به گزارش صراط به نقل از ایسنا، فیلم سینمایی «پیرپسر» که دو روز پیش از حمله و تجاوز اسرائیل به ایران (از ۲۱ خرداد) بر پرده سینما‌های کشور رفت، در این روز‌های پساجنگ پرمخاطب‌ترین فیلم سینما‌ها بوده است. این فیلم به کارگردانی اکتای براهنی سال ۱۴۰۰تولید شد و سال گذشته پس از صدور پروانه نمایش و انجام یکسری اصلاحات وارد شده، در بخش ویژه جشنواره فیلم فجر به نمایش درآمد.
اکران تک سانس این فیلم در جشنواره با تحسین مخاطبان و منتقدان همراه بود و پس از آن فیلم در بهار امسال با پروانه نمایش سازمان سینمایی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی به اکران عمومی درآمد.
اما در روز‌های گذشته برخی نقد‌ها نسبت به این فیلم واکنش‌برانگیز شده و برهمبن اساس تعدادی از صنف‌ها و تشکل‌های سینمایی در بیانیه‌ای تاکید کرده‌اند که سینما جای تسویه حساب سیاسی نیست.
متن این بیانیه که نسخه‌ای از آن در اختیار ایسنا قرار گرفته و به نام شورایعالی تهیه‌کنندگان سینمای ایران متشکل از انجمن تهیه‌کنندگان مستقل، انجمن کارفرمایی تهیه‌کنندگان (اکت)، جامعه صنفی تهیه‌کنندگان، انجمن تهیه کننده/کارگردانان سینمای ایران، و همچنین انجمن سینماداران ایران و کانون پخش کنندگان سینمای ایران تنظیم شده، به شرح زیر است:
«"فرهنگ و پیرپسران سیاست! "
در روز‌های اخیر شاهد یک رشته واکنش‌های صرفا جنجالی و احساسی نسبت به نمایش فیلم سینمایی «پیرپسر» هستیم. سطح و میزان این حجم از تندی و جسارت، حیرت‌آور و شائبه‌برانگیز است؛ آن‌هم با ادبیاتی غیرمتعارف که بی‌درنگ با واکنش تند و صریح اکثر مردم و دوستداران سینما مواجه شد.
به چالش کشیدن بنیان‌های حقوقی و قانونی، مشروعیت نهاد‌ها و حوزه‌های برآمده از قانون اساسی را زیر سوال خواهد برد. چگونه است که همه مجوز‌های حوزه‌های غیرفرهنگی از مشروعیت برخوردارند و حکم سند بالادستی دارند، اما مجوز‌های رسمی حوزه فرهنگ مدام و پیوسته نامعتبر معرفی می‌شوند؟
چگونه است که برای احداث یک مجموعه صنعتی مدیران سیاسی و اجرایی به اعتبار یک برگ مجوز رسمی در برابر طوفانی از اعتراض و مخالفت آشکار گروه‌های مردمی ایستادگی کرده و هیچگونه اخلال در سرمایه‌گذاری و برنامه توسعه را برنمی‌تابند؟! چگونه است که با استناد به مجوز‌های محلی بزرگترین پروژه‌های تجاری شکل می‌گیرند و بی‌توجه به انتقادات وسیع و ملی تمامی این طرح‌ها محقق می‌شوند؟!
سینما و عرصه نمایش یکی از ارکان توسعه‌اند. آیا در برنامه و اسناد بالادستی به سرمایه‌گذاری‌های فرهنگی توجهی شده است؟ آیا برنامه‌نویسان و مجریان سهمی برای سینما قائل شده‌اند؟
تضعیف نهاد‌های قانونی و ارکان حقوقی به نفع مصالح و منافع کشور نیست. درجایی که تولید، پخش و اکران یک فیلم سینمایی از سازوکاری قانونی برخوردار است و سینماگران برای اکران هر فیلمی تمام مراحل قانونی را طی می‌کنند، خلال و تشویش، امنیت روحی روانی محیط فرهنگ را مخدوش می‌کند.
سینمای ایران در طول این قرن، دوشادش مردم و مستقل از منازعات سیاسی، سرافراز و پربار و پرافتخار حضور داشته و نقش خلاق و تاریخی خود را ایفا کرده است. سینمای ایران به هیچ وجه سزاوار ناسزا و درشت گویی و هتاکی نیست. این حجم از نفرت‌پراکنی هیچ ارتباط معنایی با نقد ندارد. به نظر می‌رسد موضوع فراتر از ارزیابی فنی و کیفی آثار سینمایی است. نشانه‌ها برملا می‌سازند که هدف تضعیف دولت مستقر و باج‌خواهی‌های پس پرده است. این یک نسخه کلیشه‌ای است که با غوغاسالاری و فشار، دولت مستقر در استفاده از تصمیمات راهگشا و مترقیانه‌تر در عرصه سینما، وادار به عقب نشینی شود.
هشدار می‌دهیم که برخورد‌های غیرمتعارف اخیر موجب فرارسرمایه‌های مادی از بازار کار خواهد شد و همچنین زمینه دلزدگی یأس و بیکاری بخش مهمی از اصناف و مشاغل فرهنگی را مهیا می‌کند.
امنیت روحی روانی و حرفه‌ای اهالی فرهنگ یکی از عناصر اصلی وفاق همگرایی و وحدت ملی است.
جامعه سینمایی کشور این حجم از بی‌مهری و ناسپاسی را برنمی‌تابد و به گردانندگان اینگونه تسویه‌حساب‌های سیاسی توصیه می‌کند سینما را وجه‌المصالحه اغراض گروهی و محفلی خود قرار ندهند، ضمن اینکه از نهاد‌های نظارتی و مسئول انتظار دارد تا در برخورد با این سرکشی‌ها مطابق قانون برخورد جدی و موثر صورت پذیرد.»
