او درباره ی اینکه چرا داستان امیرکبیر را از زبان جن‌ها روایت می‌کند نیز گفت: دیدم می‌تواند فضای نمایشی متفاوتی ایجاد کند و در فرهنگ عامه قدیم ما، حمام‌ها را محل سکونت اجنه می‌دانستند و وقتی امیرکبیر کشته شد بجز اجنه چه کسانی می توانستند شاهد قتل او در حمامی قدیمی باشند؟ من ایده را بسط دادم و به نمایشنامه‌ی «حکایت فین به روایت جن جین» تبدیل شد.
این کارگردان تئاتر درباره‌ی علت اینکه یکی از بازیگران نمایش با صندلی چرخدار روی صحنه حاضر شده بود نیز توضیح داد: در آخرین اجرای ما فاطمه سرلک روی صحنه زمین خورد و کمرش آسیب دید و در این اجرا هم حتی با کمک آمپول و مسکن نتوانست روی پا بایستد. با این حال می‌خواست به هر شکلی شده روی صحنه بیاید اما به دلیل خطری که این کار داشت و ممکن بود آسیب جدی به او وارد شود مانع این کار شدیم و گفتیم پیش از اجرا یک صندلی چرخدار بیاورند. از آنجا که خودم به همه میزانسن‌ها واقف بودم در نقش آدمی که مستخدم این جن شده روی صحنه آمدم و او را حرکت دادم.
به گزارش ایسنا، نمایش «حکایت فین به روایت جن جین» که داستان امیرکبیر را به صورت نمایش در نمایش و توسط گروهی از جن های ساکن حمام فین روایت می‌کند! با بازی مجید آهنگران، مقداد اسلامی، محسن زرآبادی، میرنادر مظلومی، فاطمه سرلک، مرتضی علیدادی و مهدی ذاکر حسینی تا 29 دی ماه در تماشاخانه‌ی باران روی صحنه بود، در نهایت با دو اجرا در «فجر+» که با استقبال مخاطبان نیز مواجه شد، به کار خود پایان داد.
کارگردان «حکایت فین به روایت جن جین» در حالی در قالب بخش«فجر+» در تماشاخانه‌ی باران روی صحنه رفت که کارگردان آن درباره‌ی بخش «فجر+» گلایه کرد.
او با بیان اینکه این نمایش در شهریور ماه 94 در جشنواره‌ی آیینی سنتی شرکت داشته است، یادآور شد: ابتدا قرار بود در تماشاخانه‌ی «سنگلج» روی صحنه برویم که گویا تا بعد از جشنواره زمان خالی نداشتند و ناچار 20 شب در تماشاخانه‌ی «باران» اجرای عمومی داشتیم. این در حالی است کع کار ما پر زحمت و پر هزینه است و مسلماً این مدت برای اجرای تئاتر کافی نیست و تا چرخ اجرا خواست به گردش در بیاید و به لحاظ مالی به سوددهی برسد، اجرا تمام شد.
این کارگردان تئاتر درخصوص اجرا نشدن نمایشش در تماشاخانه‌ی «سنگلج» توضیح داد: قصد داشتیم بعد از جشنواره‌ی فجر در سنگلج اجرا داشته باشیم که گفتند چون شما در تماشاخانه‌ی «باران» اجرا داشته‌اید سالن را به شما نمی‌دهیم. درحالی که ما در سالن خصوصی اجرا داشتیم؛ هرکس دوست دارد می‌تواند در این سالن‌ها اجرا داشته باشد و هر شب 500هزار تومان هزینه بپردازد! با این حال سالن دولتی حق ما بوده چون این کار برای جشنواره آیینی سنتی تولید شده است.
حاجی علی‌خانی با بیان اینکه در این تماشاخانه (باران) تنها توانستیم هزینه‌ی سالن و خرج لباس و دکور را بپردازیم و دستمزدی برای بازیگران و اعضای گروه باقی نماند، اضافه کرد: ما تأکیدی نداشتیم که حتماً باید در فلان سالن اجرا کنیم و برای ما فرقی نمی کرد. اینکه یک نمایش بتواند نزدیک به دو ساعت تماشاچی را روی این صندلی های خشک راضی نگه دارد خودش یک قابلیت است که نمی‌دانم چرا به این موضوع توجه نمی‌شود!
او درباره‌ی زمان اجرای مجدد این نمایش نیز گفت: ما پیگیر اجرای مجدد هستیم اما بی‌خیال سالن‌های چون سنگلج شده‌ایم، البته اگر سالن را به ما بدهند ما حتما استقبال می‌کنیم. با این حال پیگیر تماشاخانه‌های خصوصی هم هستیم که بتوانیم این کار را حداقل دو سه ماه روی صحنه ببریم تا بیشتر دیده شود و بتوانیم با فروش بلیت دستمزد بچه‌های گروه را بپردازیم و از شرمندگی آنها دربیاییم. در غیر این صورت باید پرونده‌اش را ناکام ببندیم و بگذاریم کنار تا سال‌های بعد.
ابوالفضل حاجی علی خانی درباره‌ی حضور این نمایش در بخش «فجر+» نیز معتقد است: وقتی این بخش رقابت ندارد و کمک هزینه‌ای ندارد، فقط فهرست جشنواره را پر می‌کند!