***
آنچه از حمله وحشیانه به داور دیدار چوكای تالش – شهرداری دزفول در شبكه باران به تصویر درآمد از آن دست تصاویری بود كه به دلیل خشونت بیش از حد می‌تواند درجه (18-) بگیرد. از آن دست خشونتی كه تماشای فیلمی چون «دار و دسته نیویوركی» را برای بیماران قلبی دشوار می‌كرد. از آن دست خشونتی كه مشابهش را در «كشتی كج»های خونین می‌توان دید و بس! خشونتی وحشی كه زمانی تهوع آورتر می‌شد كه می‌دیدی عده‌ای پرشمار به جان یك نفر افتاده‌اند و مظلومی بی‌دفاع را زیر مشت و لگد خود گرفته‌اند. آری، اتفاقی كه فقط در فیلم‌های خشن و وحشیانه دیده می‌شد این بار در مستطیل سبز به چشم آمد. مستطیل سبزی كه نام درست‌ترش این بار رینگ خونین بود.
***
داوری كه بنا به وظیفه‌اش به بازیكنی از تیم میزبان كارت زرد نشان داده بود ابتدا مورد حمله وحشیانه یكی از نیمكت‌نشینان «چوكا» قرار گرفت و سپس با یورش دسته جمعی بازیكنان و ثانیه‌هایی بعدتر، تماشاگران تالشی روبرو شد. داور بازی در زمین فوتبال تا حد مرگ كتك خورد و بعد از آن در رختكن هم مورد نوازش قرار گرفت تا فوتبال ایران نشان دهد تا چه اندازه اخلاقی، انسانی و متمدن است! ظهور این سجایای مثال‌زدنی را البته مدیون بازیكنان، اعضای كادرفنی و آن دسته از تماشاگران چوكای تالش هستیم كه میدان تا همین چند سال پیش «مقدس» ورزش را با چاله میدان اشتباه گرفته بودند.
***در رقم خوردن این اتفاق شرم‌آور البته مسئولان فوتبال ایران هم كم مقصر نیستند. وقتی فوتبال ما ثابت كرده كه دیگر غیرقابل اعتماد است و بروز هر فاجعه‌ای در میادین آن ممكن است آیا رعایت مسائل امنیتی در برگزاری یك مسابقه باید تا این اندازه سرسری و ابتدایی باشد؟ به راستی اگر زور بازوی حمله وران محترم اندكی بیش از این بود امروز و در مجلس ختم این داور نگونبخت و مظلوم، مسئولان برگزار كننده حرفی برای گفتن داشتند؟
آیا برای مسئولان محترم فوتبال ایران تنها به صدا درآمدن سوت اول و آخر یك بازی اهمیت دارد و سایر اتفاقاتی كه ممكن است در جریان این 90 دقیقه‌ها رخ دهد و برخی به قیمت جان افراد هم تمام شود فاقد كوچكترین ارزش و اهمیت است؟ به راستی قرار است چند اتفاق مشابه رخ دهد تا به رگ غیرت آقایان بربخورد؟ این همه بی‌حرمتی و بی‌اخلاقی بس نیست كه حالا باید فوتبال ایران در مستطیل سبز «خون» هم بدهد؟
***
ضرب و شتم وحشیانه یك داور در ورزشگاه تالش تاكیدی دوباره و صد باره بر پایان اخلاقیات در فوتبال ایران بود. اگرچه شاید واكنش عمومی نسبت به این فاجعه در قیاس با شاهكار اخلاقی شیث و نصرتی كمتر باشد اما باید پذیرفت ابعاد غیرانسانی این حادثه حتی از آن رفتارهای غیراخلاقی شرم‌آورتر و تاسف‌برانگیزتر است. تصاویری كه چند شب پیش، پس از پخش در شبكه باران، در تلویزیون‌های بیگانه هم بازپخش شد تا چهره زشت فوتبال ایران در جامعه جهانی هم كریه‌‌تر و غیرانسانی‌تر شود. به راستی حالا دنیا نسبت به ورزشكاران ایرانی و البته همه ایرانیان چه تصویر و تصوری دارد؟
این را باید از همه این مسئولان پرمدعا، خوش‌صحبت و طلبكار فوتبال – و البته ورزش – ایران پرسید...
* * *
و چه طنز تلخی! اوج نامردی و بی‌مرامی فوتبال ایران در ورزشگاه پوریای ولی – این اسطوره جوانمردی و فتوت – رخ می‌دهد. آری، چه پارادوكس غم‌انگیزی...
ورزشگاه‌هایی كه قرار بود با توسل به نام‌هایی چون تختی و پوریای ولی مظهر مردانگی و اخلاق و جوانمردی باشد حالا به چه روزی افتاده‌اند كه نمایشگاه بی‌حرمتی، بی‌اخلاقی و نامردمی شده‌اند... راستی این زوال دردناك از كجا آغاز شد؟ لابد از همانجایی كه به «اسم‌ها» چسبیدیم و «رسم‌ها» را از خاطر بردیم. از همانجا كه ظواهر را بزك كردیم و باطن‌ها را به فراموشی سپردیم... آری، از روزگار پوریای ولی تا روزگار امروز ما اینگونه طی شد...
ورزشگاه‌هایی كه قرار بود با توسل به نام‌هایی چون تختی و پوریای ولی مظهر مردانگی و اخلاق و جوانمردی باشد حالا به چه روزی افتاده‌اند كه نمایشگاه بی‌حرمتی، بی‌اخلاقی و نامردمی شده‌اند... راستی این زوال دردناك از كجا آغاز شد؟ لابد از همانجایی كه به «اسم‌ها» چسبیدیم و «رسم‌ها» را از خاطر بردیم. از همانجا كه ظواهر را بزك كردیم و باطن‌ها را به فراموشی سپردیم... آری، از روزگار پوریای ولی تا روزگار امروز ما اینگونه طی شد...
