گروه سیاسی صراط - تحریم ضیافت افطاری روحانی برای نمایندگان مجلس از سوی محمدرضا عارف مسئله ای نیست که بتوان به سادگی از کنار آن عبور کرد.
به گزارش گروه سیاسی صراط، عارف که در انتخابات 92 به خواست خاتمی انصراف داده بود تا راه برای ورود روحانی به پاستور هموار شود، در سه سال گذشته هرگز اوضاع را بر وفق مراد خود ندیده است. ابتدا در حالی که اصلاح طلبان توقع داشتند او معاون اول روحانی شود، معلوم شد که شیخ حسن روحانی تنها یک صندلی وزارت آن هم با اکراه برای او کنار گذاشته؛ واکنش عارف که سهم خود را بسیار بیش از آن صندلی ی دید مشخص بود؛ البته دست رد او به سینه روحانی، رییس دولت یازدهم را خیلی هم ناراحت نکرد.
عارف اعلام کرد قصد حضور در دولت را ندارد؛ البته از "دستاوردهای 92" هم حرف زد و اسب خود را برای به چنگ آوردن صندلی علی لاریجانی در پارلمان زین کرد. نفر اول تهران شد اما در هنگامه ای که انتظار حمایت از سوی دولت برای ریاست مجلس را داشت، تنها ماند تا جایی که حتی شماری از نمایندگان لیست امید – که برخی از آنها اصلاح طلب هم نیستند – به او رای ندادند.
دلخوری عارف دوچندان شد؛ او تعارف غیررسمی هیات رییسه برای پست ریاست مرکز پژوهش های مجلس را هم رد کرد و سرآخر حتی از رقابت با وزیر دولت احمدی نژاد برای ریاست کمیسیون آموزش هم صرف نظر کرد تا فقط یک عنوان "نمایشی" در مجلس داشته باشد: رییس فراکسیون امید.
عارف پس از ناکامی های اخیر البته همچنان ژست "حمایت از دستاوردهای 92" را حفظ کرده و هر از چند گاهی، با ارائه تفسیر خود از آن "دستاوردها" غیرمستقیم نقش خود را در انصراف از انتخابات و رییس جمهور شدن روحانی به رخ می کشد؛ نقشی که اکنون پس از سه سال ظاهرا نه دولت روحانی آن را چندان پررنگ می بیند و نه حتی اصلاح طلبان به دلیل عدم مقبولیت عارف به عنوان یک تصمیم گیرنده در نزد آنها، حاضر به پروبال دادن به آن هستند.
چند صباحی است عارف سکوت کرده؛ اظهارات او عمدتا به مسائل کم اهمیت تر محدود شده اند؛ حتی درباره طرح ها و برنامه های فراکسیون امید در مجلس هم صحبتی نمی کند. از آن بدتر، عارف به وضوح خرج خود را از سایر نمایندگان حتی نمایندگان فراکسیون امید جدا کرده و کمتر در یک قاب با آنها دیده می شود. نه نطقی در مجلس دارد و نه نقشی در هدایت اصلاح طلبان.
شواهد از ناامیدی رییس فراکسیون امید حکایت دارد. معلوم نیست او بخواهد بار دیگر در انتخابات 92 شرکت کند و این بار در مقابل روحانی بایستد یا خیر. اما آنچه از شواهد برمی آید این است که نمایندگی مجلس عارف را ارضا نکرده؛ با روندی که اکنون عارف در پیش گرفته بعید نیست حتی استعفا از پارلمان را به ماندن در آن ترجیح دهد. حال باید منتظر ماند و دید "مرد انصراف" اصلاح طلبان ماندن در این پارلمان بدون قدرت نقش آفرینی را ادامه می دهد یا خیر.
به گزارش گروه سیاسی صراط، عارف که در انتخابات 92 به خواست خاتمی انصراف داده بود تا راه برای ورود روحانی به پاستور هموار شود، در سه سال گذشته هرگز اوضاع را بر وفق مراد خود ندیده است. ابتدا در حالی که اصلاح طلبان توقع داشتند او معاون اول روحانی شود، معلوم شد که شیخ حسن روحانی تنها یک صندلی وزارت آن هم با اکراه برای او کنار گذاشته؛ واکنش عارف که سهم خود را بسیار بیش از آن صندلی ی دید مشخص بود؛ البته دست رد او به سینه روحانی، رییس دولت یازدهم را خیلی هم ناراحت نکرد.
عارف اعلام کرد قصد حضور در دولت را ندارد؛ البته از "دستاوردهای 92" هم حرف زد و اسب خود را برای به چنگ آوردن صندلی علی لاریجانی در پارلمان زین کرد. نفر اول تهران شد اما در هنگامه ای که انتظار حمایت از سوی دولت برای ریاست مجلس را داشت، تنها ماند تا جایی که حتی شماری از نمایندگان لیست امید – که برخی از آنها اصلاح طلب هم نیستند – به او رای ندادند.
دلخوری عارف دوچندان شد؛ او تعارف غیررسمی هیات رییسه برای پست ریاست مرکز پژوهش های مجلس را هم رد کرد و سرآخر حتی از رقابت با وزیر دولت احمدی نژاد برای ریاست کمیسیون آموزش هم صرف نظر کرد تا فقط یک عنوان "نمایشی" در مجلس داشته باشد: رییس فراکسیون امید.
عارف پس از ناکامی های اخیر البته همچنان ژست "حمایت از دستاوردهای 92" را حفظ کرده و هر از چند گاهی، با ارائه تفسیر خود از آن "دستاوردها" غیرمستقیم نقش خود را در انصراف از انتخابات و رییس جمهور شدن روحانی به رخ می کشد؛ نقشی که اکنون پس از سه سال ظاهرا نه دولت روحانی آن را چندان پررنگ می بیند و نه حتی اصلاح طلبان به دلیل عدم مقبولیت عارف به عنوان یک تصمیم گیرنده در نزد آنها، حاضر به پروبال دادن به آن هستند.
چند صباحی است عارف سکوت کرده؛ اظهارات او عمدتا به مسائل کم اهمیت تر محدود شده اند؛ حتی درباره طرح ها و برنامه های فراکسیون امید در مجلس هم صحبتی نمی کند. از آن بدتر، عارف به وضوح خرج خود را از سایر نمایندگان حتی نمایندگان فراکسیون امید جدا کرده و کمتر در یک قاب با آنها دیده می شود. نه نطقی در مجلس دارد و نه نقشی در هدایت اصلاح طلبان.
شواهد از ناامیدی رییس فراکسیون امید حکایت دارد. معلوم نیست او بخواهد بار دیگر در انتخابات 92 شرکت کند و این بار در مقابل روحانی بایستد یا خیر. اما آنچه از شواهد برمی آید این است که نمایندگی مجلس عارف را ارضا نکرده؛ با روندی که اکنون عارف در پیش گرفته بعید نیست حتی استعفا از پارلمان را به ماندن در آن ترجیح دهد. حال باید منتظر ماند و دید "مرد انصراف" اصلاح طلبان ماندن در این پارلمان بدون قدرت نقش آفرینی را ادامه می دهد یا خیر.
