به گزارش صراط به نقل از تهران‌امروز، آن چیزی که از داربی همیشه در نظر ماست بازی دو تیم در یک استادیوم با حضور چندین هزار تماشگر است. اما داربی فقط محدود به فوتبال نیست گاهی عالم سیاست مصداق بارزتری برایش است.
مصداقی که مکان بازی‌اش به وسعت یک کشور است نه استادیوم. تماشاگرانش به جمعیت30میلیون نفر عراقی می رسند و به جای دو تیم،جناح‌های سیاسی به مسابقه پرداخته‌اند.دو جناح سیاسی که ممکن است، مربی خارجی داشته باشند یا نداشته باشند. بازی یا به بیان صریح‌تر جنگی که بین‌هاشمی و مالکی راه افتاده است.
اگر در یک کشور دارای ثبات نسبی به جریان می افتاد همچون تمام مثال‌هایش در بدترین حالات به سقوط دولت و در اكثر مواقع به پیدایش یک ائتلاف جدید منجر می شد.اما وقوع این پدیده در کشوری همچون عراق که از یک سو سایه جنگزدگی همچنان بر آن سنگینی می کند و از سوی دیگر بنیادگرایی همچنان تا حدی از پایگاه سنتی و قدرت برخوردار است ممکن است منجر به انفجاری شدید شود.
هاشمی از حمایت برخی کشورهای عربی همچون عربستان و حمایت کشورهای غیر عربی همچون ترکیه برخوردار است وپاس کار‌ي های خود را طوری انجام می دهد که آنچه در کشورهای عربی منطقه رخ داد را به عنوان نتیجه خود در این بازی به دست آورد.اگر این فرض درست باشد که‌هاشمی و متحدانش به‌دنبال پیاده کردن یک شبه انقلاب عربی دیگر در عراق هستند باید آن را تاحدی نامحتمل دانست.
زیرا به راه انداختن سلسله اردو کشی‌های خیابانی معطوف به اعمال سه فعل تهیيج،تجمیع و تثبیت موقعیت بر روی توده‌های مردمی است. با یک نگاهی گذرا به موقعیت لغزنده طارق هاشمی و متحدانش در خواهیم یافت که آنها قوه اعمال این افعال یعنی داشتن پایگاه‌های اجتماعی و اهرم‌های اعمال فشار بر دولت را ندارند.
مالکی نیز از سوی دیگر پنالتی‌های خود را دارد.صدور حکم تعقیب‌هاشمی توسط اینترپل،باعث قرابت آن دسته از عراقی‌ها و احزابی که به ماهیت داستان شک داشته‌اند، نسبت به جبهه مالکی شده است و این باعث کاسته شدن برش طارق‌هاشمی در صحنه سیاسی عراق است.
از سوی دیگر پناهنده شدن‌هاشمی به قطر و پس از آن ترکیه و نزدیکی او به حزب بعث سابق باعث شده است او نتواند در اقیلم کردستان عراق به اردو کشی بپردازد. از سوی دیگر‌هاشمی با پناهده کردن خود به کشورهای قطر و ترکیه که هردو سنی هستند موفق نخواهد شد که به هدف خود یعنی معرفی کردن نزاع خود با مالکی به عنوان جنگی عربی-عجمی دست یابد و بیشتر آن را مبارزه ای شیعی-سنی نشان داد.
در نهایت باید این نکته را نیز خاطرنشان کرد که سیستم سیاسی عراق یک سیستم دموکراتیک است و مالکی و حتی خود‌هاشمی سمت‌هایشان را با ابزار‌های دموکراتیکی همچون ائتلاف و انتخابات به دست آورده‌اند که این مهم باعث می شود‌هاشمی نتواند روحیه لازم در بین مردم عراق را برای نیل به هدفش برانگیزد.
