خسرو شکیبای

آفریدن، میان او و مخاطبی که به او می‌نگریست، قراردادی نانوشته بود. گویی مخاطب لمس می‌کرد که مسحورشدنِ عموخسرو، او را هم بر می‌آشوبد؛ آنقدر که می‌خواست زودتر از دوربین، سوژه‌ای را که « خسرو شکیبای ی» به آن نگاه می‌کند، با آن سخن می‌گوید و یا حتی لمس می‌کند، ببیند