۲۶ آذر ۱۳۹۶ - ۱۱:۱۰

ترس دولت از تورمِ تک نرخی شدن ارز بی مورد است

رئیس کل اسبق بانک مرکزی گفت: در مفید بودن تک نرخی شدن ارز هیچ شکی نیست و دلیل عدم انجام این کار، نگرانی و ترس بی مورد دولت مبنی بر ایجاد تورم است.
کد خبر : ۳۹۳۷۴۸
صراط: رئیس کل اسبق بانک مرکزی گفت: تک نرخی شدن نظام ارزی در کشور مستلزم اینست که رئیس جمهور به این باور و وجدان برسد که ارز تک نرخی برای اقتصاد کشور مایع حیات، رونق در اقتصاد و افزایش سرمایه گذاری است.

به گزارش تسنیم طهماسب مظاهری تنها بستر لازم برای تک نرخی شدن ارز را مبتنی بر تصمیم رئیس جمهور دانست و افزود: «در مفید بودن تک نرخی شدن ارز هیچ شکی نیست و دلیل عدم انجام این کار، نگرانی و ترس بی مورد دولت مبنی بر ایجاد تورم است.»

وی نگرانی از احتمال شکل گیری تورم را تنها عامل پرهیز دولت از این کار خیر عنوان کرد و گفت: «در خیر بودن تک نرخی شدن ارز همین بس که آقای روحانی در قول ها و وعده های انتخاباتی دور اول ریاست جمهوری تک نرخی کردن ارز را مورد اشاره قرار داد و آن را چند بار هم تکرار کرد!»

مظاهری با بیان اینکه روحانی یکی از اقدامات ناصحیح دولت نهم و دهم را چند نرخی کردن ارز می دانست، ادامه داد: «این قول در چهار سال اول دولت یازدهم هر شش ماه یکبار توسط آقای سیف تکرار شد و در نهایت به این رسیدند که حرف مرد یکی است و باز هم شش ماه دیگر این قول را تمدید کردند.»

این کارشناس مسائل پولی و بانکی با بیان اینکه تک نرخی شدن ارز در قالب لایحه بودجه97 نیز نیامده است، تصریح کرد: «تنها دلیل عدم این کار مبنی بر این نیست که رئیس جمهور، بانک مرکزی و هیئت دولت تک نرخی شدن ارز را قبول ندارند. در حالیکه چند نرخی بودن مضر است و باعث اتلاف منابع ارزی و از بین رفتن صادرات می شود.»

مظاهری چند نرخ شدن ارز را موجب تفاوت قیمت در کالای داخلی و خارجی خواند و افزود: «این تفاوت قیمت انگیزه را برای افراد ایجاد می کند که مبادرت به قاچاق کالا کرده و تولید کننده داخلی به ضرر و ورشکستگی می رسد. [اما دیدیم دولت برای حمایت از تولید داخلی تعرفه گمرکی را بالا برد که اتفاقا با افزایش قیمت کالای وارداتی، انگیزه برای قاچاق را فزونی می بخشد].»

وی همچنین اظهار کرد: «نقدینگی در دولت آقای روحانی از 600 هزار میلیارد تومان به 1350 هزار میلیارد تومان و حتی بالاتر افزایش یافته که بدنبال خرید کالا و ارز می گردد و بعنوان قدرت خریدی است که در جامعه وجود دارد؛ در حالیکه قدرت تولید تا این میزان بالا نرفته است.»