خودروهای نارنجی محبوب کجا رفتند ؟

به گزارش صراط به نقل از تابناک جدای از نقل‌گویی‌ها و تحلیل‌های جالب که بیشتر سیاسی هم هستند، تاکسی برای ایرانی جماعت، خاطرات بسیاری را یادآوری می‌کند؛ خاطراتی که بیشتر با پیکان گره خورده‌اند و گاه، رنگ «نارنجی» تداعی کننده آنهاست.

مسافری که از ایستادن طولانی مدت در ایستگاه صبرش طاق شده، به خبرنگار ما می‌گوید: تنها در ساعات اوج ترافیک است که تاکسی‌ها در خط فعالیت می‌کنند. در دیگر ساعات روز، تاکسی‌ها غیب می‌شوند و مجبوریم که ساعت‌ها منتظر تاکسی بمانیم. بعضی‌هایشان سرویس مدارس را دارند و برخی شاید به خانه می‌روند تا زمان اوج ترافیک بعدی به ایستگاه برگردند.

پیرمردی که کلی خرید کرده و به نظر خسته هم می‌رسد، می‌گوید: تاکسی‌ها تنها مسافر دربست جابجا می‌کنند و حاضرند خالی بروند؛ اما مسافرکشی نکنند. بعد هم مدعی هستند که چرا خودروهای شخصی مسافر کشی می‌کنند.

این در حالی است که در شهرستان‌ها، این گونه نیست و حتی در بسیاری از شهر‌ها، هنوز «تاکسی» جایگاهش را نگه داشته و مسافربرهای شخصی، مجال زیادی برای عرض اندام ندارند؛ البته تفاوت کرایه‌های شهرستان‌ها و کلانشهر‌ها قابل قیاس نیست.

این را راننده‌ای می‌گوید که سال‌هاست در این حرفه فعالیت می‌کند؛ در شهرستان‌ها هم راه کوتاه است و هم کرایه‌ها ارزان و کسی رغبت نمی‌کند، به این شغل طاقت فرسا تن بدهد. اینجا هم هزینه‌ها زیاد‌تر است و هم رقیب زیاد داریم. اگر چند سرویس دربستی در روز نرویم که اصلا دخل و خرجمان نمی‌خواند. تازه هیچ حمایتی هم از ما نمی‌شود و هر کسی که خودرو دارد، می‌تواند مسافرکشی کند. مگر به آن‌ها می‌گویید که چرا بدون مجوز در شغل ما کاسبی می‌کنند؟

وقتی از وی می‌پرسیم که مگر سهمیه بنزین و طرح ترافیک دریافت نمی‌کنید، می‌گوید: اگر این را هم ندهند که دیگر باید خانه نشین شویم. قبلا سهمیه لاستیک داشتیم و خیلی چیزهای دیگر و حالا همه را حذف کرده‌اند و تنها یک روز می‌گویند، لباس فلان رنگ بپوشید و روز دیگر چیز دیگری را اجباری می‌کنند.

راننده دیگری هم که کلی از همه چیز و گرانی گلایه کرده، می‌گوید: مجبور شدم که تاکسی قدیمی‌ام را با این سمند تعویض کنم و اکنون مجبورم کلی قسط بدهم و تازه استهلاک این ماشین هم بیشتر است و کلی خرجم بیشتر شده است. نه مصرف بنزینش به صرفه است و نه استفاده از گاز راحت است.

به نظر با سیستمی از حمل و نقل روبه‌رو هستیم که هم خدمات دهنده و هم خدمات گیرنده از آن رضایت ندارند، ولی سال‌هاست بدون تغییر به کار خود ادامه می‌دهد. کافی است که در یکی از موتورهای جستجوی اینترنتی، به دنبال وعده‌های راه‌اندازی تاکسی‌متر بگردیم تا با سیلی از اخبار و نقل قول‌های مسئولین گوناگون روبه‌رو شویم که می‌خواستند حداقلی مثل تاکسی‌مترر را راه اندازی کنند؛ اما... .

اینجاست که به یاد سازمان تاکسیرانی می‌افتیم که هر از چند گاهی دنبال مسکن و بیمه و سوخت این قشر زحمت‌کش است و کسی نیست از ایشان بپرسد، تکلیف وظیفه نظارتی‌شان چیست و چه نقشی در کارآمد کردن این سیستم فرسوده ـ که اتفاقا تاکسی‌رانان نیز از آن راضی نیستند ـ دارند؟