به گزارش صراط به نقل از گجت نیوز، دکتر کلودین اَبِگ و همکارانش در مطالعه‌ای که در مجله بین‌المللی Osteoarchaeology منتشر شده است، جمجمه مومیایی‌شده‌ای را که با عنوان I Y-001 شناخته می‌شود، بررسی کردند. این جمجمه توسط لویی کوفری در سال ۱۸۷۶ به موزه اهدا شده بود. برچسب روی جمجمه نشان می‌داد که متعلق به یک رئیس قبیله اینکا از بولیوی است و در خرابه‌های سرخپوستان در پای کوه ایلیمانی پیدا شده است.
با این حال، بررسی دقیق‌تر نشان داد که خرابه مورد نظر احتمالاً یک چولپا، نوعی برج تدفین مورد استفاده مردم آیمارا، بوده است. این سازه‌ها بخشی از سنت تدفین در اطراف دریاچه تیتیکاکا بودند و معمولاً برای افراد دارای جایگاه اجتماعی بالا استفاده می‌شدند.
شواهدی از دراز کردن مصنوعی جمجمه و جراحی مغز
جمجمه I Y-001 متعلق به یک مرد بالغ بود که به طور مصنوعی دراز شده بود. این عمل برای نشان دادن هویت گروهی در میان مردم آیمارا رایج بود، اما با اینکاها ارتباطی نداشت. از آنجا که دراز کردن جمجمه در اواسط قرن ۱۷ توسط نایب‌السلطنه فرانسیسکو د تولدو ممنوع شده بود، می‌توان قدمت جمجمه را حداقل ۳۵۰ سال تخمین زد.
همچنین، آثاری از جراحی مغز ناتمام (ترپاناسیون) روی جمجمه مشاهده شد. علائم بهبود نشان می‌دهد که این فرد مدتی پس از عمل زنده مانده بود، اما دلیل ناتمام ماندن عمل مشخص نیست. علاوه بر این، I Y-001 دچار آبسه دندان بود که می‌تواند ناشی از بهداشت ضعیف دهان یا جویدن بیش از حد برگ کوکا باشد.
غارت جمجمه‌ها برای تحقیقات
نامه آدولف بندلیر به انجمن جغرافیایی لاپاز در دهه ۱۸۹۰ نشان می‌دهد که جمع‌آوری جمجمه‌های انسان در آن زمان رایج بوده و بسیاری از آن‌ها برای تحقیقات غارت می‌شدند. این مورد، چالش‌های اخلاقی و روش‌شناختی موزه‌های مدرن در برخورد با مجموعه‌های تاریخی بقایای انسان را نشان می‌دهد. دکتر اَبِگ اذعان دارد که حل این مسائل نیازمند بررسی پیچیدگی‌های متعدد و در نظر گرفتن دیدگاه‌های مختلف درباره مرگ و احترام به بقایای انسان است.
