صراط: فیلم مستند «در جستجوی فریده» که در یازدهمین جشنواره سینماحقیقت جایزه ویژه دبیر جشنواره و بخش هنر و تجربه را از آن خود کرد درباره زنی است که به دنبال خانواده خود به ایران آمده است.
به گزارش شبستان، «الین فریده کونینگ» دختر ایرانی الاصلی که در شانزده ماهگی توسط پدر و مادرش در حرم امام رضا (ع) رها شده و پس از آن توسط مسئولین شیرخوارگاه به یک خانواده هلندی سپرده می شود، از سن سی و هشت سالگی به جستجو برای یافتن والدین اصلی خود پرداخته و برای انجام آزمایشات دی ان ای به ایران سفر کرده که متاسفانه تا کنون در یافتن پدر و مادرش موفق نبوده است. موضوع این سفرها دست مایه ساخت یک فیلم مستند خوش ساخت شده که از محبوبترین های یازدهمین جشنواره سینما حقیقت تهران شد و جایزه ویژه دبیر جشنواره سینماحقیقت و بخش هنر و تجربه را دریافت کرد. بر همین اساس با شخصیت اصلی فیلم مستند«در جستجوی فریده» گفت‌وگوی کوتاهی انجام داده ایم که در ادامه می خوانید:
در ابتدای این گفت‌وگو الین کورنینگ در مورد خودش گفت: من تقریبا 42 ساله هستم و در هلند زندگی می کنم و یک مددکار اجتماعی هستم و به عنوان یک سوپروایزر بر زندگی 17 نفر که متاسفانه عقب مانده ذهنی‌اند و در یک مزرعه ساکن هستند و کار می کنند، نظارت دارم.
«فریده» در مورد اینکه از چه زمانی تصمیم گرفت که به ایران بیاید گفت: من همیشه در مورد ایران کنجکاو بودم و بویژه در ده سال اخیر عمرم دلم می خواست که به اینجا بیایم اما اطرافیانم مدام به من می گفتند که ممکن است خطرناک باشد و منصرفم می کردند اما در سی و هشت سالگی تصمیم گرفتم که به جستجو بپردازم وگرنه بسیار دیر خواهد شد.
وی در مورد اینکه آیا از سفارت ایران برای یافتن والدینش کمک گرفته یا خیر؟ گفت: نه من هرگز این درخواست را نداشتم و می خواهم که به طور مستقل و با تلاش خودم این کار را انجام دهم.
فریده در مورد اینکه آیا او تیم سازنده فیلم «در جستجوی فریده» را یافته یا آنها و چطور این همکاری آغاز شده گفت: آنها من را از طریق خواندن گزارش یک روزنامه و ارتباط گرفتن با یک خبرنگار هلندی که برای روزنامه نیویورک تایمز کار می کرد ایمیل من را یافتند. پس از آن در سال 2014 همکاری‌مان آغاز شد.
وی در مورد اینکه آیا حضور در مقابل دوربین برایش سخت نبوده گفت: در ابتدا کمی عصبی می شدم اما پس از دو یا سه روز به آن عادت کردم.
فریده در مورد اینکه آیا تا پیش از حضور در ایران، هیچ دوست ایرانی داشته یا خیر گفت: بله، در واقع پیش از شروع جستجویم به موسیقی و فرهنگ ایرانی علاقمند شدم و حتی به کنسرتی رفتم و در جشن نوروز و یلدا شرکت کردم و به تدریج «ایران» در زندگی من ورود پیدا کرده است.
وی در مورد اینکه آیا هیچ فیلم سینمایی ایرانی دیده است یا خیر گفت: بله سه سال پیش یک فیلم ایرانی دیدم که بسیار تاثیرگذار بود و احساساتم را برانگیخت اما واقعیت این است که تا پیش از این دیدن کتابها و فیلم‌های در مورد ایران را دوست نداشتم و حسادت من را بر می انگیخت چرا که من هنوز به ایران نیامده بودم اما اکنون این حس تغییر کرده چرا که من هم بالاخره به اینجا آمده ام.
الین فریده کونینگ در پاسخ به این سوال که چه چیزی در بدو ورود به ایران شما را بسیار متعجب کرد گفت: من عاشق مردم ایران شده ام چرا که من فکر می کنم بسیار مهربان و دوست داشتنی هستند اما وضعیت ترافیک من را بسیار متعجب کرد.
این زن ایرانی در پاسخ به این سوال که آیا فیلم «زمناکو» که آن هم در مورد رسیدن یک پسر عراقی به مادرش پس از سالها که از رها شدنش در پی حمله شیمیایی صدامیان به حلبچه و انتقالش به ایران می گذشت، ساخته شده بود اطلاعی دارد یا خیر؟ گفت: داستانش را می دانم اما فیلم را ندیده ام.
وی در مورد اینکه آیا این فیلم باعث یافتن خانواده اش خواهد شد گفت: بله. امیدوارم و هرگز امیدم را از دست نمی دهم. با انتشار این فیلم ما نمی دانیم که چه کسی آن را خواهد دید. گرچه من رویایی نیستم اما اگر خدا بخواهد می شود.
فریده با تاکید بر اینکه هیچ تصوری از پدر و مادرش ندارد، در پاسخ به این سوال که اگر روزی والدین اصلی خود را ببینید به آنها چه می گویید؟ گفت: من آنها را به خاطر رها کردنم می بخشم و با عشق در آغوش می کشم.
الین در مورد اینکه اگر روزی والدینش را بیابد آیا دوست دارد که قسمت دوم فیلمش ساخته شود گفت: بله بسیار علاقمندم و حتی تمایل دارم که هم فیلم مستند آن و هم داستانی بلندش ساخته شود.
وی در پایان در مورد اینکه آیا دلیل انتخاب شغلش به آنچه بر خودش گذشته بر می گردد؟ گفت: این سوال خوبی است. ممکن است که همینطور باشد و من واقعا دوست دارم که به دیگران کمک و از آنها مراقبت کنم.
به گزارش شبستان، «الین فریده کونینگ» دختر ایرانی الاصلی که در شانزده ماهگی توسط پدر و مادرش در حرم امام رضا (ع) رها شده و پس از آن توسط مسئولین شیرخوارگاه به یک خانواده هلندی سپرده می شود، از سن سی و هشت سالگی به جستجو برای یافتن والدین اصلی خود پرداخته و برای انجام آزمایشات دی ان ای به ایران سفر کرده که متاسفانه تا کنون در یافتن پدر و مادرش موفق نبوده است. موضوع این سفرها دست مایه ساخت یک فیلم مستند خوش ساخت شده که از محبوبترین های یازدهمین جشنواره سینما حقیقت تهران شد و جایزه ویژه دبیر جشنواره سینماحقیقت و بخش هنر و تجربه را دریافت کرد. بر همین اساس با شخصیت اصلی فیلم مستند«در جستجوی فریده» گفت‌وگوی کوتاهی انجام داده ایم که در ادامه می خوانید:
در ابتدای این گفت‌وگو الین کورنینگ در مورد خودش گفت: من تقریبا 42 ساله هستم و در هلند زندگی می کنم و یک مددکار اجتماعی هستم و به عنوان یک سوپروایزر بر زندگی 17 نفر که متاسفانه عقب مانده ذهنی‌اند و در یک مزرعه ساکن هستند و کار می کنند، نظارت دارم.
«فریده» در مورد اینکه از چه زمانی تصمیم گرفت که به ایران بیاید گفت: من همیشه در مورد ایران کنجکاو بودم و بویژه در ده سال اخیر عمرم دلم می خواست که به اینجا بیایم اما اطرافیانم مدام به من می گفتند که ممکن است خطرناک باشد و منصرفم می کردند اما در سی و هشت سالگی تصمیم گرفتم که به جستجو بپردازم وگرنه بسیار دیر خواهد شد.
وی در مورد اینکه آیا از سفارت ایران برای یافتن والدینش کمک گرفته یا خیر؟ گفت: نه من هرگز این درخواست را نداشتم و می خواهم که به طور مستقل و با تلاش خودم این کار را انجام دهم.
فریده در مورد اینکه آیا او تیم سازنده فیلم «در جستجوی فریده» را یافته یا آنها و چطور این همکاری آغاز شده گفت: آنها من را از طریق خواندن گزارش یک روزنامه و ارتباط گرفتن با یک خبرنگار هلندی که برای روزنامه نیویورک تایمز کار می کرد ایمیل من را یافتند. پس از آن در سال 2014 همکاری‌مان آغاز شد.
وی در مورد اینکه آیا حضور در مقابل دوربین برایش سخت نبوده گفت: در ابتدا کمی عصبی می شدم اما پس از دو یا سه روز به آن عادت کردم.
فریده در مورد اینکه آیا تا پیش از حضور در ایران، هیچ دوست ایرانی داشته یا خیر گفت: بله، در واقع پیش از شروع جستجویم به موسیقی و فرهنگ ایرانی علاقمند شدم و حتی به کنسرتی رفتم و در جشن نوروز و یلدا شرکت کردم و به تدریج «ایران» در زندگی من ورود پیدا کرده است.
وی در مورد اینکه آیا هیچ فیلم سینمایی ایرانی دیده است یا خیر گفت: بله سه سال پیش یک فیلم ایرانی دیدم که بسیار تاثیرگذار بود و احساساتم را برانگیخت اما واقعیت این است که تا پیش از این دیدن کتابها و فیلم‌های در مورد ایران را دوست نداشتم و حسادت من را بر می انگیخت چرا که من هنوز به ایران نیامده بودم اما اکنون این حس تغییر کرده چرا که من هم بالاخره به اینجا آمده ام.
الین فریده کونینگ در پاسخ به این سوال که چه چیزی در بدو ورود به ایران شما را بسیار متعجب کرد گفت: من عاشق مردم ایران شده ام چرا که من فکر می کنم بسیار مهربان و دوست داشتنی هستند اما وضعیت ترافیک من را بسیار متعجب کرد.
این زن ایرانی در پاسخ به این سوال که آیا فیلم «زمناکو» که آن هم در مورد رسیدن یک پسر عراقی به مادرش پس از سالها که از رها شدنش در پی حمله شیمیایی صدامیان به حلبچه و انتقالش به ایران می گذشت، ساخته شده بود اطلاعی دارد یا خیر؟ گفت: داستانش را می دانم اما فیلم را ندیده ام.
وی در مورد اینکه آیا این فیلم باعث یافتن خانواده اش خواهد شد گفت: بله. امیدوارم و هرگز امیدم را از دست نمی دهم. با انتشار این فیلم ما نمی دانیم که چه کسی آن را خواهد دید. گرچه من رویایی نیستم اما اگر خدا بخواهد می شود.
فریده با تاکید بر اینکه هیچ تصوری از پدر و مادرش ندارد، در پاسخ به این سوال که اگر روزی والدین اصلی خود را ببینید به آنها چه می گویید؟ گفت: من آنها را به خاطر رها کردنم می بخشم و با عشق در آغوش می کشم.
الین در مورد اینکه اگر روزی والدینش را بیابد آیا دوست دارد که قسمت دوم فیلمش ساخته شود گفت: بله بسیار علاقمندم و حتی تمایل دارم که هم فیلم مستند آن و هم داستانی بلندش ساخته شود.
وی در پایان در مورد اینکه آیا دلیل انتخاب شغلش به آنچه بر خودش گذشته بر می گردد؟ گفت: این سوال خوبی است. ممکن است که همینطور باشد و من واقعا دوست دارم که به دیگران کمک و از آنها مراقبت کنم.
