صراط: درروزهایی که انقلاب فرهنگی مطرح شده بود و ایامی که بحث تغییر بنیادی نظام آموزشی پیش آمده بود ودرکوران تحول انقلابی مملکت همه می اندیشیدیم که در آینده ای نه چندان دور سطح علمی و دانش مردم کشورمان دردنیا زبانزد خواهدشد.
اما درعمل فقط حجم کتب درسی راتغییر دادند و هراز چندی وزیری که خودراصاحب نظر وشاید فیلسوف و علامه دهر میدانست (البته نه تمامی وزرا)میدانست گروهی رامامور تغییر بنیادی نظام آموزش و پرورش کرد و آنهاهم طرحی را می آوردند که نهایت آن تغییر درساختاربود و درپاره ای ازمواردصرفه جوییهای مالی هم درکاهش دوره های آموزشی و........به ارمغان می آورد.
بیایید ببینیم درروشهای آموزشی و اثربخشی محتوای آموزشی چه کرده ایم؟آیا نسلی دانش پژوه تربیت کرده ایم یا نسلی که بااعتمادبه نفس زندگی خودرااداره کند؟اینهاراباید پاسخ گفت قبل از آن که نسلهای آینده مارامحاکمه کنند.
بسیاری از دوستان فرهنگی بازنشسته که به صورت حق التدریس سرکلاس میرفتند درگفتگوهایشان ناامیدی موج میزند. دانش آموزان نسل جدید ما نه انگیزه خواندن دارند و نه فضای بانشاط آموزش و یادگیری وجود دارد و شاید هم امیدی به آینده شغلی ندارند. دوستان باتجربه عطای کلاس رابه لقای آن می بخشندو ازادامه تدریس منصرف می شوند مدارس معلوم نیست تاچه حدی دراختیار معلمین متخصص هستند؟.
به یادندارم زمانی درارزیابیهای بین المللی علمی مدارس کشورمارتبه قابل قبولی داشته باشند ودرست درهمین وضعیت دوستان ما نظام ارزشیابی نمره ای راتغییردادند(البته فقط برای یکی دوسال اول یه ابتدایی قابل توجیه بود) و باانواع بخشنامه هابرای تسهیل قبول شدن و به کلاس بالاتررفتن دانش آموزان فضایی راایجاد کرده اند که هرکسی به راحتی میتواند از کلاسی به کلاس بالاتر و از مقطعی به مقطع بعدی برود.
فارغ التحصیلان دبیرستانهای ما اصلا با نسلهای گذشته قابل مقایسه نیستند. به راحتی می شوددیپلم گرفت، به دانشگاه رفت بدون این که سواد کافی راداشته باشی.
سالها دردانشکده های فنی و حرفه ای تدریس کرده ام ولی پایه درسی دانشجویان راهیچ گاه به اندازه این دوسه سال اخیر اسفبار ندیده ام.نه آمادگی و انگیزه یادگیری رادارند و نه ازقدرت درک مناسبی برخوردارند.نمیدانم آیا مبارزه با میزان مردودی و بالاتربردن شاخصهای کمی آموزشی ارزش فداکردن کیفیت آموزشی راداشت یاخیر؟فقط برخود لازم میدانم هشداربدهم و اعلام خطر کنم که آموزش ومدارس ما بیمارند و اگر امروز به داد این بیماری نرسید فردادیر است.
میرزا علی آیت اللهی
اما درعمل فقط حجم کتب درسی راتغییر دادند و هراز چندی وزیری که خودراصاحب نظر وشاید فیلسوف و علامه دهر میدانست (البته نه تمامی وزرا)میدانست گروهی رامامور تغییر بنیادی نظام آموزش و پرورش کرد و آنهاهم طرحی را می آوردند که نهایت آن تغییر درساختاربود و درپاره ای ازمواردصرفه جوییهای مالی هم درکاهش دوره های آموزشی و........به ارمغان می آورد.
بیایید ببینیم درروشهای آموزشی و اثربخشی محتوای آموزشی چه کرده ایم؟آیا نسلی دانش پژوه تربیت کرده ایم یا نسلی که بااعتمادبه نفس زندگی خودرااداره کند؟اینهاراباید پاسخ گفت قبل از آن که نسلهای آینده مارامحاکمه کنند.
بسیاری از دوستان فرهنگی بازنشسته که به صورت حق التدریس سرکلاس میرفتند درگفتگوهایشان ناامیدی موج میزند. دانش آموزان نسل جدید ما نه انگیزه خواندن دارند و نه فضای بانشاط آموزش و یادگیری وجود دارد و شاید هم امیدی به آینده شغلی ندارند. دوستان باتجربه عطای کلاس رابه لقای آن می بخشندو ازادامه تدریس منصرف می شوند مدارس معلوم نیست تاچه حدی دراختیار معلمین متخصص هستند؟.
به یادندارم زمانی درارزیابیهای بین المللی علمی مدارس کشورمارتبه قابل قبولی داشته باشند ودرست درهمین وضعیت دوستان ما نظام ارزشیابی نمره ای راتغییردادند(البته فقط برای یکی دوسال اول یه ابتدایی قابل توجیه بود) و باانواع بخشنامه هابرای تسهیل قبول شدن و به کلاس بالاتررفتن دانش آموزان فضایی راایجاد کرده اند که هرکسی به راحتی میتواند از کلاسی به کلاس بالاتر و از مقطعی به مقطع بعدی برود.
فارغ التحصیلان دبیرستانهای ما اصلا با نسلهای گذشته قابل مقایسه نیستند. به راحتی می شوددیپلم گرفت، به دانشگاه رفت بدون این که سواد کافی راداشته باشی.
سالها دردانشکده های فنی و حرفه ای تدریس کرده ام ولی پایه درسی دانشجویان راهیچ گاه به اندازه این دوسه سال اخیر اسفبار ندیده ام.نه آمادگی و انگیزه یادگیری رادارند و نه ازقدرت درک مناسبی برخوردارند.نمیدانم آیا مبارزه با میزان مردودی و بالاتربردن شاخصهای کمی آموزشی ارزش فداکردن کیفیت آموزشی راداشت یاخیر؟فقط برخود لازم میدانم هشداربدهم و اعلام خطر کنم که آموزش ومدارس ما بیمارند و اگر امروز به داد این بیماری نرسید فردادیر است.
میرزا علی آیت اللهی