محمدرضا شعبانعلی در کانال تلگرامی خود(بامتمم) نوشت: دیدین یه عده هستن هر اتفاقی رو به‌زور به یه نکتهٔ آموزشی تبدیل می‌کنن؟ مثلاً زلنسکی بیچاره با ترامپ بی‌ادب دعواش میشه، اینا میان می‌گن: "هشت نکته از زبان بدن در مذاکرات بین‌المللی".
امیدوارم حرف من رو در این دسته طبقه‌بندی نکنید. چون واقعاً برای خودم جذاب بود (و خودمم خیلی این حرف رو قبول دارم) می‌گم:
شهرام شب‌پره یه جایی از صحبت‌هاش با علی ضیا می‌گه: من اگر به جای ۱۰۰۰ نفر، ۳۰۰ نفر توی کنسرتم بیان [به‌جای اینکه شل و بی‌انگیزه یا دلخور بشم] سه برابر می‌زنم. با انرژی بیشتر می‌زنم. بیشتر مایه می‌ذارم. چون اهمیت اون ۳۰۰ نفر که اومدن برام بیشتر میشه.
به‌نظرم این نوع نگاه به مخاطب، خیلی به ماندگار شدن و دوام بلندمدت آدمها در صنعت خودشون کمک می‌کنه؛ توی هر حوزه‌ای که باشن.
الان برعکسش رو توی تولیدکنندگان محتوا زیاد می‌بینیم: تا انقدر share نکنین فلان چیز رو نمی‌گم. تا این‌قدر لایک نزنین نمی‌گم. حالا که فلان مطلب کم دیده شد قهر می‌کنم حرف نمی‌زنم (فکر می‌کنم اولین بار این سبک رو در تتلو دیدم. اما الان دیگه داره در دنیای تولید محتوا به یه الگوی پررنگ تبدیل میشه).
وقتی مخاطب کمتر میشه، باید بیشتر مایه گذاشت نه کمتر. و درست‌تر اینه که: کلا باید زیاد مایه گذاشت، مستقل از مخاطب؛ حتی برای سالن خالی.
