به گزارش صراط ترامپ با یک امضا وزارت دفاع این کشور را به «وزارت‌جنگ» تغییر نام داد. پس از جنگ دوم، امریکا که از منطقه جنگ دور و سالم مانده بود، با کمک به روسیه برای مقابله با ارتش آلمان از طریق «پل پیروزی ایران» و کمک به چین در پیروزی بر ژاپن و بمباران اتمی «ژاپن تسلیم‌شده» به‌عنوان ابرقدرت جهان خودنمایی کرد. بر همین اساس در ۱۹۴۷ با این توجیه که قدرت برتر دنیا هستند و برای ایجاد نظم نوین جهانی نیازی به جنگ ندارند، نام وزارت جنگ خود را به وزارت دفاع تغییر دادند. اکنون این تغییر نام در دولت ترامپ صرفاً یک اقدام نمایشی نیست بلکه یک راهبرد برای ایجاد جنگ‌های جدید در جهان با هدف تضعیف قدرت‌های نوظهور و حفظ ابرقدرتی امریکا است. امریکا به ایران حمله کرد، آماده حمله به ونزوئلا است، با روسیه از طریق اوکراین می‌جنگد و برای جنگ با چین- دست‌کم از طریق کمک به تایوان- برنامه دارد. جنگ و تضعیف رقیبان آخرین حربه امریکا در تقلا برای ابرقدرت‌ماندن است.
رئیس‌جمهور امریکا فقط با یک امضا، وزارت دفاع ایالات متحده را به «وزارت جنگ» تغییر نام داد، کاری که او آن را «پیامی از قدرت و پیروزی» خواند و گفت: «ما قدرتمندترین ارتش دنیا را داریم، بهترین تجهیزات، بهترین تولیدکنندگان تجهیزات و هیچ کشوری توان رقابت با ما را ندارد.» حامیان تغییر نام می‌گویند این تغییر نشانه صراحت و بازگشت به روحیه جنگجویی است. مشخصاً وزیر دفاع امریکا گفت که «ما به حمله می‌پردازیم، نه صرفاً دفاع» مخالفان اما، تغییر نام را اتلاف منابع، نشانه ضعف امریکا و تلاش برای اثبات ابرقدرتی یک ابرقدرت روبه افول خوانده‌اند.
دونالد ترامپ روز جمعه با امضای یک فرمان اجرایی رسماً استفاده از عنوان «وزارت جنگ» را برای پنتاگون مجاز کرد و آن را «پیامی از قدرت و پیروزی» توصیف نمود. ترامپ در مراسم امضای فرمان گفت: «این یک تغییر بسیار مهم است، چون مربوط به نگرش است... واقعاً درباره پیروز شدن است.» ترامپ گفت: «این نام بسیار مناسب‌تر است، به‌ویژه با توجه به شرایط کنونی جهان» و تأکید کرد که عنوان «وزارت جنگ» بار روانی و سیاسی متفاوتی دارد و به جای «دفاع» صرف، پیام فعالانه‌ای از توانایی امریکا برای غلبه بر دشمنان می‌دهد. پیت هگست، وزیر دفاع هم که حالا خود را وزیر جنگ می‌خواند، بی‌درنگ تصمیم ترامپ را ستود: «ما به حمله می‌پردازیم، نه صرفاً دفاع؛ حداکثر کشتار، نه قوانین محدودکننده»؛ جملاتی که به لحاظ نمادین نشان‌دهنده انتخاب آشکار دولت برای برجسته‌کردن جنبه تهاجمی قدرت نظامی است.
نام ثانویه
بلافاصله یک کمپین بروکراتیک گسترده شروع شد: تابلوها در ورودی پنتاگون تعویض شد، آدرس‌وب‌سایتِ رسمی به war. gov هدایت شد و در شبکه‌های اجتماعی نام‌ها تغییر یافت. منتقدان اما، نگاه چندان خوشبینانه‌ای به این تغییر نام ندارند. قبل از سال ۱۹۴۷، تاریخی نسبی که به شروع ابرقدرتی امریکا گره خورده، نام وزارت دفاع امریکا، وزارت جنگ بود. از سال ۱۷۸۹ که وزارت جنگ به‌عنوان یکی از نخستین وزارتخانه‌های کابینه تشکیل شد، وظیفه اداره ارتش زمینی ایالات متحده را عهده‌دار بود و در طول قرن ۱۹ و اوایل قرن ۲۰، وزارت جنگ مرکز فرماندهی ارتش و سیاستگذاری نظامی امریکا بود. با آغاز جنگ جهانی دوم و سپس نقش امریکا در آن، نیاز به هماهنگی میان ارتش، نیروی دریایی و بعد‌ها نیروی هوایی احساس شد و قانون امنیت ملی ۱۹۴۷ (National Security Act of ۱۹۴۷) ایجاد و دو سال بعد هم، در سال ۱۹۴۹، با اصلاح قانون امنیت ملی، وزارت دفاع متولد شد. وزارت دفاع امریکا (پنتاگون) به بزرگ‌ترین دستگاه اداری- نظامی جهان تبدیل شد، با صد‌ها هزار کارمند غیرنظامی، بیش از یک میلیون سرباز فعال، و بودجه‌ای که از بسیاری از کشور‌های جهان فراتر است. تبدیل وزارت جنگ به وزارت دفاع، به این دلیل نمادین انجام شد که واژه «جنگ» جای خود را به «دفاع» داد تا چهره تازه امریکا پس از پیروزی در جنگ جهانی دوم به‌عنوان «ابرقدرت صلح‌بان» تثبیت شود.
مسکو: همین برازنده امریکا است
کاخ سفید در بیانیه‌ای اعلام کرده که فرمان اجرایی ترامپ به پیت هگست، وزیر دفاع امریکا اجازه می‌دهد در تمام مکاتبات رسمی خود را «وزیر جنگ» معرفی کند، در حالی که صرفاً با دستور اجرایی ترامپ بدون مصوبه کنگره، «وزارت جنگ» می‌تواند صرفاً به‌عنوان یک نام ثانویه به کار رود. با این حال، منتقدان می‌گویند حتی اگر منظور یک نام «ثانویه» هم باشد، قانون ۱۹۴۹ که «وزارت دفاع» را به‌عنوان نام رسمی ثبت کرده، پابرجاست و هر تغییر دائم به مصوبه کنگره نیاز دارد، به‌خصوص که هزینه‌های عملیاتی برای به‌روزرسانی صد‌ها هزار برگه، تابلو و سازه بین‌المللی میلیونی یا حتی میلیاردی برآورد شده است. میچ مک‌کانل، رهبر سرشناس جمهوریخواهان سنا دیروز هشدار داد که اگر نام را «وزارت جنگ» بگذاریم باید به‌طور واقعی منابع لازم را نیز اختصاص دهیم وگرنه این فقط یک ژست توخالی خواهد بود. سناتور دموکرات کهنه‌کار تمی داکورث به تندی هزینه و بی‌فایده‌بودن این نمایش را نکوهش کرد و پرسید آیا بهتر نیست این پول صرف خانواده‌های نیرو‌های مسلح یا دیپلماسی پیشگیرانه شود. در داخل پنتاگون هم گزارش‌هایی از سردرگمی و خشم کارکنان منتشر شده؛ توصیف‌هایی مانند «یک میلیون دردسر کوچک» که رسانه‌ها برای توصیف دامنه اجرایی این پروژه به‌کار برده‌اند. در سطح بین‌المللی، اما واکنش‌ها متفاوت بود. رسانه‌ها و تحلیلگران روسی این اقدام را صادقانه‌تر و «برازنده» خواندند؛ طعنه‌ای که از سوی برخی جریان‌های خبری وابسته به مسکو منعکس شد.
نخبگان امنیتی چه می‌گویند؟
تحلیلگران دفاعی و اندیشکده‌ها در اکثر قریب به اتفاق موارد بر این نکته متفق‌القولند که تغییر نام صرف، توان عملیاتی یا توازن راهبردی امریکا را بهبود نمی‌بخشد. والتر لَدوِیگ از اندیشکده RUSI روز جمعه در تحلیلی صریح نوشت: «بازگرداندن وزارت جنگ امریکا را کوچک‌تر، نه قوی‌تر، نشان می‌دهد» و این اقدام را «نمادگرایی‌ای که با استراتژی اشتباه گرفته شده» توصیف کرد. به عقیده او «این کار ایالات متحده را کوچک‌تر می‌نمایاند، نه قدرتمندتر.» براد بوومن از بنیاد دفاع از دموکراسی‌ها (FDD) هم به‌طور مشخص تأکید کرد که «تغییر نام مشکل افت برتری نظامی در حوزه‌هایی مثل میدان نبرد پاسیفیک را حل نمی‌کند» و هزینه‌ها بهتر است صرف آموزش و تسلیح نیرو‌ها شود تا جابه‌جایی تابلوها. در میان طرفداران تغییر، اما استدلال دیگری شنیده می‌شود: موافقان می‌گویند «دفاع» یک واژه مبهم است که اجازه می‌دهد مأموریت پنتاگون تا حوزه‌هایی، چون اقلیم و کنش‌های غیرنظامی گسترش یابد؛ بازگرداندن «جنگ» صرفاً یادآوری می‌کند که سازمان اصلی ملی برای «نبرد و پیروزی» سازماندهی شده است؛ چیزی که حامیان وزارت جنگ می‌گویند روشن‌تر کردن نقش نظامی می‌تواند به «بازدارندگی» کمک کند.
