«هم‌وطن عزیز با آرزوی تندرستی و شادکامی؛ متاسفانه اوج گیری خیز چهارم کرونا در سراسر کشور قطعی است. تعداد مبتلایان در اکثر نقاط کشور با سرعت در حال افزایش است. برای حفظ سلامت و جان خود و خانواده، لطفا به سیزده بدر نروید، خارج از منزل حتما ماسک بزنید، از حضور در دورهمی‌های خانوادگی، مراسم عروسی و سوگواری و محیط‌های پر جمعیت پرهیز کنید.»
عصرایران نوشت: احتمالا پیامک بالا به دست شما هم رسیده است. مسئولان وزارت بهداشت به شدت نگران بالا رفتن آمارها و آغاز اوج گیری دوباره کرونا هستند.
این وضعیت به شدت قابل پیش بینی بود. مردم سفر رفتند، عروسی گرفتند، مهمانی دادند، بعضی‌ها دیگر در مکان‌های عمومی از ماسک استفاده نمی‌کنند و همه اینها باعث بوجود آمدن شرایط فعلی است.
اما ای کاش مسئولان وزارت بهداشت این پیامک را برای جناب رییس جمهور می‌فرستادند. روحانی در 7 فروردین 1400 گفت: «به نظر من پیک کرونا پایان یافته است. مقابله با این بیماری از ۱۴ ماه تا الان سهل‌تر و آسان‌تر شده است. من امیدم این است که تا پایان این دولت بطور کامل این بیماری مهار شود و تا آخر سال ۱۴۰۰ همه مردم واکسینه شوند. امید است واکسن خودمان را حتی بتوانیم در پایان سال صادر کنیم.»
کاش به جای توضیح دادن به مردم، ابتدا رییس جمهور را توجیه می‌کردند که با سخنان‌شان، به عادی سازی شرایط کرونایی کمک نکنند.
شک نکنید برخی بعد از شنیدن این سخنان شاذ رییس جمهور، بار و بندیل سفر را بستند و راهی شهرهای زیبای کشور شدند.
بله، شرایط امروز تنها و تنها به خاطر حس عادی شدن شرایط است که توسط ستاد ملی کرونا به مردم القا شد. وقتی سفر رفتن آزاد است، وقتی جشن گرفتن برقرار است و فقط یک منع رفت و آمد آنهم به صورت نیم بند اجرا می‌شود باید هم شاهد آمار مرگ و میر سه رقمی کرونایی باشیم.
البته در این کشور مشخص شده است که مسئولان همیشه بی‌گناه هستند و مقصر مردم هستند و کاسه و کوزه‌ها سر آنها می‌شکند. مثلا مقصر مردم هستند که واکسیناسیون سراسری هنوز آغاز نشده است و هر روز یک تاریخ جدید برای تولید گسترده واکسن اعلام می‌شود.
با شروع واکسیناسیون کادر درمان، مردم منتظر فرا رسیدن نوبت خودشان هستند و یکی از دلایل کم توجهی، غلبه همین انتظار است. بنابراین باید روند واکسیناسیون را سرعت بخشید چون ظاهرا دیگر تنها توصیه به سفر نرفتن و خانه نشستن، افاقه نمی کند.
کرونا حسابی از شرایط کشور ما راضی است. شده مثل آنهایی که رکابی می‌پوشند، متکا را روی زمین می‌اندازند و جلوی تلویزیون لم می‌دهند، تخمه می‌خورند و کیف دنیا را می‌برند.
القصه که با این شکل تصمیم گیری، نه تنها باید منتظر پیک چهارم، بلکه پیک‌های بعدی هم باشیم. گویا به مرگ کرونایی عادت کرده‌ایم و همین که آمار به زیر 100 می‌رسد همه راضی به سراغ زندگی عادی می رویم.