در پرونده ی اخیر تقابل ایران و آمریکا باید ماجرا را چند وجهی دید . وجه اول اینکه ما همین الان در جنگی غیر رسمی با آمریکا هستیم.دندان قروچه های هر دو طرف برای گوش های تیز خبره های این کار ، زیادی بلند است.جنگش هم ، رفت و برگشتی است . یعنی ضربه ها با احتیاط زده می شود تا فیدبک به دست بیاید برای زدن ضربه ی بعدی .تسلسل ضربات رد و بدل شده به خودی خود گواه وقوع یک جنگ غیر رسمی است که دیگر از ابعاد رسانه ای و لفظی خارج شده.تا به حال هیچ کدام آس برنده را نزده اند روی میز.البتّه حرفهایش هست : تحریم بانک مرکزی ،دور زدن تحریم ها توسط ایران ، تحریم خرید نفت ایران ،تهدید به بستن تنگه هرمز توسط ایران تنها زنجیره پایانی این جنگ هستند ، آن هم تا این تاریخ .
وجه دوم اینکه کار روانی بسیار شدید دارد انجام می شود ، از هر دو طرف . مثل این مسابقه هایی که دو نفر قرار می گذارند به همدیگر خیره بشوند ،هر کدام زودتر پلک بزند بازنده می شود.هر دو طرف حواس شان جمع است که عمراً پلک نزنند. اما هر کدام از طرفها همزمان دارد توی جیبش کارت هایش ( آپشن ها) را مرتب می کند ، از این جیب به آن جیب می کند و در عین حال چشم از مردمک چشم طرفش بر نمی دارد.مسلماً در این وضعیت خواندن دست طرف مقابل خیلی سخت است . شما باید کارت های طرف را بشناسید و تازه بعد از آن بتوانید ترتیب رو کردن آنها را هم محاسبه کنید .یک جابجایی و عقب و جلو یک کارت می تواند حواس خود شما و یا حریف تان را پرت کند.به همین جهت منتظر روال منطقی برای افزایش یا کاهش تنش نباشید. شاید حریف از عمد کارت هایش را نامرتب رو کند.
وجه سوم این است که این بازی الی ماشاءالله تماشاگر دارد که هر کدام روی یکی از این دو طرف سرمایه گذاری کرده اند و به عبارت بهتر حلقه دوم این بازی هستند.انگلستان ، فرانسه ، آلمان ، چین ، روسیه ، رژیم صهیونیستی ، سوریه ، لبنان ، عربستان ، قطر ، ترکیه دور تا دور میز بازی را گرفته اند و نفس شان را حبس کرده اند تا اگر اتفاقی ( هر اتفاقی ) افتاد به سرعت واکنش نشان دهند.روی همین حساب می توان انتظار داشت که یک یا چند تا از همین بازیگران ایستاده در دور میز – اگر بازی به جای حساسی رسید – بازی را در حالت پات شده به هم بزنند و یک reset موّقتی پیش بیاید که در واقع و به نوبه ی خود صرفاً یک وقت استراحت و تایم اوت است ، نه پایان جنگ.
وجه چهارم ، آمریکایی اگر باهوش باشند سعی می کنند ایران را تک و تنها بِـکِشند وسط حلقه ی گرگها ؛ اتحادیه اروپا – ناتو – شورای امنیت – شورای همکاری خلیج فارس تا هر ضربه ای که به ایران می زنند با آب و تاب حمایت بین المللی همراه باشد.از همین رو دست ایران برای زدن ضربه اول نظامی (مثلاً بعد از بستن تنگه هرمز) مقداری بسته است و البته مسئولان ایرانی هم آنقدر باهوش و با تجربه هستند که بتوانند این تله را تشخیص دهند. اما باید دید که دست آمریکا هم برای زدن ضربه ی اول نظامی باز است ؟ جواب قطعاً منفی است . چون این یک بازی رفت و برگشت است . در جمهوری اسلامی اثبات شده است که دفاع از تمامیت ارضی و حفظ اقتدار نیروهای مسلح جزء لاینفک تفکرات سران نظام است. برای همین پاسخ ایران قطعاً محدود و کوچک نخواهد بود . حتی عده ای معتقدند مقابله به مثل هم از سوی ایران مردود خواهد بود و به چیزی کمتر از یک طوفان سهمگین سیاسی و امنیتی در منطقه (که می تواند همه چیز را زیر و رو کند) رضایت نخواهد داد.چون آمریکا نمی تواند این کارت ایران را بخواند ، ضرباتش به هیچ عنوان کنترل نشده نخواهد بود.
نتیجه : برای پاسخ به سوال تیتریشن ، ابتدا باید یک سوال دیگر را جواب بدهیم . تا مادامی که این سوال جواب قطعی نداشته باشد ، بر اساس دکترین تدافعی ایران پاسخ سوال تیتر هم منفی است .اما آن سوال دیگر : پاسخ ایران در جواب حمله ی محدود یا نامحدود آمریکا دقیقاً چه خواهد بود ؟ اگر آمریکایی ها پاسخ این سوال را پیدا می کردند ، لحظه ای وقت را هدر نمی دادند.
پ.ن :این سطور مربوط به شب قبل از تاریخ انتشار است .الان که می خواهم این پست را منتشر کنم ، مطلع شدم که بر اساس اخبار منتشره ، وجه سوم قضیه وارد عمل شده و ظاهراً قرار است ایران با ۵+۱ در ترکیه مذاکره کند.