دروغی به نام بهترین تماشاگران دنیا

به گزارش صراط نیوز، هفته‌نامه پنجره نوشت: توهین و ناسزا به داور و اعضای تیم‎‎های رقیب، شکستن صندلی‎ها و پرتاب به داخل زمین، درگیری و چاقوکشی روی سکوها، شکستن شیشه وسایل عمومی به‎خاطر شکست تیم محبوب و...! پر بی‎راه نیست اگر بگوییم کمتر اتفاق می‎افتد که دیداری ورزشی در ایران، بدون رخ‎دادن این قبیل ناهنجاری‎ها انجام شود. اکثر باشگاه‎‎های مختلف در ایران، عنوان فرهنگی - ورزشی را یدک می‎کشند؛ اما خود نیز به‎خوبی آگاهند که این عنوان برازنده‎شان نیست که اگر چنین بود اخبار متعدد بی‎فرهنگی‎ها در ورزشگاه‎‎های مختلف کشور منتشر نمی‎شد.

امروز هزینه‎‎های گزاف برای موفقیت در ورزش صرف می‎شود و قیمت برخی بازیکنان و مربیان سر به فلک می‎کشد، اما سؤال این‎جاست که برای ارتقای سطح فرهنگی تماشاگران چقدر هزینه شده است؟ البته باید اذعان داشت که مدیران ورزشی برای سکو‎ها نیز هزینه می‎کنند، اما در راستای استخدام به اصطلاح لیدر‎هایی که بی‎سلاح سرد زندگی برای‎شان بی‎معناست و برخی از آن‎ها قریحه خوبی نیز برای شعرسرایی و شعارسازی دارند، البته هر چقدر توهین‎آمیزتر، پرطرفدارتر!

جالب این‎جاست که برخی سال‎هاست در تلاشند تا زمینه حضور بانوان و خانواده‎ها در ورزشگاه‎ها را فراهم کنند، در حالی‎که در فضای فعلی حتی خانواده‎ها از حضور فرزندان نوجوان خود در این محیط‎‌ ها دل نگرانند و تا حد ممکن مانع حضور آن‎ها می‌شوند. در چنین شرایطی حضور بانوان و خانواده‎ها برخلاف ادعا‎های مطرح شده، نمی‎تواند باعث تلطیف فرهنگی ورزشگاه‌ها شود.

بی‎شک نمی‎توان تنها تماشاگران را مقصر این بی‎فرهنگی‎ها قلمداد کرد و نقش مسئولین ذیربط را نادیده گرفت. مدت‎هاست داعیه حرفه‎ای شدن در ورزش را داریم، اما هنوز در بسیاری از ورزشگاه‎‎های ما خبری از امکانات اولیه رفاهی نیست و تماشاگران برای حضور در ورزشگاه‎ها علاوه‎ بر برخورد‎های ناپسند و باتوم‎خوردن‎ها باید درد عدم دسترسی به سرویس‎‎های بهداشتی مناسب و آب‎خوری‎‎های سالم و استاندارد را نیز به‎جان بخرند! تماشاگرانی عمدتا از مناطق پایین شهر و با کمترین سطح سواد که بسیاری‎شان با معضل بی‎کاری نیز مواجه بوده و سرگرمی آخر هفته‎شان تخلیه هیجانات روحی در ورزشگاه‎هاست. شاید وقت آن رسیده است که مدیران جدید ورزش راه‎کاری جدی برای فرهنگ تماشاگران بیابند. برای آن‎ها که به‎عنوان بهترین تماشاگران دنیا معرفی می‎شوند، اما حقیقت این است که اگر بدترین نباشند، قطعا بهترین نیز نیستند.