نمایش «رسول» به کارگردانی سعید اسماعیلی این روزها در منطقه عباس‌آباد در حال اجراست. حمیدرضا نعیمی که به عنوان بازیگر نقش اصلی در این نمایش روی صحنه می‌رود، نمایشنامه این کار را براساس داستان «باران فصل پنجم» محمد سادات‌اخوی نوشته است و به عنوان مشاور کارگردان در این نمایش میدانی حضور دارد. کاظم هژیرآزاد و حبیب دهقان نسب دیگر بازیگران اصلی این اثر هستند.
به گزارش خبرآنلاین، اصغر همت بازیگر و فعال با سابقه تئاتر، سینما و تلویزیون نیز به تماشای نمایش «رسول» که بزرگ‌ترین نمایش میدانی کشور است، نشست.
او درباره اینکه نمایش‌های میدانی و محیطی چطور باید اجرا شود گفت: «مهم این است که بتوانید شرایطی به وجود بیاورید که تماشاگر جذب شود. اگر نمایش در شب اجرا می‌شود باید از نور به درستی استفاده شود و موضوع هماهنگی میان این آدم‌ها اهمیت ویژه‌ای دارد؛ یعنی مانند یک ارکستر چهارصد نفره اگر یک ویولونیست یک نت را اشتباه بزند، کار دیگران را دچار خدشه می‌کند و این هماهنگی بین گروه بازیگران کار بسیار سختی است.»
همت اضافه کرد: «همیشه سر کلاس، نمایش «دریاچه قو» چایکوفسکی را مثال می‌زنم که حتی یک صدم میلی متر این طرف و آن طرف نمی‌روند. زیبایی «دریاچه قو» تنها به آهنگی که ساخته شده نیست، بلکه به حرکات هماهنگی است که انجام می‌دهند، نیز هست. اصلا تئاتر و هر نوع هنری از قبیل نقاشی، معماری و شعر یعنی هماهنگی.»
بازیگر نمایش«آهسته با گل سرخ» در پاسخ به این پرسش که نمایش‌های مذهبی آیینی چطور در این تعریف گنجانده می‌شود، گفت: «تفاوتی ندارد و مذهبی و غیرمذهبی هم ندارد و این تعریف به همه هنرهای هفت‌گانه تعمیم داده می‌شود. اصل قضایای این هفت هنر هماهنگی است. اگر یک کلمه در شعر جا به‌جا شود، وزن شعر دچار مشکل می‌شود و مهم این است که وزن رعایت شود.»
همت در رابطه با این پرسش که آیا کنسرت‌ها یا نمایش‌های میدانی از این دست می‌تواند فرهنگ دیدن نمایش را بین مردم زنده کند یا خیر؟ گفت: «کاری در بوستان ولایت دیدم که از تولد انسان شروع و به انقلاب ایران رسیده بود و برای آن از ترفندهای سینمایی نیز استفاده کرده بودند. انتقادم این بود که آن کار جذابیت صوری داشت، اما اینکه چه فایده ای برای فکر تماشاگر داشت، مشخص نبود. به نظرم چنین کارهایی تئاتر را بین مردم رواج نمی‌دهند بلکه گاهی یک سازمان یا ارگانی از چنین کارهایی استقبال و روی آن سرمایه‌گذاری می‌کنند. تنها چیزی که این قبیل کارها دارند، مربوط به جنبه سرگرمی آن است.»
این بازیگر در پایان درباره نمایش‌های میدانی گفت: «مهم این است که چنین تئاترهایی بتوانند ارتباط لازم را با تماشاگر برقرار کنند و علاوه بر اینکه او را سرگرم می‌کنند، خوراک فکری برای او داشته باشند و روی او تأثیر بگذارند و نفس او را تزکیه کنند. به عبارتی، وقتی کاری تمام می‌شود، مخاطب به فکر فرو برود و این فکر باعث گشایش در زندگیش شود.»