشلیک» را ندیده‌ام. اما جدا از این که جمشیدی در این آثار چقدر موفق بوده، تلاش و جدیت او در این سال‌ها (که بیش از خیلی از چهره‌های اسم‌ورسم‌دار سینمای ایران بوده)، جسارتش در راه شکستن یک تصویر کلیشه‌ای، و دوام آوردنش در سینمای ایران به‌عنوان چهره‌ای موفق، شایسته احترام بیشتری است. حالا وقتش رسیده که با جمشیدی به‌عنوان یک بازیگر سینما مواجه شویم؛ نه فوتبالیستی که از قضا گذارش به سینما هم افتاده است.