صراط:ماجرا از آنجای داستان تلخ روایت می‌شود که کاغذ
۴۰ و یا ۵۰ هزار تومانی به ۶۳ هزار تومان رسید و هر بند در این حدود، خرید و
فروش را آغاز کرد.
بازار که تثبیت نداشت و خریدار و طالب هم ناچار به تهیه بودند، اما از سویی هم به یک‌باره نرخ ارز و دلار سیر صعودی گرفت که حتی اگر این موضوع را هم نادیده بگیریم در زمانی بنا به دلایل خاص کاغذ کمیاب و آنچه موجود بود گران عرضه می‌شد.
* از وعده تا وعید/ عید هم آمد و قیمت کاغذ نزول نکرد
سریعا مقامات مسئول وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی وزارت صنعت معدن تجارت را و بلعکس وزارت صنعت، ارشاد را متولی امر می‌خواند و آبی که باید در سیری آرام نظارت می‌شد در سربالایی بی مسئولیتی سیر کرد.
کارگروهی ویژه برای ساماندهی بحث کاغذ تشکیل شد، خبرهایی منتشر و بازار تحت تاثیر اخبار کمی به خود آمد و لرزید، اما بازهم نامهربان بود، این کارگروه هم و غم خود را برای استفاده از تمام ظرفیت‌های دستگاه‌ها قرار داد تا بتواند به هر نحو که شده کاغذ را به عنوان یک کالا در دغدغه ستاد تدابیر اقتصادی ویژه دولت قرار دهد.
اما در ادامه این قصه سمت سنگین ماجرا و موضوع «واردات کاغذ» بود که به هرحال ناچار باید به آن هم گوشه چشمی می‌انداختیم چراکه در صورت مسئله موجود بود.
با داشتن ۴ کارخانه پارس، مراغه، کارون و مازندران اما تولید داخلی که کفاف نمی‌دهد تنها و اولین راه حل همین واردات به ذهن متبادر می‌شود، در صورتی که طی سال‌های پس از انقلاب نشان دادیم هرکجا که تحریم شدیم و تنگنا عرصه‌ای صعب‌العبور برایمان ترسیم کرد خودمان در کشور دست به کار شدیم و میزان مصرف را تامین کردیم.
از جهتی مدیری می‌گفت: «تولید کارخانه‌های داخلی و مصرف ما با یکدیگر همخوانی ندارد، باید در بخشی سیاست وارداتی را دنبال کنیم، از سوی دیگر هم در سال حمایت از تولید ملی قرار داریم باید تمام تلاش خود را در جهت تقویت کارخانه‌های داخلی انجام دهیم و ظرفیت‌هایی که دارند و می‌توان با تسهیلاتی آنها را احیا کرد کمکی در جهت احیای ظرفیت‌ها داشته باشیم تا هم آمار تولید داخلی را بالا بریم و از سوی دیگر واردات را کاهش دهیم و همین متولی درباره مشکل اصلی افزایش قیمت کاغذ گفته بود، بخشی از این گرانی‌ها غیر واقعی است، قیمت کاغذ در بازارهای جهانی کاهش یافته است، اما در کشور ما حالت روانی و حبابی ایجاد شده است، بخشی هم به دلیل عدم اعتماد واردکنندگان به جذب مصرف داخلی است یعنی واردکنندگان می‌گویند اگر ما مطمئن باشیم کاغذی که وارد می‌کنیم مصرف بشود و دیگران هم در واردات آن دخالتی نکنند، آمادگی داریم در این زمینه کمک کنیم.»
* ۴ کارخانه داریم و باز کاغذ وارد می‌کنیم!
اما نادیده گرفتن ۴ کارخانه آنهم با وجود داشتن منابع مورد نیاز (هرچند کم در داخل) بازهم می‌تواند آغازگر خوبی باشد، باید تلاش بیشتر معطوف به تولید خمیر کاغذ شود، که با وجود موجود بودن بخشی از تجهیزات مربوطه، کارشناسی مجددی اعمال و از دانش روز خمیرسازی به منظور کاهش هزینه‌ها استفاده شود تا پروژه نیمه تمام کارون به درد سرطانی گروه صنایع کاغذ پارس مبتلا نشود.
کارخانه مازندران جدیدتر از کاغذ پارس بوده و مواد اولیه آن «چوب» است، آنها هم مشکل خاص مواد اولیه را دارد و آن چوب درختان جنگلی است. ما در داخل کشور محدودیت داریم، به خصوص در شمال کشور، و واردات هم مشکلات خاص خود را دارد، باید در خوزستان و در حوزه صنایع کاغذسازی سرمایه‌گذاری کرد، مشکل اصلی ما نقدینگی برای تأمین مواد اولیه است.
اما کارخانه کاغذ پارس هم از اولویت‌های موجود است؛ یک نوع خمیر الیاف بلند که در کشور موجود نیست و اغلب در مناطق سردسیر این نوع درختان سوزنی برگ یافت می‌شود، باید وارد شود که درصد مصرف آن هم در کشور ما پایین است، در کشور ما ۹۰ درصد خمیر باگاس و تنها ۱۰ درصد خمیر خارجی برای مقاومت کار مورد نیاز است، یکسری لوازم پوششی است که آن هم باید وارد شود و چند نوع ماده شیمیایی به نام «سمغ» ماده سفیدکننده و... همه باید از خارج وارد شود. بنابراین در شرایط فعلی کاغذ پارس با واردات این نوع مواد اولیه دچار مشکل شده است.
* راه‌اندازی کارخانه کارون پاسخگوی نیاز چاپ و تحریر خواهد بود
از هر سو که وارد قضیه کاغذ می‌شویم نقدینگی موضوع اول است و نه مسئله تحریم و نداشتن نیروی محرک، مسئولی از نداشتن وظیفه در راه‌اندازی کارخانه کاغذسازی کارون می‌گوید و مدیری دیگر از نداشتن بودجه. اما اگر کارون هم به جمع تولیدکنندگان کاغذ افزوده شود در کنار سه کارخانه پارس، مراغه و مازندران چه میزان کاغذ کشور تأمین می‌شود؟
باید دانست اگر این مهم عملیاتی شود، در سال ۲۰۰ تا ۲۵۰ هزار تن می‌توانیم تولید کنیم و اگر کارون هم به جمع تولیدکنندگان کاغذ افزوده شود در کنار سه کارخانه پارس، مراغه و مازندران چه میزان کاغذ کشور تأمین می‌شود؟
اگر به طور جدی روی این مهم کار شود، در سال ۲۰۰ تا ۲۵۰ هزار تن می‌توانیم کاغذ چاپ و تحریر تولید کنیم. عنوان می‌شود ۲۸۰ تا ۳۳۰ هزار تن مصرف چاپ و تحریر کشور است، و در صورت راه‌اندازی کاخانه‌های موجود ۲۰۰ تا ۲۵۰ هزار تن را می‌توانیم تأمین کنیم؛ یعنی تقریباً می‌توان جوابگوی نیاز کشور بود.
بازار که تثبیت نداشت و خریدار و طالب هم ناچار به تهیه بودند، اما از سویی هم به یک‌باره نرخ ارز و دلار سیر صعودی گرفت که حتی اگر این موضوع را هم نادیده بگیریم در زمانی بنا به دلایل خاص کاغذ کمیاب و آنچه موجود بود گران عرضه می‌شد.
* از وعده تا وعید/ عید هم آمد و قیمت کاغذ نزول نکرد
سریعا مقامات مسئول وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی وزارت صنعت معدن تجارت را و بلعکس وزارت صنعت، ارشاد را متولی امر می‌خواند و آبی که باید در سیری آرام نظارت می‌شد در سربالایی بی مسئولیتی سیر کرد.
کارگروهی ویژه برای ساماندهی بحث کاغذ تشکیل شد، خبرهایی منتشر و بازار تحت تاثیر اخبار کمی به خود آمد و لرزید، اما بازهم نامهربان بود، این کارگروه هم و غم خود را برای استفاده از تمام ظرفیت‌های دستگاه‌ها قرار داد تا بتواند به هر نحو که شده کاغذ را به عنوان یک کالا در دغدغه ستاد تدابیر اقتصادی ویژه دولت قرار دهد.
اما در ادامه این قصه سمت سنگین ماجرا و موضوع «واردات کاغذ» بود که به هرحال ناچار باید به آن هم گوشه چشمی می‌انداختیم چراکه در صورت مسئله موجود بود.
با داشتن ۴ کارخانه پارس، مراغه، کارون و مازندران اما تولید داخلی که کفاف نمی‌دهد تنها و اولین راه حل همین واردات به ذهن متبادر می‌شود، در صورتی که طی سال‌های پس از انقلاب نشان دادیم هرکجا که تحریم شدیم و تنگنا عرصه‌ای صعب‌العبور برایمان ترسیم کرد خودمان در کشور دست به کار شدیم و میزان مصرف را تامین کردیم.
از جهتی مدیری می‌گفت: «تولید کارخانه‌های داخلی و مصرف ما با یکدیگر همخوانی ندارد، باید در بخشی سیاست وارداتی را دنبال کنیم، از سوی دیگر هم در سال حمایت از تولید ملی قرار داریم باید تمام تلاش خود را در جهت تقویت کارخانه‌های داخلی انجام دهیم و ظرفیت‌هایی که دارند و می‌توان با تسهیلاتی آنها را احیا کرد کمکی در جهت احیای ظرفیت‌ها داشته باشیم تا هم آمار تولید داخلی را بالا بریم و از سوی دیگر واردات را کاهش دهیم و همین متولی درباره مشکل اصلی افزایش قیمت کاغذ گفته بود، بخشی از این گرانی‌ها غیر واقعی است، قیمت کاغذ در بازارهای جهانی کاهش یافته است، اما در کشور ما حالت روانی و حبابی ایجاد شده است، بخشی هم به دلیل عدم اعتماد واردکنندگان به جذب مصرف داخلی است یعنی واردکنندگان می‌گویند اگر ما مطمئن باشیم کاغذی که وارد می‌کنیم مصرف بشود و دیگران هم در واردات آن دخالتی نکنند، آمادگی داریم در این زمینه کمک کنیم.»
* ۴ کارخانه داریم و باز کاغذ وارد می‌کنیم!
اما نادیده گرفتن ۴ کارخانه آنهم با وجود داشتن منابع مورد نیاز (هرچند کم در داخل) بازهم می‌تواند آغازگر خوبی باشد، باید تلاش بیشتر معطوف به تولید خمیر کاغذ شود، که با وجود موجود بودن بخشی از تجهیزات مربوطه، کارشناسی مجددی اعمال و از دانش روز خمیرسازی به منظور کاهش هزینه‌ها استفاده شود تا پروژه نیمه تمام کارون به درد سرطانی گروه صنایع کاغذ پارس مبتلا نشود.
کارخانه مازندران جدیدتر از کاغذ پارس بوده و مواد اولیه آن «چوب» است، آنها هم مشکل خاص مواد اولیه را دارد و آن چوب درختان جنگلی است. ما در داخل کشور محدودیت داریم، به خصوص در شمال کشور، و واردات هم مشکلات خاص خود را دارد، باید در خوزستان و در حوزه صنایع کاغذسازی سرمایه‌گذاری کرد، مشکل اصلی ما نقدینگی برای تأمین مواد اولیه است.
اما کارخانه کاغذ پارس هم از اولویت‌های موجود است؛ یک نوع خمیر الیاف بلند که در کشور موجود نیست و اغلب در مناطق سردسیر این نوع درختان سوزنی برگ یافت می‌شود، باید وارد شود که درصد مصرف آن هم در کشور ما پایین است، در کشور ما ۹۰ درصد خمیر باگاس و تنها ۱۰ درصد خمیر خارجی برای مقاومت کار مورد نیاز است، یکسری لوازم پوششی است که آن هم باید وارد شود و چند نوع ماده شیمیایی به نام «سمغ» ماده سفیدکننده و... همه باید از خارج وارد شود. بنابراین در شرایط فعلی کاغذ پارس با واردات این نوع مواد اولیه دچار مشکل شده است.
* راه‌اندازی کارخانه کارون پاسخگوی نیاز چاپ و تحریر خواهد بود
از هر سو که وارد قضیه کاغذ می‌شویم نقدینگی موضوع اول است و نه مسئله تحریم و نداشتن نیروی محرک، مسئولی از نداشتن وظیفه در راه‌اندازی کارخانه کاغذسازی کارون می‌گوید و مدیری دیگر از نداشتن بودجه. اما اگر کارون هم به جمع تولیدکنندگان کاغذ افزوده شود در کنار سه کارخانه پارس، مراغه و مازندران چه میزان کاغذ کشور تأمین می‌شود؟
باید دانست اگر این مهم عملیاتی شود، در سال ۲۰۰ تا ۲۵۰ هزار تن می‌توانیم تولید کنیم و اگر کارون هم به جمع تولیدکنندگان کاغذ افزوده شود در کنار سه کارخانه پارس، مراغه و مازندران چه میزان کاغذ کشور تأمین می‌شود؟
اگر به طور جدی روی این مهم کار شود، در سال ۲۰۰ تا ۲۵۰ هزار تن می‌توانیم کاغذ چاپ و تحریر تولید کنیم. عنوان می‌شود ۲۸۰ تا ۳۳۰ هزار تن مصرف چاپ و تحریر کشور است، و در صورت راه‌اندازی کاخانه‌های موجود ۲۰۰ تا ۲۵۰ هزار تن را می‌توانیم تأمین کنیم؛ یعنی تقریباً می‌توان جوابگوی نیاز کشور بود.