نبیل اسیر

در آن لحظه که تشنگی رمقی برایم باقی نگذاشته بود، به خداوند پناه بردم و به امام حسین(ع) متوسل شدم تا عطشم برطرف شود، سرانجام پس از چهار روز نفس‌گیر در حالی به آغوش خانواده‌ام برگشتم که آنها به گمان این‌که من شهید شده‌ام برایم مجلس یادبود گرفته بودند.