سوره همزه صد و چهارمین سوره قرآن است و در جزء سی ام آن قرار دارد.
«همزه» و «لمزه» به معنای عیب‌جو و بدگو هستند. خداوند در این سوره مال‌اندوزانی را که با عیب‌جویی از مردم می‌خواهند بر آنان برتری بجویند، تهدید به آتش خردکننده می‌کند. برخی از مفسران معتقدند این سوره درباره ولید بن مغیره نازل شده که به پیامبر (ص) تهمت می‌زد و پشت سر او بدگویی می‌کرد. گروهی دیگر آن را در مورد جمعی دانسته‌اند که می‌خواستند پیامبر (ص) را بدنام کنند.
در فضیلت تلاوت سوره همزه نقل شده است هر کس آن را در نماز‌های واجب قرائت کند، فقر او از بین می‌رود و روزی به سویش می‌آید و مرگ‌های بد از او دور می‌شود. یا در روایتی آمده به اندازه دنیا ثواب به او داده می‌شود.
از پیامبر اسلام (ص) نیز نقل شده به تعداد کسانی که پیامبر و یارانش را مسخره کردند، ده حسنه به او داده می‌شود. در برخی روایات نیز ذکر شده این سوره چشم زخم و دفع چشم درد را رفع می‌کند.
متن آیاتی از سوره همزه همراه با ترجمه:
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خدای بخشاینده مهربان
وَیْلٌ لِّکُلِّ هُمَزَةٍ لُّمَزَةٍ ﴿١﴾
واى بر هر بدگوى عیب جویى (۱)
الَّذِی جَمَعَ مَالًا وَ عَدَّدَهُ ﴿٢﴾
که مالى گرد آورد و برشمردش (۲)
یَحْسَبُ أَنَّ مَالَهُ أَخْلَدَهُ ﴿٣﴾
پندارد که مالش او را جاوید کرده (۳)
کَلَّا ۖ لَیُنبَذَنَّ فِی الْحُطَمَةِ ﴿٤﴾
ولى نه! قطعا در آتش خردکننده فرو افکنده خواهد شد (۴)
وَ مَا أَدْرَ‌اکَ مَا الْحُطَمَةُ ﴿٥﴾
و تو چه دانى که آن آتش خردکننده چیست(۵)
نَارُ اللَّـهِ الْمُوقَدَةُ ﴿٦﴾
آتش افروخته خدایى است (۶)
الَّتِی تَطَّلِعُ عَلَى الْأَفْئِدَةِ ﴿٧﴾
آتشى که به دل‌ها مى‌رسد (۷)
إِنَّهَا عَلَیْهِم مُّؤْصَدَةٌ ﴿٨﴾
آنان را در میان فرامى‌گیرد (۸)
فِی عَمَدٍ مُّمَدَّدَةٍ ﴿٩﴾
آتشى که در ستونهایى دراز است (۹)