صراط: تاریخ توهین به قشر خبرنگاران در کشور، در خود صحنه‌های بسیاری دیده و در تمام این توهین‌ها، جرم خبرنگار، مطالبه‌گری، پرسشگری یا اصرار کردن بر سوالی به‌منظور روشن شدن ماجرا برای مردم بوده است!
به گزارش فرهیختگان، ما خبرنگارهای ایرانی عادت به شنیدن سوالاتی از قبیل اینکه مگر خبرنگار با سایر مردم چه تفاوتی دارد، چرا باید خبرنگاران فلان امتیاز را داشته باشند و... داریم و به دلیل اینکه تعبیر صحیحی از این حرفه در افکار عمومی نشده است، در زمانی که با این سوالات از جانب مردم مواجه می‌شویم خیلی ناراحت نمی‌شویم و از کنارش عبور می‌کنیم.
اما اگر مسئولی که خود از نزدیک شاهد تلاش‌های بی‌وقفه خبرنگاران است این سوالات را بپرسد یا بخواهد برخی رفتار خبرنگارنماها را به سایر خبرنگاران تعمیم دهد، نه من و نه سایر همکاران نمی‌توانیم ندید بگیریم یا اینکه به سادگی از کنار آن عبور کنیم.
هنوز برخورد زشت عباس آخوندی با خانم خبرنگار باشگاه خبرنگاران جوان، توهین حسن قاضی‌زاده هاشمی به خبرنگاران و مزدور خواندن آنها و توهین بهناز جعفری به یک خبرنگار فراموش نشده است که در خلال تصویب شدن جزئیات طرح ترافیک امسال، اعضای شورای شهر اظهارنظرهایی در مورد سهمیه طرح ترافیک خبرنگاران کردند و چه مستقیم و چه غیرمستقیم به خبرنگاران توهین کردند؛ این موضوع به قدری اهمیت داشت که عده‌ای از خبرنگاران حاضر در صحن شورا در همان روزی که به جامعه خبری بی‌احترامی می‌شود، صحن شورا را به نشانه اعتراض ترک می‌کنند.
عده‌ای از خبرنگاران اعتراضات خود را در فضای مجازی با هشتگ #نه_به_رانت در راستای افشاگری رانت‌بازی اعضای شهرداری و شورای شهر دنبال کردند تا به مسئولان مربوطه بفهمانند که اعطای طرح ترافیک با نرخ پایین‌تر به خبرنگاران رانت‌بازی نیست و ساخت فلان سونا و جکوزی یا خرید فلان زمین و امثالهم از سوی شما رانت‌بازی است.
این بی‌احترامی و نادیده گرفته شدن جایگاه خبرنگاران موضوعی قدیمی یا جدید نیست، بلکه موضوعی لحظه‌ای است که هر لحظه امکان دارد از سوی مسئولی که با آن مصاحبه می‌شود یا در جلسه حاضر است به خبرنگار توهین شود و در این بین هستند عده‌ای خبرنگارنما که توانسته‌اند در این حرفه نفوذ کنند و همیشه پای لنگ اعتراضات جامعه خبری باشند.
در کشورهای پیشرفته و توسعه‌یافته، حرفه خبرنگاری جزء ۱۰ شغل برتر جامعه و هم‌رده با مشاغلی مانند استادی دانشگاه و پزشکی و معلمی و وکالت، دسته‌بندی می‌شود، اما متاسفانه در ایران شاهد این هستیم که توهین به خبرنگاران هر روز ابعاد جدی‌تری به خود می‌گیرد؛ تا جایی که معاون شهردار تهران در دفتر یک خبرگزاری شرکت می‌کند و کم‌اطلاعی خود از ادعای خبرنگاران برای حق داشتن در سهمیه‌بندی‌های طرح ترافیک را به زیاده‌خواهی خبرنگاران تعبیر می‌کند و می‌گوید: «زمانی که به خبرنگاران این طرح ترافیک داده می‌شود چه کنترلی انجام می‌گیرد که این افراد صرفا برای تهیه خبر از آن استفاده کنند. آیا تضمینی وجود دارد؟ وضعیت خبرنگاران با خودروی اورژانس و آتش‌نشانی متفاوت است، افرادی که از خودروی شخصی استفاده می‌کنند به نظر من خودخواهی می‌کنند و فرقی نمی‌کند که دارا باشند، مدیر باشند یا وکیل. البته بگویم که بخشش از جیب من نیست از جیب مردم است. می‌توانستم بگویم طرح ترافیک مانند قبل باشد و همه خوشحال شوند اما چه ترجیحی وجود دارد که از جیب مردم برای یک اقلیت خرج کنیم تا صد هزار خودرو به راحتی در محدوده مرکزی شهر تردد کنند.»
در پاسخ به این مسئول باید بگویم که شما از کجا تضمین می‌کنید که 63 هزار سهمیه‌ای که به دولت و ادارات می‌دهید، در راستای انجام کارهای اداری انجام می‌شود؟ چراکه همه ما بارها و بارها عبور و مرور ماشین‌هایی با پلاک اداری را در ساعات غیراداری و به‌منظور انجام کارهای متفرقه دیده‌ایم!
آقای مسئول اگر بخواهیم اصل را بر موشکافی بگذاریم که نوک پیکان به سمت ادارات و قشر دولتی می‌رود!
خبرنگار اگر ادعا می‌کند که باید سهمیه‌ای در طرح ترافیک داشته باشد که برای خودش نیست، چراکه هیچ خبرنگاری برای خودش خبرنگاری نمی‌کند و هرچه هست برای مردم است، زیرا او زبان گویای مردم است و باید بتواند در هر زمانی و در هر مکانی که لازم است و منع قانونی ندارد، حاضر باشد و گزارش تهیه کند؛ خبرنگاری که هر لحظه زندگی‌اش می‌تواند سوژه‌ای برای آغاز یک گزارش باشد چگونه می‌تواند از طرح ترافیک در راستای غیرکاری استفاده کند! خبرنگار که پشت میز نشین نیست، او باید در جامعه باشد.
البته منظور بنده از خبرنگار، افرادی نیستند که دنبال سوءاستفاده از عنوان خبرنگار برای داشتن مصونیت حقوقی و رسانه‌ای در جهت زد و بند و منفعت‌های شخصی هستند! بلکه منظورم از خبرنگار، خبرنگارانی هستند که از معضلات جامعه در رنج هستند و رنج مردم، آنها را رنج می‌دهد و تلاش خود را در اطلاع‌رسانی صحیح به افکارعمومی و آگاه‌سازی جامعه به‌کار می‌برند، اینها براساس تعهد عمل کرده و گاه به خاطر اصرار و سماجت بر تعهدات خود جریمه‌های سنگینی می‌پردازند و محرومیت‌هایی را متحمل می‌شوند!