سیامند رحمان گفت: وقتی کاری را شروع می‌کنی اول از همه به موفقیت‌های کوچک‌تر می‌اندیشی، من هم آن زمان این آرزو را داشتم که به تیم ملی دعوت شوم پس از اینکه به تیم ملی رسیدم نیز پله به پله به موفقیت‌های بزرگ‌تر فکر کردم و آرزوهایم نیز بزرگ‌تر شد.
کارنامه ورزشی او پر است از مدال‌های طلا و رکوردشکنی‌های جهانی و بسیار بعید است به این زودی‌ها ورزشکاری در دنیا پیدا شود و بتواند رکوردهای او را جابه‌جا کند. سیامند رحمان همان وزنه‌بردار پارالمپیک کشورمان است که سال‌هاست همه دنیا او را می‌شناسند. وقتی سیامند هشت سال پیش برای اولین بار استعدادش کشف شد و به اردوی تیم ملی وزنه‌برداری جانبازان و معلولان دعوت شد هیچ کس تصور نمی‌کرد پسری از دیار آذربایجان‌غربی و از شهر اشنویه روزی لقب قوی‌ترین مرد جهان را به خود اختصاص دهد. قهرمان وزنه‌برداری پارالمپیک لندن و ریو در روزهای آغازین که این رشته را انتخاب کرده بود بزرگ ترین هدفش دعوت شدن به تیم ملی بود. اما زودتر از آنچه تصورش را می‌کرد به استعداد نهفته‌اش پی برد. خوشبختانه مربیان تیم وزنه‌برداری جانبازان و معلولین نیز به پتانسیل بالای او ایمان داشتند و زمینه را برای رشد و ترقی هرچه بیشتر این ورزشکار فراهم کردند. با سه مدال طلا و یک نقره جهان و یک طلای بازی‌های آسیایی پا به پارالمپیک 2012 گذاشت و در اولین حضورش در این آوردگاه با مهار وزنه 280 کیلوگرمی رکورد جهان را به نام خودش ثبت کرد و مدال طلا را از لندن برای مردم ایران سوغاتی آورد. سیامند در لندن به مردم قول داد در ریو وزنه 300 کیلویی را بالای سر ببرد. ملی‌پوش تیم وزنه‌برداری جانبازان و معلولان در این مدت دو طلای جهانی و آسیایی دیگر را نیز به گردن آویخت تا آماده‌تر از همیشه دومین حضورش در پارالمپیک را تجربه کند. رحمان در ریو کاری کرد کارستان، او وزنه 310 کیلوگرمی را مثل آب خوردن بالای سر برد تا هم رکورد خودش را شکسته باشد و هم یک طلای دیگر برای کاروان ورزشی ایران به دست آورد. حالا سیامند رحمان با این همه افتخار و رکوردشکنی قوی‌ترین مرد جهان است و انگیزه‌اش برای درخشش‌های بیشتر و بیشتر دوچندان شده است.
از افتخارآفرینی دوباره خود در پارالمپیک ریو بگویید و اینکه چه انگیزه‌ای موجب درخشش مجدد شما شد؟
بیش از یک سال و نیم در اردوهای تمرینی به سر می‌بردیم و در این مدت تمرینات پرفشار زیادی را پشت سر گذاشتیم. به لطف خدا و دعای خیر مردم توانستم مدال طلا را برای کشورم به ارمغان بیاورم. خوشحالم از اینکه ضمن کسب عنوان قهرمانی رکورد جهان را نیز دوباره شکستم.
جو حاکم بر بازی‌های پارالمپیک 2016 به نوعی به نفع شما بود و همه بلیت‌های مسابقه شما به فروش رفته بود. در ایران هم خیلی‌ها انتظار رکوردشکنی دوباره را از شما داشتند. چطور این فشار زیاد را تا رسیدن به هدف نهایی‌تان تحمل کردید؟
به خاطر اختلاف زمانی ایران و برزیل، دو هفته در ریو تمرین داشتم تا قبل از مسابقات به آمادگی بالا برسم. موضوع به خاطر رکوردشکنی و کسب مدال طلا نیز حساس شده بود. اول از همه به فکر کسب مدال طلا بودم چراکه رسیدن به این مدال برایمان واقعاً اهمیت زیادی داشت. هدفم نیز همین بود که پس از قطعی کردن مدال طلای پارالمپیک برای شکستن رکورد جهان تلاش کنم. رکورد 300 کیلوگرم را از قبل قولش را به مردم داده بودم. با این حال رسیدن به این هدف نیز سختی‌های خاص خودش را داشت. به هر حال تمام سعی‌ام را کردم تا به این هدف برسم و دل هموطنانم را شاد کنم. برایم مهم بود که به قولی که به مردم داده بودم وفا کنم. خدا را شاکرم که در این راه کمک کرد تا بهترین نتیجه را بگیرم.
اختلاف وزنه‌ای که شما زدید (310 کیلوگرم) با وزنه‌ای که حریف مصری نفر دوم پارالمپیک زد 75 کیلوگرم بود. فکر می‌کنید روزی برسد که یک وزنه‌بردار دیگر قادر به شکستن رکورد شما باشد؟
نمی‌توانم بگویم این رکورد تا ابد باقی می‌ماند، قطعاً روزی خواهد رسید که رکورد من نیز شکسته شود. قطعاً سیامندهای دیگری نیز هستند که بتوانند بهتر از من نتیجه بگیرند و رکوردهای بهتری بزنند. باعث افتخار من است که به عنوان جوان ایرانی توانستم این رکورد را به نام ایران به ثبت برسانم. امیدوارم اگر قرار باشد روزی این رکورد بشکند باز هم یک ایرانی و یک هموطن به این افتخار برسد.
قوی‌ترین مرد جهان بودن چه حسی دارد؟
خوشحالم از اینکه این لقب و این عنوان به من رسیده است. برای رسیدن به این جایگاه سختی‌های زیادی را تحمل کرده‌ام. باز هم می‌گویم از اینکه به عنوان جوان ایرانی مدال پارالمپیک را به گردن آویخته‌ام و رکوردشکنی کرده‌ام به خودم می‌بالم. شاد کردن دل هموطنانم برایم یک دنیا ارزش دارد، مردمی که برایم دعا کرده‌اند و هیچ وقت حمایت‌شان را از من دریغ نکرده‌اند. همین حمایت‌ها انگیزه‌ام را برای درخشش چندین برابر کرد. قبل از اینکه من وزنه بزنم بحث رکوردشکنی من در بسیاری از محافل خبری و ورزشی مطرح بود. خدا را شاکرم که شرمنده مردم نشدم و توانستم به قولم عمل کنم. تمرینات‌مان واقعاً طاقت‌فرسا بود اما وقتی خوشحالی اطرافیان، هم‌تیمی‌ها و مردم را می‌دیدم واقعاً خستگی از تنم بیرون می‌رفت. از همه مهم‌تر اینکه پس از قهرمانی من در ریو و شکستن رکورد جهان سایر ورزشکاران کاروان شور و نشاط خاصی در چهره‌شان بود که واقعاً خوشحالم می‌کرد. از وقتی پا به سالن مسابقه گذاشتم فقط به این مسئله فکر می‌کردم که باید رکورد جهان را جابه‌جا کنم و در نهایت نیز به هدفم رسیدم. البته نباید زحماتی که خانواده‌ام برای من کشیدند را نیز فراموش کنم. خاطرات ریو به قدری شیرین است که از یادآوری آنها لذت می‌برم.
چطور شد که وزنه‌برداری را به عنوان ورزش حرفه‌ای انتخاب کردید؟ علاقه خودتان بود یا تشویق اطرافیان؟
قبل از اینکه این رشته را انتخاب کنم بدنسازی کار می‌کردم. پس از آن بود که به وزنه‌برداری علاقه‌مند شدم و در سال 86 با حضور در یک مسابقه رکوردگیری به تیم ملی راه یافتم. تمرینات خوب و حرفه‌ای را در این سال‌ها داشتم. مربیان زیادی برای موفقیت من زحمت کشیدند و هرگز مدعی نیستم که به تنهایی به این افتخارات رسیدم. آن زمان که من کارم را شروع کردم دکتر رواسی رئیس انجمن وزنه‌برداری جانبازان و معلولین بود. او بهتر از هر کسی می‌دانست که من پتانسیل حضور در این رشته را دارم اما از آنجا که برای اولین بار به تیم ملی دعوت شده بودم تکنیک لازم را نداشتم. خوشبختانه با ورودم به تیم ملی رکوردهایم خیلی سریع ارتقا پیدا می‌کرد و این موضوع سبب شد تا جایگاه خوبی در تیم ملی داشته باشم. از طرفی حمایت‌های همیشگی آقای خسروی‌وفا رئیس فدراسیون جانبازان و معلولین نقش بسزایی در پیشرفت من داشت. انصافا باید تشکر ویژه‌ای از ایشان داشته باشم چراکه آقای خسروی‌وفا اجازه نداد در شهرستان نیز من به خاطر کمبود امکانات بدون تمرین بمانم. در راه رسیدن به افتخاراتی که تاکنون کسب کرده‌ام خیلی‌ها نقش داشتند، حتی آنهایی که در تمرینات وزنه‌ها را برایم جابه‌جا می‌کردند.
تمرینات طاقت‌فرسا و دوری طولانی مدت از خانواده را چگونه تحمل می‌کنید؟
این مسائل جزئی از زندگی ماست. ما در تمرینات روزانه حداقل 18 تن وزنه می‌زنیم. رشته ما از جمله رشته‌هایی است که تمرینات سخت و سنگینی دارد. از طرفی ملی‌پوشان وزنه‌برداری اگر چند روز تمرین نکنند آمادگی لازم را از دست می‌دهند به همین دلیل تمرینات ما باید روزانه باشد. البته این مسئله درصد آسیب‌دیدگی‌ها را افزایش می‌دهد و باید با دقت و تمرکز بالا تمرین کنیم. ممکن است یک آسیب‌دیدگی کوچک ورزشکار وزنه‌برداری را با مشکلات زیادی روبه‌رو کند و حتی نتوانی وزنه‌های سبک را نیز بالای سر ببری. در این سال‌ها مشقت‌های زیادی را تحمل کردیم و در راه رسیدن به اهداف‌مان نیز بسیاری از جمله خانواده، مربیان و مسئولان حمایت‌های بی‌دریغی از من و سایر ملی‌پوشان داشته‌اند. از همه آنها تشکر می‌کنم. وقتی مردم من را هر جایی می‌دیدند در مورد مسابقات و تمریناتم سؤال می‌کردند مسئولیت من را در پارالمپیک ریو سنگین‌تر کرده بود. خوشحالم از اینکه پاسخ محبت‌های مردم را دادم. در ریو تنها استرسی که داشتم این بود که نمی‌خواستم شرمنده مردم کشورم شوم. می‌دانستم که خیلی‌ها رقابت‌های وزنه‌برداری پارالمپیک را پیگری می‌کنند. دوست نداشتم شرمنده مردم و به ویژه پدر و مادرم شوم. از زحمات خانواده‌ام هرچه بگویم کم گفته‌ام.
روزهای اولی که وزنه‌برداری را انتخاب کرده بودید و به این رشته رو آوردید فکر می‌کردید روزی قوی‌ترین مرد جهان لقب بگیرید؟
اصلاً به چنین افتخاراتی فکر هم نمی‌کردم (با خنده). وقتی کاری را شروع می‌کنی اول از همه به موفقیت‌های کوچک‌تر می‌اندیشی. من هم آن زمان این آرزو را داشتم که به تیم ملی دعوت شوم. پس از اینکه به تیم ملی رسیدم نیز پله به پله به موفقیت‌های بزرگ‌تر فکر کردم و آرزوهایم نیز بزرگ‌تر شد. اگر تعریف از خود نباشد همیشه سعی کرده‌ام که بهتر از گذشته باشم و روز به روز بهتر شوم. به نظر من ورزشکاری که مردمی باشد محبوب مردم می‌شود. تمام تلاشم را کرده‌ام که مردمی باشم. روزگاری اصلاً فکرش را نمی‌کردم که حتی به تیم ملی دعوت شوم. خواست خدا و قسمتم این بوده که قوی‌ترین مرد جهان شوم.
سیامند رحمان تا چند سال دیگر در تیم ملی وزنه‌برداری پارالمپیک حضور دارد و برای مردم ایران افتخارآفرینی می‌کند؟
از حالا نمی‌توان پیش‌بینی کرد و آینده و سرنوشت ما دست خداست. اما خودم تمام تلاشم را به کار می‌گیرم تا روزی که بتوانم در خدمت کشورم باشم و پرچم ایران را به اهتزاز دربیاورم. سربلندی کشورم و مردم برای من یک دنیا ارزش دارد. امیدوارم تا روزی که قدرتش را دارم در خدمت تیم ملی باشم. دلم می‌خواهد در اوج خداحافظی کنم. تا جایی که بتوانم برای تیم ملی زحمت می‌کشم.
برنامه‌تان برای آینده چیست؟ فعلاً که تمرینات تیم ملی تعطیل است اما بازی‌های پاراآسیایی را در پیش داریم.
فعلاً که تمرین نداریم. هنوز معلوم نیست و خود فدراسیون جانبازان و معلولین برنامه‌ها را مشخص می‌کند. مسابقات جهانی وزنه‌برداری و پاراآسیایی را در پیش داریم. هنوز تصمیمی برای شکستن رکورد نگرفته‌ام. بعد از پارالمپیک لندن قول شکستن رکورد جهان را داده بودم و در ریو نیز به قولم عمل کردم اما برای پاراآسیایی 2018 دیگر قول نمی‌دهم (با خنده).
شما به عنوان یکی از شناخته‌شده‌ترین چهره‌های پارالمپیک ایران و جهان محسوب می‌شوید. آیا مسئولان نیز به این اندازه به شما و رشته وزنه‌برداری اهمیت می‌دهند؟
جا دارد تشکر ویژه‌ای از استاندار محترم آذربایجان غربی آقای سعادت و مدیرکل ورزش و جوانان استان دکتر چمن‌گلی داشته باشم چراکه واقعاً ورزش را دوست دارند و به ورزشکاران توجه ویژه‌ای دارند. همچنین مسئولان کمیته پارالمپیک و فدراسیون جانبازان و معلولین نیز هر کاری از دست‌شان بربیاید انجام می‌دهند. امیدوارم مسئولان به طور کلی به ورزش ایران بهای بیشتری بدهند.
معمولاً ورزشکاران المپیکی و پارالمپیکی از بی‌توجهی مسئولان گلایه دارند و از اینکه چند روز قبل از مسابقات همه یاد آنها می‌افتند اما بعد از پایان مسابقات دیگر کسی سراغشان را نمی‌گیرد ناراضی هستند. نظر شما در این‌باره چیست؟
امیدوارم همه این مسائل برطرف شود و بیش از پیش به ورزش بها داده شود به ویژه به ورزشکاران المپیکی و پارالمپیکی. انتظار داریم که تیم‌های آماده‌تری در ادوار بعدی به رقابت‌های بین‌المللی اعزام شوند. همه می‌دانند که در عرصه ورزش دیگر بالاتر از المپیک و پارالمپیک در دنیا نداریم. وقتی این دو رویداد مهم شروع می‌شود می‌بینید که مردم با چه علاقه‌ای پیگیر نتایج ورزشکاران هموطن خود هستند. انتظار داریم با توجهات بیشتر مدال‌ها و موفقیت‌های بیشتری نصیب ورزش کشور شود.
از پاداش‌هایی که به شما وعده داده شده بود چه خبر؟
هنوز که مراسم تجلیل از مدال‌آوران المپیک و پارالمپیک ریو برگزار نشده است. خوشبختانه شرایط ورزشکاران در آذربایجان‌غربی خوب است چراکه مسئولان استان ما خوشبختانه اهمیت زیادی برای ورزش قائل هستند. امیدوارم مسئولان در سایر نقاط کشور از همه ورزشکاران حمایت لازم را داشته باشند، البته این حمایت‌ها تنها نباید زمانی باشد که ورزشکاران مدال‌آوری کرده‌اند. حمایت‌ها باید همیشگی باشد تا ورزشکاران نیز بتوانند انتظارات را برآورده کنند.
شما نیز جزو ورزشکارانی هستید که از تبعیض بین رشته‌های ورزشی گلایه دارند؟
نمی‌دانم چه بگویم. فقط می‌توانم بگویم که جا دارد توجه بیشتری به رشته‌های پارالمپیکی و المپیکی شود. تجربه ثابت کرده که هر چقدر به ورزشکاران توجه شود به همان اندازه نیز باید از آنها انتظار مدال و عنوان داشت، به همان اندازه‌ای که به پارالمپیکی‌ها و المپیکی‌ها بها داده شود به همان اندازه نیز می‌توانیم منتظر کسب نتیجه باشیم. توجه هر چه بیشتر به فدراسیون‌ها و برطرف کردن مشکلات مادی و معنوی ورزشکاران تأثیر زیادی بر عملکرد آنها دارد. بدون شک ملی‌پوشی که بدون امکانات به مسابقات اعزام می‌شود عملکردش در مصاف با حریفانی که همه نوع امکاناتی داشته‌اند قابل قیاس نیست. مطمئناً هرچه رسیدگی‌ها به ورزشکاران بیشتر باشد قطعاً نتیجه نیز بهتر خواهد شد. امیدوارم این خواسته ورزشکاران ایرانی برآورده شود.
حضور در ورزش جانبازان و معلولین در ایران چه مشقت‌هایی دارد؟ کمبود امکانات در شهرهای مختلف یکی از دغدغه‌های همیشگی ورزشکاران جانباز و معلول بوده است.
به جرأت می‌توانم بگویم که فدراسیون جانبازان و معلولین از نظر برگزاری اردوها، تأمین امکانات و توجه به ورزشکاران در بین سایر فدراسیون‌ها حرف اول را می‌زند. اردوهایی که برای ما برگزار می‌شود و امکاناتی که به این رشته اختصاص یافته انصافاً جای تقدیر و تشکر دارد. البته از وضعیت سایر شهرها و استان‌ها اطلاع دقیق نداریم. در هر صورت اداره ورزش همه استان‌ها باید نیازهای ورزشکاران خود را شناسایی و در جهت رفع آنها قدم بردارند. به عنوان نمونه در استان آذربایجان‌غربی، رئیس فدراسیون جانبازان و معلولین وزنه و هالتر در اختیار من گذاشتند تا زمانی که در شهر خودم هستم و اردوی تمرینی ندارم مشکلی از بابت تمرینات نداشته باشم و از شرایط آرمانی دور نشوم. باید اعتراف کنم که پیش از اینکه آقای خسروی‌وفا این امکانات را برای من فراهم کند شرایط خوبی از نظر تمرینی نداشتم. اگر این امکانات برایم مهیا نمی‌شد قطعاً وقتی از اردوها برمی‌گشتم نمی‌توانستم تمرین کنم و آمادگی بدنی‌ام از دست می‌رفت. در آن صورت وقتی هم برمی‌گشتم به اردوهای تیم ملی مجبور می‌شدم دوباره از اول شروع کنم. خوشبختانه با تلاش‌هایی که انجام شد این دغدغه من برطرف شد و دیگر از این بابت مشکلی نداشتم. باید اذعان کنم از نظر تمرینی و اردویی فدراسیون جانبازان و معلولین جای هیچ گله و انتقادی باقی نگذاشته است. نه اینکه من یکی از ورزشکاران این فدراسیون باشم و اینگونه تعریف کنم اما باید واقعیت را گفت همانطور که انتقادها را می‌گوییم. انصافاً اردوهای خوبی برای ما و برای آمادگی‌مان جهت اعزام به پارالمپیک ریو برگزار شد. قاعدتاً با این امکانات و اردوهای منظم نتیجه خوبی گرفتیم.
اخیراً از سوی کمیته بین‌المللی پارالمپیک (IPC) به عنوان ورزشکار برتر ماه اکتبر انتخاب شدید. چطور به این عنوان دست یافتید؟
در همه موفقیت‌ها مردم کشورمان نقش مهمی دارند. این بار نیز با اطلاع‌رسانی که انجام شد مردم در رأی‌گیری شرکت کردند و اکثریت آرا به من رسید. باید از مردم تشکر ویژه داشته باشم که با رأی آنها در بین شش ورزشکار حاضر در نظرسنجی به عنوان نفر اول شناخته شدم. دست تک تک ایرانی‌ها را می‌بوسم که من را لایق رأی دادن دانستند. انشاءالله در مسابقات آتی باز هم بتوانم افتخارآفرینی کرده و دلشان را شاد کنم.
نوع برخورد مردم در جامعه با شما چگونه است؟
عالی، از هر نظر که فکرش را کنید رفتار مردم بی‌نظیر است. مردم ایران چه در تهران، چه در آذربایجان‌غربی و به ویژه مردم اشنویه، وقتی از ریو برگشتم واقعاً سنگ تمام گذاشتند. همه این موارد و این حمایت‌ها انگیزه‌ام را افزایش می‌دهد و برای من از همه چیز مهم‌تر است.
تاکنون مردم از شما که قهرمان جهان و پارالمپیک هستید خواسته‌ای داشته‌اند؟
تا دلتان بخواهد، مردم خواسته‌های زیادی را به گوش من رسانده‌اند. خودم دلم می‌خواهد در حد توانم به مردم کمک کنم و تلاش کنم آنها به خواسته‌شان برسند. کاری از دستم بربیاید حتماً انجام می‌دهم ولی بعضی افراد دید دیگری نسبت به قهرمانان دارند. خیلی‌ها فکر می‌کنند ما نیز مثل فوتبالیست‌ها پول می‌گیریم. یک مورد حتی از من تقاضای کمک چندصد میلیونی داشتند (با خنده) یا مواردی بوده که فکر می‌کردند من می‌توانم برایشان مسکن تهیه کنم. باور کنید تا جایی که بتوانم هر کمکی از دستم برآید دریغ نمی‌کنم. البته فقط مسائل مالی نیست و هر جا بتوانیم سعی می‌کنیم گره‌گشای کار مردم باشیم ولی متأسفانه خیلی‌ها فکر می‌کنند مدال‌آوران پارالمپیک درآمدهای آنچنانی دارند.
اوضاع مالی و معیشتی ورزشکاران پارالمپیکی و به ویژه وزنه‌برداران چگونه است؟
تنها درآمدم از صندوق حمایت از ورزشکاران و قهرمانان ماهانه 900 هزار تومان حقوق می‌گیرم و شغلی به غیر از ورزش ندارم. البته صندوق حمایت متأسفانه قانون یکسان‌سازی را اجرا نمی‌کند به همین دلیل فرق زیادی بین حقوق ورزشکاران المپیکی و پارالمپیکی وجود دارد. تا جایی که می‌دانم قهرمان المپیک حقوقی 2 میلیون و پانصدهزار تومانی دریافت می‌کند اما قهرمان پارالمپیک 900 هزار تومان! اختلاف زیاد است و من با اینکه دو مدال طلای پارالمپیک را به نام ایران گرفته‌ام اما حقوقم به یک میلیون تومان نیز نمی‌رسد.
در خصوص این تبعیض و از بین بردن این فاصله رایزنی با مسئولان صورت گرفته است؟
چه بگوییم. واقعاً سخت است که با دو طلای پارالمپیک حقوق 900 هزار تومانی بگیری و یک ورزشکار المپیکی با یک طلا نزدیک به سه برابر حقوق بگیرد. این فرق و تبعیض بزرگی است که بین ورزشکاران کشورمان قائل می‌شوند. در حالی که پارالمپیکی‌ها نیز سختی‌ها و مشکلات زیادی را برای رسیدن اهداف‌شان تحمل می‌کنند. آخرش هم تبعیض‌ها آزاردهنده است.
بعد از بازی‌های پارالمپیک لندن به عضویت باشگاه پرسپولیس درآمدید. هنوز هم عضو پرسپولیس هستید و در رقابت‌های باشگاهی شرکت می‌کنید؟
نه دیگر در رقابت‌های باشگاهی حضور ندارم. متأسفانه باشگاه پرسپولیس نیز دستمزدم را پرداخت نکرد. من، بهداد سلیمی و احسان حدادی با هم عضو پرسپولیس شدیم اما بیشتر مبلغی که قرار بود به من بدهند هنوز مانده و پرداخت نشده است. چندین بار پیگیر قراردادم شدم اما به دلیل تغییر مدیریت در این باشگاه هرگز به حق و حقوقم نرسیدم. چند بار نامه زدم و همچنان منتظرم ببینم خبری از دستمزدم می‌شود یا نه. قرارداد من یک ساله بود.
پرسپولیسی هستید؟
من طرفدار تیم ملی هستم. آن زمان که به پرسپولیس رفتم می‌گفتند چرا به این باشگاه رفتی. تیم ملی‌مان هم استقلالی دارد و هم پرسپولیسی (با خنده).
پیشنهاد خارجی هم داشته‌اید؟
پیشنهاد داشتم. اما رشته ما لیگ ندارد و به خاطر شرایطی که دارم نمی‌توانم به هر کشوری بروم و هر پیشنهادی را قبول کنم.
انتظار شما از وزیر ورزش و جوانان که به تازگی انتخاب شده و جانشین دکتر گودرزی شده است چیست؟
امیدوارم وزیر ورزش بیش از پیش به ورزش ایران توجه داشته باشد و انشاءالله که از ورزش جانبازان و معلولین نیز حمایت بیشتری کنند. نگاه ویژه به رشته‌های پارالمپیکی خواسته همه ماست. منتظر اتفاقات بهتر در ورزش کشور هستیم و برای وزیر ورزش نیز آرزوی موفقیت دارم.
صحبت پایانی؟
در حال حاضر در رشته حقوق تحصیل می‌کنم و جا دارد از
زحمات دکتر جوانپور رئیس دانشگاه آزاد آذربایجان‌غربی، دکتر معروف رئیس
دانشگاه آزاد واحد پیرانشهر و حسین محمدزادگان رئیس شورای تخصصی ورزش
دانشگاه آزاد اسلامی آذربایجان‌غربی تشکر ویژه‌ای داشته باشم که در این مدت
برای آنکه من به تحصیلم ادامه دهم از هیچ کمکی دریغ نکرده‌اند.