به گزارش صراط
به نقل از پایگاه اطلاع رسانی دولت، هیئت وزیران بنا به پیشنهاد وزارت
راه و شهرسازی و تایید وزارت امور خارجه و به استناد ماده واحده قانون
اجازه تصویب مقررات فنی و قواعد مربوط به کنوانسیون هواپیمایی کشوری بین
المللی(کنوانسیون شیکاگو)-مصوب 1356- تصویب کرد؛ سازمان هواپیمایى کشوری
مجاز است ضمیمه(13) کنوانسیون شیکاگو با عنوان "بررسى سانحه و حادثه
هواپیمایى" را اجرا کند.
این مصوبه از سوی محمدرضا رحیمی؛ معاون اول رئیس جمهور برای اجرا ابلاغ شده است.
ضمیمه 13
بر این اساس، استانداردها و رویه های توصیه شده در خصوص تحقیقات بررسی سوانح هوایی بر طبق ماده 37 پیمان شیکاگو(شیکاگو 1944) اولین بار توسط شورای ایکائو در 11 آوریل 1951 تصویب شد و به عنوان ضمیمه 13 نامگذاری شد. تصویب این استانداردها و رویه های توصیه شده بر اساس توصیه های واحد بررسی سانحه در اولین اجلاس خود در فوریه 1946 بود که بعدها دومین اجلاس خود را در فوریه 1947 برپا کردند.
بر اینکه ضمیمه 13 مطابق با مفاد ماده 37 پیمان شیکاگو است، رسیدگی به سوانح هوایی به خودی خود موضوع ماده 26 این پیمان است. این ماده کشورهای عضو را ملزم می کند که در زمان رویداد یک سانحه هوایی در شرایط معینی به آن رسیدگی کرده و تا آنجا که قانون داخلی کشور اجازه می دهد، این رسیدگی را طبق روند ایکائو هدایت کنند. با این حال ماده 26 انجام فعالیتهای اضافی را در زمینه بررسی سوانح هوایی منع نمی کند و دستورالعملهای ذکر شده در این ضمیمه تنها به رسیدگی بر اساس الزامات ماده 26 محدود نیست، بلکه مشمول شرایط مقرر در زمان رسیدگی به "سانحه هوایی" در قالب تعاریف بیان شده در اینجا نیز است.
ارتباط بین ضمیمه 13 و ماده 26 از پیمان شیکاگو
از آنجاییکه ماده 26 ابن پیمان بیان می کند که کشوری که در آن سانحه ای در چهارچوب این ماده برای یک وسیله پرنده روی می دهد، باید شرایط سانحه را با توجه به قوانین مجاز خود و با دستورالعملی که سازمان هواپیمایی بین المللی کشوری آن رابه صورت پیشنهادی ارائه داده است ، مورد بررسی قرار دهد و از آنجاییکه این پیمان در هجدهمین اجلاس خود از مجموعه دوازدهم جلسات در یازده آوریل سال 1951 ضمیمه 13 را برای رسیدگی به سانحه وسیله پرنده انتخاب کرده است؛ این شورا استانداردهای و رویه های توصیه شده را برای رسیدگی به سانحه هوایی مشمول در ضمیمه 13 این پیمان به عنوان دستورالعمل الزامی برای کشورهای تابعه در رسیدگی به سوانح شامل تلفات جانی یا صدمات شدید و نیز آغاز بررسی سانحه طبق مفاد ماده 26 پیشنهاد می کند.
بر این اساس، کشورها با توجه به ماده 38 این پیمان می توانند از هیچ یک از مفاد ضمیمه 13 تبعیت نکنند مگر در سوانحی که طبق ماده 26 این پیمان شرح داده شده است و متعاقب این ماده، "کشوری که در آن سانحه روی می دهد، باید رسیدگی را آغاز کند"، "باید به کشور ثبت اجازه تعیین ناظر استفاده از متن این ضمیمه در مقررات ملی شورا در 13 آوریل سال 1948 قطعنامه ای را تنظیم کرد بر این اساس که از کشورهای عضو درخواست می شود تا آنجا که امکان داشته باشد از ادبیات و استانداردهای ایکائو به همراه مقررات اضافی ملی مورد نیاز که برای بهبود ایمنی یا نظم در هواپیمایی مفید است، استفاده کنند. با این حال در بسیاری از موارد به دلیل عمومی بودن استانداردها و رویه های توصیه شده ضمیمه 13 نیاز است تا به این مقررات، قوانین دیگری اضافه شود تا دستورالعمل ملی مناسب برای کشور فراهم شود.
این مصوبه از سوی محمدرضا رحیمی؛ معاون اول رئیس جمهور برای اجرا ابلاغ شده است.
ضمیمه 13
بر این اساس، استانداردها و رویه های توصیه شده در خصوص تحقیقات بررسی سوانح هوایی بر طبق ماده 37 پیمان شیکاگو(شیکاگو 1944) اولین بار توسط شورای ایکائو در 11 آوریل 1951 تصویب شد و به عنوان ضمیمه 13 نامگذاری شد. تصویب این استانداردها و رویه های توصیه شده بر اساس توصیه های واحد بررسی سانحه در اولین اجلاس خود در فوریه 1946 بود که بعدها دومین اجلاس خود را در فوریه 1947 برپا کردند.
بر اینکه ضمیمه 13 مطابق با مفاد ماده 37 پیمان شیکاگو است، رسیدگی به سوانح هوایی به خودی خود موضوع ماده 26 این پیمان است. این ماده کشورهای عضو را ملزم می کند که در زمان رویداد یک سانحه هوایی در شرایط معینی به آن رسیدگی کرده و تا آنجا که قانون داخلی کشور اجازه می دهد، این رسیدگی را طبق روند ایکائو هدایت کنند. با این حال ماده 26 انجام فعالیتهای اضافی را در زمینه بررسی سوانح هوایی منع نمی کند و دستورالعملهای ذکر شده در این ضمیمه تنها به رسیدگی بر اساس الزامات ماده 26 محدود نیست، بلکه مشمول شرایط مقرر در زمان رسیدگی به "سانحه هوایی" در قالب تعاریف بیان شده در اینجا نیز است.
ارتباط بین ضمیمه 13 و ماده 26 از پیمان شیکاگو
از آنجاییکه ماده 26 ابن پیمان بیان می کند که کشوری که در آن سانحه ای در چهارچوب این ماده برای یک وسیله پرنده روی می دهد، باید شرایط سانحه را با توجه به قوانین مجاز خود و با دستورالعملی که سازمان هواپیمایی بین المللی کشوری آن رابه صورت پیشنهادی ارائه داده است ، مورد بررسی قرار دهد و از آنجاییکه این پیمان در هجدهمین اجلاس خود از مجموعه دوازدهم جلسات در یازده آوریل سال 1951 ضمیمه 13 را برای رسیدگی به سانحه وسیله پرنده انتخاب کرده است؛ این شورا استانداردهای و رویه های توصیه شده را برای رسیدگی به سانحه هوایی مشمول در ضمیمه 13 این پیمان به عنوان دستورالعمل الزامی برای کشورهای تابعه در رسیدگی به سوانح شامل تلفات جانی یا صدمات شدید و نیز آغاز بررسی سانحه طبق مفاد ماده 26 پیشنهاد می کند.
بر این اساس، کشورها با توجه به ماده 38 این پیمان می توانند از هیچ یک از مفاد ضمیمه 13 تبعیت نکنند مگر در سوانحی که طبق ماده 26 این پیمان شرح داده شده است و متعاقب این ماده، "کشوری که در آن سانحه روی می دهد، باید رسیدگی را آغاز کند"، "باید به کشور ثبت اجازه تعیین ناظر استفاده از متن این ضمیمه در مقررات ملی شورا در 13 آوریل سال 1948 قطعنامه ای را تنظیم کرد بر این اساس که از کشورهای عضو درخواست می شود تا آنجا که امکان داشته باشد از ادبیات و استانداردهای ایکائو به همراه مقررات اضافی ملی مورد نیاز که برای بهبود ایمنی یا نظم در هواپیمایی مفید است، استفاده کنند. با این حال در بسیاری از موارد به دلیل عمومی بودن استانداردها و رویه های توصیه شده ضمیمه 13 نیاز است تا به این مقررات، قوانین دیگری اضافه شود تا دستورالعمل ملی مناسب برای کشور فراهم شود.
