سوریه؛ جنبشی که ربوده شد!

به گزارش صراط ، آنچه بیش از هر چیز، جنبش اعتراضی در سوریه را پیچیده کرد، شکل گیری «ارتش آزاد سوریه» و دیگر گروه های مسلحانه و انجام عملیات های مسلحانه از سوی آن ها بود. این پیچیدگی زمانی افزایش یافت که «شورای ملی سوریه» تشکیل شد. از آن زمان، چشم انداز آتی سوریه تیره و احتمال آمدن گزینه های غیردموکراتیک به عنوان جایگزین دولت اسد، بیش از هر زمان دیگر جدی شد.

روزنامه «السفیر» در مطلبی با اشاره به این موضوعات، چنین استدلال می کند که جنبش اعتراضی مردم سوریه از سوی اسلام گرایان افراطی و قدرت های خارجی ربوده و مصادره به مطلوب شده است.

در این مطلب به طور خلاصه چنین آمده است:

تشخیص ماهیت اصلی اسلام گرایان افراطی، دشوار است. این امر تا حدی به سبب تنوع و نیز روش ها و راهبردهای گوناگونی است که از سوی نیروهای اسلام گرا، به ویژه گروه های مسلح، دنبال شده است. این نیروها به دنبال هر چیزی هستند به جز صلح مدنی، اتحاد ملی و دموکراسی. آن ها همچنین مفاهیم متداول برابری و عدالت را زیر سوال می برند.

از سوی دیگر، ائتلاف موسوم به «شورای ملی سوریه»، پای همه قدرت های عرب، منطقه ای و بین المللی را به سوریه باز کرد. سوریه اکنون به میدان جنگ همه قدرت های خارجی تبدیل شده که ممکن است کسی تصور کند.

بر این اساس، مردم سوریه با خطراتی مواجه شده اند که بسیار فراتر از کنترل آن هاست؛ از جمله مداخله خارجی فزاینده و خطر یک جنگ داخلی. همین امر سبب شده بخش عظیمی از مردم این کشور با احساس سردرگمی، ترس و ندامت روبرو شوند. به عقیده این گروه، جهت اصلی جنبش – که امید داشتند به آزادی، عدالت و برابری منتهی شود – فراموش شده است.

در چنین شرایطی، جنبش مردمی خصلت خود را از دست می دهد: بانیان جنبش و آزادی خواهان، از اهداف خود دور می شوند و اعتبار آن ها خدشه دار می شود.

علاوه بر این، نوعی ذهنیت منحط در حال غلبه است که هم ملاحظات انسانی و هم ملاحظات سیاسی را نادیده می گیرد. این ذهنیت، منبع کشتارهای کور و اقدامات کینه توازنه ای است که بر اساس وابستگی های قومی و قبیله ای انجام می گیرد. این ذهنیت اهمیت اندکی به این موضوع می دهد که اقدامات جنایت کارانه اش، به فروپاشی کشور و کشتار همه شهروندان منجر شود. عجیب نیست که برخی نمایندگان اپوزیسیون، اکنون به این سادگی از خشونت و کشتار سخن می گویند.

این افراد تنها منتظر دوره ای از آشفتگی و هرج و مرج کامل در سوریه هستند تا بتوانند اقتدار خود را بر افرادی که هنوز در سوریه زنده مانده اند، اعمال کنند. آن ها متوجه تناقضی که میان اعمال مجرمانه آن ها و اهداف آزادی خواهانه و برابری طلبانه جنبش وجود دارند، نیستند.

این مسائل ما را به سمت پرسش های مهمی رهنمون می شود که طی یک دهه گذشته از پاسخ به آن ها طفره رفته ایم: آیا همه کسانی که در پی ساقط کردن یک دولت هستند، انقلابی به شمار می روند؟ آیا آن ها شریک افرادی هستند که به جای انتقام جویی، تبعیض قومی و خشونت بی احساس، در پی آزادی، شرف و عدالت می باشند؟

آیا سقوط یا برانداختن دولت، معادل انقلاب است و یا تنها یک پله از نردبانی است که لزوماً به حصول اهداف انقلاب منجر نمی شود؟

در شرایط کنونی در سوریه، مخالفان بیش از آنکه مشغول مبارزه با دولت باشند، با یکدیگر مشغول مبارزه هستند. شورای ملی سوریه نقش اصلی خود را بر تضعیف، از میان بردن و خلاص شدن از شر این منازعات قرار داده و از سوی دیگر، اعضای اسلام گرای آن همت خود را مصروف مبارزه ای مهلک با دیگر گروه های اپوزیسیون می کنند.

در چنین شرایطی، متحدان خارجی این گروه ها نیز به گسترش نقش خود در سوریه همت گماشته اند؛ در حالی که تجربه های پیشین خود در تونس، مصر و لیبی را از یاد برده اند. این کشورها که خود را «متحدین» گروه های اپوزیسیون می خوانند، به اقدامات فرقه ای و تبعیض آمیز متوسل شده اند و از این راه، نقشی منفی در عرصه تحولات سوریه ایفا می کنند.

به این ترتیب، آنچه ضروری است، این است که مخالفین سوریه با بازنگری در اقدامات خود، اهداف اولیه خود از جنبش را بار دیگر به یاد بیاورند و اقدامات خود را در راستای رسیدن به آزادی و دموکراسی سازمان دهند، نه افزایش خشونت. تنها در چنین صورتی است که می توان به آینده سیاسی سوریه امیدوار بود