از دیروز تا حالا خیلی فکر کردم که چقدر خوب است که تلویزیون دارد این جلسه‌ها را پخش می‌کند و اگر پخش نمی‌کرد، مردم‌سالاری دینی زیر سؤال می‌رفت، چون پخش جلسات از رادیو نشانه‌ی مردم‌سالاری دینی نیست و کشورهایی که جلسه‌های مجلس و پارلمان را پخش نمی‌کنند، همه دیکتاتوری هستند و اصلا حماسه‌ی سیاسی حالا ایجاد شده است که شبکه‌ی خبر دارد جلسه‌ها را پخش می‌کند!
اصولا سال‌هاست تلویزیون همین‌طور کار می‌کند، کار و وظیفه‌اش را که ذاتی رسانه هم هست، انجام می‌دهد، بعد طوری وانمود می‌کند که انگار به ملت لطف کرده است. مثلا باافتخار اعلام می‌کنند که ما حق پخش مسابقات جام جهانی برزیل را خریده‌ایم! طوری می‌گویند ما خریده‌ایم، انگار مثلا تأمین اجتماعی هم می‌توانسته بخرد، ولی صداوسیما گوی رقابت را از همه ربوده است.
درباره‌ی جلسه‌های مجلس هم همین‌طور. معلوم است که تلویزیون باید جلسه‌ها را پخش کند. اگر تا به حال پخش نکرده، خلاف کرده است! اصلا همین ایسنای خودمان، مثل این است ایسنا برود از مردم بپرسد نظرتان درباره‌ی خبررسانی ایسنا از جلسه‌های رأی اعتماد چیست! بعد یکی پاسخ بدهد نشانه‌ی آزادی و دموکراسی در ایران است و این خبررسانی‌ها نشان می‌دهند که ما چقدر خوبیم و از ایسنا هم ممنونیم! انگار یک خبرگزاری می‌تواند مثلا جلسه‌های مجلس را پوشش ندهد! یا مثلا تاکسی‌رانی از مردم بپرسد نظرتان درباره‌ی وجود تاکسی‌ها چیست؟ بعد کسی بگوید وجود تاکسی در کشور ما نشانه‌ای از بهشت است و ما از دولت ممنونیم که می‌گذارد ما سوار تاکسی بشویم. یا فرداروز روابط عمومی وزارت بهداشت از مردم بپرسد، وجود آب سالم نوشیدنی در کشور نشانه‌ی چیست؟ و کسی بگوید، نشانه‌ی جهش علمی!
بگذارید یک منت‌گذاری دیگر را برای‌تان مثال بزنم، آقای شمقدری گفته‌اند: «در ارسال آثار به جشنواره‌های خارجی سعی کردیم آثار مناسب و آبرومندی باشند که اوج این اتفاقات جایزه‌ی اسکار بود که در دوره‌ی ما گرفته شد.» عجبا، حیرتا! واقعا ممنونیم آثار «آبرومند» را به جشنواره‌های خارجی فرستاده‌اید!
باز هم بگویم؟
