آنها که دیروز پیگیر اولین جلسه بررسی رای اعتماد به وزرای پیشنهادی جناب
آقای روحانی بودند و مدام از طریق رادیو و تلویزیون، نطق‌های حاضران در
مجلس را دنبال می‌کردند، احتمالا این واژه‌ها و جملات قصار! را نیز
شنیده‌اند.
جملاتی که متاسفانه در شان مجلس شورای اسلامی به عنوان جایگاه قانون‌گذاری و قانون‌مداری نبود.
متاسفانه طی سال‌های اخیر رشد بی‌اخلاقی در نخبگان سیاسی ما افزایش چشمگیری داشته است و گویی برخی از افرادی که خود را شخصیت سیاسی، فرهنگی یا اجتماعی می‌دانند، برای مقابله، مخالفت یا نقد یک تفکر، جریان یا عملکرد برای خود مجوز عبور از فرهنگ و مدنیت را صادر می‌کنند.
اگر در یک مکان عمومی، شاهد نزاع دو فرد باشیم که در مقابله یا مواجهه با هم از بیان الفاظ زشت فروگذار نمی‌کنند، می توانیم خود را قانع کنیم که آنها از سطح فرهنگی و اجتماعی بالا و حتی متوسطی برخوردار نیستند. اگر در ورزشگاه‌های ما به خاطر منافع شخصی یا گروهی، فحاشی اتفاق می‌افتد هم می‌توانیم دلیلی بتراشیم که مثلا اینها تماشاگران واقعی نیستند و تماشاگرنما هستند، اما اگر در مجلس ما استفاده از الفاظ زشت، توهین، اتهام و... رخ دهد ( که اتفاقا طی سال‌های گذشته موارد قابل ذکری وجود دارد) باید برای آنها که روی صندلی سبز نشسته‌اند و خود را نخبه سیاسی می‌دانند چه پیشوندی در نظر گرفت؟ آیا می‌توان به آنها نیز نماینده نما گفت؟ نماینده‌ای که خود را در جایگاه وکیل مردم می‌داند، چگونه به خود اجازه می‌دهد که از الفاظ زشت استفاده کند؟ آیا مردم به او چنین اجازه‌ای داده‌اند؟
متاسفانه آنچه دیروز و خیلی از دیروزهای گذشته در مجلس یا محافل سیاسی ما رخ داده، جای هیچگونه دفاعی را باقی نمی‌گذارد. اینکه شان و شئون افراد و ارکان حفظ نمی‌شود و هرکسی به خود اجازه می‌دهد که یا بدون مدرک اتهامی را به شخصی یا جریانی وارد کند و یا فردی دیگر با ادبیات خاص "چاله میدان" سخن بگوید و طرف مقابل هم در مقام تلافی با همان ادبیات صحبت کند، جای نگرانی دارد.
اگر قرار بر این باشد که نخبگان ما، دچار توهم شوند و با تکیه بر نخبگیِ خود، پا را از دایره شرع، عرف، اخلاق و ادب فراتر بگذارند، بهتر است که چنین نخبگانی را نداشته باشیم.
ادبیات رایج در برخی سطوح سیاسی ما به جایی رسیده که نگران آینده سیاسیون کشور باشیم. شاید درنظر گرفتن چند واحد اجباری "ادبیات سیاست" برای برخی آقایان به اصطلاح نخبه اولین راهکار باشد تا شان و جایگاه نظام جمهوری اسلامی را از خاطر نبرند و یادشان بماند، در قبال جمهوری اسلامی و تریبونی که این نظام در اختیارشان قرار داده مسئول هستند. آنها که ادبیات بی‌ادبی را هم بلد هستند و طی این چند سال به خوبی تبحر خود را نشان داده اند نیز بهتر است این داشته‌های باارزش خود را برای جای دیگری خرج کنند. مجلس ما به نماینده‌نما احتیاجی ندارد.