مهدی زارع

استاد پژوهشگاه زلزله‌شناسی می‌گوید: سوابق تاریخی نشان می‌دهد که به طور متوسط حدوداً هر ۱۵۸ تا ۲۰۰ سال، یک زلزله بزرگ در حوالی تهران رخ داده است. آخرین رویداد مخرب قابل توجه در سال ۱۸۳۰ دماوند-شمیرانات با بزرگی تخمینی ۷.۱ بوده است.

استاد پژوهشکده زلزله‌شناسی می‌گوید: سه عامل باعث حس شدن این زلزله در تهران بود؛ یکی اینکه در تهران ساختمان‌های بلند و چند طبقه فراوان است و زلزله‌های دور به ویژه در ساختمان‌های بلند لرزش قابل ملاحظه‌ای ایجاد می‌کنند.

در منطقه ای به شعاع حدود ۱۰۰ کیلومتری مرکز تهران کنونی، به لحاظ آماری در هر سده دو زمین‌لرزه با بزرگای بین ۶ تا ۷ قابل انتظار است. آنچه در توسعه ناپایدار تهران به ویژه در شش دهه اخیر رخ داده است، منجر به ایجاد پهنه‌ای شهری با تاب‌آوری پائین -بین ۱۰ تا ۲۰% و گاه کمتر- با جمعیت انبوه شده که آسیب به زیرساخت‌های حیاتی‌اش در یک زمین‌لرزه شدید در شهرهای تهران و کرج به آسیبی در ابعاد ملی برای کشور می‌انجامد.