هنگامی که توافقی میان مهران مدیری و برادران آقاگلیان با پورمحمدی مدیر شبکه سوم سیما و دیگر مسئولان سازمان صداوسیما صورت نپذیرفت و مدیری و سرمایه‌گذارانش سریال «قهوه تلخ» تصمیم گرفتند این مجموعه به شبکه خانگی بیاید، چنین تصور می‌شد که این مجموعه نمی‌تواند موفق شد اما تبلیغات وسیع و ابتکاراتی که در این مجموعه صورت پذیرفت، موفقیتی چشمگیر را در بدو امر برای این مجموعه رقم زد.
این موفقیت اما تا انتها استمرار نیافت و پس از توزیع چندین سری از این مجموعه، اختلالات متعددی در روند صدور مجوز توزیع برخی قسمت‌ها پیش آمد و عملاً سکته‌های زمانی متعدد در روند تولید این سریال شکل گرفت، تا جایی که پس از چند نوبت توقف و آغاز ضبط ادامه مجموعه قهوه تلخ، این مجموعه به واسطه مشکلات تازه‌ای نظیر عقد قرارداد تعدادی از بازیگران این سریال با آثار سینمایی یا تلویزیونی و عدم امکان تمدید قراردادشان با پروژه «قهوه تلخ» به کل متوقف شده و به طور ناقص به پایان رسید.
این اتفاق در کنار عدم قرعه کشی منظم و عدم توزیع بخشی از جوایز وعده داده شده به خریداران این مجموعه‌ها، به اعتبار مهران مدیری و میزان محبوبیتش ضربه جدی وارد نمود، به خصوص آنکه مدیری در ابتدای توزیع قهوه تلخ رسماً اعتبارش نزد مردم را پای این مجموعه گذاشت و درخواست کرد تا این مجموعه را کپی نکنند و حتی چنین جوی شکل گرفت که برای حمایت از مدیری و تیم بازیگرانش، این مجموعه را به بستگان هم ندهیم و تشویق‌شان کنیم که این مجموعه را خریداری کنند.
هرچند رعایت حقوق اشخاص یک اصل اخلاقی است اما آنچه بیش از پیش مردم را تشویق کرد تا این مجموعه را خریداری کنند و حتی به نزدیک‌ترین دوستانشان نیز برای تماشا ندهند، نوع درخواست مدیری و سطح محبوبیت او بود. مدیری متوجه آسیبی که وجهه‌اش از نحوه پایان «قهوه تلخ» نزد افکارعمومی دیده شد و یکی از انگیزه‌هایش را برای ساخت «ویلای من»، همین ماجرا ذکر کرد اما این سریال با حجم سرمایه گذاری محدودتر، قابل مقایسه با قهوه تلخ نبود و البته با توجه به تجربه «قهوه تلخ» برخی بازیگران و البته بخشی از خریداران نیز با این مجموعه همراه نشدند.
کستینک محدود و استفاده از بازیگرانی که برای نخستین بار در «ویلای من» تماشایشان می‌کردیم و همچنین داستان نه چندان پرکشش منجر به آن شد تا این سریال نتواند به نقطه مطلوبی برسد و آن گونه که برخی رسانه‌ها همان زمان روایت کردند و هیچ گاه رد نشد، سري اول اين سريال با تيراژ يك‌ميليون و 200 هزار نسخه به بازار عرضه شد و در حالي‌كه فقط 500 هزار نسخه آن به فروش رفته بود، سري دومش با تيراژ 800هزار نسخه، فروشی 470هزار نسخه‌ای داشته و ظاهراً این روند ادامه داشته تا به نقطه سر به سری رسیده است.
تصویربرداری سریال «ویلای من» در قسمت چهلم در حالی به پایان رسید که این مجموعه نتوانست انتظارات را برآورده سازد و نسبت به «قهوه تلخ» یک افت جدی داشت و شاید به همین دلیل برخلاف اعلام قبلی که گفته شده بود، در 44 قسمت و 22 مجموعه دو قسمتی به پایان می‌رسد، با گرد شدن عدد قسمت‌های «ویلای من» این سریال تمام شد و البته مدیری از ساخت یک مجموعه تازه با عوامل «ویلای من» در آینده نزدیک خبر داد؛ اتفاقی که اگر قرار باشد در ادامه این دو مجموعه باشد، شاید ضعیف تر از «ویلای من» نیز ارزیابی شود.
اما تنها مهران مدیری نبود که در این ماجرا ضرر کرد و صداوسیما، مجموعه کمدی‌های محدودی داشت که توانست جریان ساز شود و در این حوزه به خصوص در بحث طنزهای 90 شبی با ضعف جدی مواجه شد. تنها طنز ادامه دار تلویزیون در دوره غیبت مدیری نیز، «خنده بازار» بود که هرچه بود که بیشتر هزل محسوب می‌شد تا طنز. در واقع از این تغییر، صداوسیما نیز به قدر کافی ضرر کرد و نباید فراموش کنیم، مجموعه‌های مدیری آنچنان پربیننده بود که بیش از زمان هر قسمت، شاهد پخش تبلیغات قبل، بعد و میانش بودیم.
ماه‌ها پیش مدیری از ابراز تمایل برای بازگشت به تلویزیون سخن به میان آورد اما از سوی مقابل خبری نشد و این اتفاق شاید به شرایط اقتصادی صداوسیما یا ادامه همان مواضع پیشین بازگردد اما به نظر نمی‌رسد در این شرایط که تلویزیون رقابت سختی با شبکه‌های ماهواره‌ای دارد، چنین ظرفیت‌های نادیده انگاشته شود.
«ساعت خوش»، «پاورچین»، «نقطه‌چین»، «شب‌های برره»، «باغ مظفر»، «مرد هزار چهره»، «مرد ۲ هزار چهره» یک همکاری خوب بود و ای کاش بار دیگر مدیری به تلویزیون بازگردانده شود تا هم بیش از این، اعتبار این پدیده کمدی‌سازی ایران تحت الشعاع قرار گیرند و هم میلیون‌ها مخاطب این مجموعه بتوانند از تلویزیون این مجموعه را تماشا کنند و در این شرایط متحمل هزینه‌های اقتصادی تازه‌ای نشود. رویکرد بدی نیست که مدیران رسانه ملی، اندکی به سلیقه مخاطب تن بدهند.