چرا الگوهای سیستم دجال از مصرف مواد می میرند؟

"صراط" - الگوسازی یکی از مهم ترین اقداماتی است که نظام های سیاسی دنیا برای کنترل و هدایت افراد جامعه از آن بهره می برند. الگوها در روزگار ما انواع و اقسام دارند، از قهرمانان ورزشی بگیرید تا دانشمندان مخترع و مکتشف! اما غرب برای جلوگیری از رشد و پیشرفت فکری و ذهنی مردمان اش دو کلیشه بزرگ دارد، چرا که رشد عقلانیت و تفکر برابر است با خیزش مردمی در برابر حکومتی که از جهل ملت ها برای استعمار و استثمار آنها بهره می برد.

کلیشه اول ایجاد علاقه و انگیزش برای توسعه و همه گیری روحیه مصرف گرایی است. نیازهای یک فرد غربی نسبت به ۱۰۰ سال گذشته حداقل ۲۰۰ برابر شده است. یعنی اگر روزی ملاک توانگری یک فرد در جامعه آمریکایی درآمد روزانه ۵۰ سنت بود و تامین خوراک و پوشاک روزانه برای وی کفایت می کرد، امروزه اوضاع همه دنیا تغییر کرده است. اما وضعیت غرب نسبت به بسیاری از مناطق پر جمعیت دنیا مثل هند، اندونزی یا مکزیک متفاوت است. امروز سه کشور ذکر شده به عنوان خوشبخت ترین مردم دنیا معرفی شدند در حالی که میزان درآمد مردم در این کشورهای پرجمعیت و نه چندان ثروتمند اصلا قابل مقایسه با جوامع غربی نیست.

ملاک های رفاه با میزان قدرت خرید گره خورده اند به صورتی که اگر شما مصنوعات و محصولات با مارک های معروف و  وابسته به سیستم را نتوانید بخرید فقیر محسوب خواهید شد در صورتی که توانایی خرید خوراک و پوشاک معمولی را دارید!

این برندسازی های جهانی همه در راستای الگوسازی های سیستم مشوق مصرف گرایی و هزینه سازی است. از طرفی هر سیستمی فارغ از شعارهایی که در دستور کار قرار می دهد نیاز به ویترین دارد.کلیشه دوم، پرکننده های ویترین سیستم دجال با شعار "مصرف می کنم پس زنده ام" هستند افرادی مثل ویتنی هوستون، اپرا وینفری، دیوید بکهام، مدونا و بسیاری از چهره های مشهور است که اغلب مردم دنیا با آنها و ریز اخبار زندگی شان آشنایی دارند.