صراط: ابهامات متعددی در خصوص نفتکش ایرانی سانچی که دو روز پیش، پس از 8 روز سوختن بر روی آب، به همراه پیکر سرنشینانش غرق شد، در فضای مجازی، رسانه های داخلی و خارجی و حتی در بین مردم مطرح می شود که خبرگزاری تسنیم با جمع آوری این ابهامات و گفت‌وگو با کاپیتان محسن بهرامی، دریانورد باسابقه کشورمان که مسئولیت سخنگویی کمیته اضطرار سانحه نفتکش سانچی را برعهده داشته، پاسخ هر ابهام را یافته است.
کاپیتان محسن بهرامی: خیلی سخت است بخواهیم توضیح دهیم. این حادثه یک حادثه منحصر به فرد از نظر ابعاد بوده، این حجم از محموله بخواهد ناگهان دچار احتراق و انفجار شود، انفجار بسیار بزرگ تر از حد تصور خواهد بود. همانطور که جلوتر می رویم از کارشناسان اطلاعات بیشتری می گیریم. بر اساس آخرین تحلیل ها و نتایج بدست آمده، در بدو امر بعد از برخورد کشتی کریستال با نفتکش ایرانی، یک انفجار اولیه رخ داد که نسبت به انفجارهای بعدی کوچک تر بود. اما بلافاصله تعداد زیادی انفجارهای بزرگ صورت می گیرد. این محموله، محموله ای است که بسیار فرار است و گازهای سمی بسیار بالایی دارد. با اطلاعاتی که در چند روز اخیر بدست آورده ایم، بعید می دانم کسی توانسته باشد حتی روی عرشه آمده باشد. تنها یک نفر از این شهدای ما را در دریا پیدا کردند که ایشان دچار سوختگی های جزئی تری شده و در آن لباس خاصی که از غرق شدن و از دست دادن دمای بدن جلوگیری می کرد، قرار داشت. همچنین پیکیر دو نفر دیگری که پیدا شده به صورت کامل روی عرشه سوخته بود.
شرایط انفجارهای بزرگ ساعت اولیه بروز حادثه به گونه ای بود که حتی قایق نجاتی که در سمت چپ نفتکش وجود داشت به طور کامل ذوب شده بود، قایق سمت راست را هم که فکر می کردند چون نیست به معنای این است که عده ای با آن خود را از نفتکش دور کرده اند، به دلیل اینکه کل تجهیزات نگه دارنده آن از بین رفته بود، در همان ساعات اولیه حادثه صدمه دیده و در آب سقوط کرده بود. شدت انفجار اولیه به قدری بود که جرثقیل انتهایی و میانی نفتکش ذوب شده و بر روی عرشه افتاده بود. تمامی این شواهد نشان می دهد شدت انفجارهای بزرگ اولیه، شرایط بسیار حادی را در نفتکش به وجود آورده که امکان هرگونه عکس العمل را از خدمه نفتکش گرفته است و می توان با شواهدی که امروز از اطلاعات و تحلیلهای اخیر بدست آورده ایم بگوییم که تمامی خدمه در همان انفجارهای اولیه جان خود را از دست داده بودند.
در روزهای بعد از وقوع حادثه اقدامات وسیعی در خصوص جستجو و نجات انجام شد. در این بخش ما هیچ وقت اعتراضی نداشتیم، چون برای جستجو و نجات بسیار تلاش شد. از همان بدو امر یک فروند هواپیما از کره جنوبی آمده و کشتی های متعددی به محل وقوع حادثه آمدند.
وجب به وجب دریا را جست‌وجو کردند و اینکه پیکر یکی از عزیزان در فاصله زیادی از نفتکش پیدا شد نتیجه همین جست‌وجو بوده است. به صورت قریب به یقین می توانیم بگوییم، در دریا به نظر نمی آید هیچ اثری از خدمه نفتکش سانچی نباشد و همه 29 پیکر باقی مانده در کشتی بوده اند.
اینکه چرا 21 خدمه کشتی فله بر چینی نجات پیدا کردند و خدمه نفتکش ایرانی نجات نیافته اند به دلیل آن است که اولا انفجار در نفتکش ایرانی رخ داده و ثانیا، شرایط دو کشتی به هیچ وجه قابل مقایسه با هم نبوده است.
تفاوت وضعیت دو کشتی از زمین تا آسمان بوده، کشتی کریستال با طول حدود 220 متر بوده و قسمت جلوی آن با میانه نفتکش ایرانی برخورد می کند و بلافاصله به دلیل پاشیدن بخشی از محموله روی کشتی چینی، جلوی این کشتی نیز آتش می گیرد و نفراتش به صورت خیلی شتابزده و ترسان وارد قایق نجاتی می شوند که در انتهای کشتی چینی قرار داشته و هیچ آسیبی ندیده بود. اینطور نبوده که گفته می شود نفرات کشتی چینی یک به یک به آب پریده اند و نجات داده شده اند؛ بلکه با یک قایق نجات به آب پریدند و این قایق با نفرات آن توسط یک کشتی ماهیگیری نجات داده شد.
با وجود اینکه این کشتی ماهیگیری فاصله زیادی با کشتی ایرانی داشت، اما خدمه آن عنوان کردند در محل حادثه دچار ناراحتی های تنفسی شدند؛ حال با همین شواهد باید دید روی کشتی ایرانی شرایط نشت گاز سمی تا چقدر بحرانی بوده است.
در قسمت محل اسکان خدمه نفتکش ایرانی دستگاههای مختلف هوا برای تنفس راحت در زمان بروز خطر وجود داشت اما استفاده از این وسایل مشروط بر این بود که خدمه نفتکش فرصت استفاده از آنها را بدست آورند، اما اطلاعات تکمیلی بدست آمده نشان می دهد شرایط دمای بسیار بالا در زمان وقوع انفجارهای اولیه و نشت گاز، هر گونه امکان عکس العمل را از خدمه نفتکش ایرانی گرفته بوده به طوری که کشتی در دقایقی اولیه بروز حادثه به صورت یک گوله آتش درآمده بود؛ بعید می دانم که در آن شرایط کسی از خدمه حاضر در محل اسکان توانسته باشد از دستگاههای ایمنی موجود استفاده ای کرده باشد.