آقای سرافراز دستاوردتان چه بود؟/ پیشنهاد نقش به شرط تعداد بالای فالوورها/ ترکیه نیاز مخاطب ایرانی را خوب فهمیده

گروه فرهنگی صراط- فریبا کوثری، از آن دسته بازیگرانی است که همیشه بی حاشیه کار کرده، رفته و آمده و از پس نقش هایش هم به خوبی برآمده است. در میان تمام سکوت هایش، حرف هایی را می زند که به گفته خودش، کمی تند و تیز است اما باید زد! گلایه هایی که از همه کس و همه جا می آید. زمینه را آماده می کنیم که بگوید هر آنچه از فرار بازیگران از رسانه ملی یا رسانه میلی! گرفته تا دوندگی هایی که به دنبال حق الزحمه شان خستگی کار را برای شان صد چندان می کند.

بــیــکــارم!
چند وقتی است که کاری نداشته ام. اما امروز می خواهم بروم و برای کاری صحبت کنم. خدا را شکر می کنم که پیشنهاد زیاد بوده است. اما من نتواستم با قصه هایش ارتباط برقرار کنم. عادتی هم که دارم این است که تا قراردادی امضا نشود و جلوی دوربین نروم، می گویم بیکار هستم. آخرین کاری که کار کردم با آقای فخیم زاده بود. دو ماه از سال گذشته است، اما فعلا استارت کاری را نزده ام. امیدوارم سال و تابستان پرباری نه تنها برای خودم بلکه برای همکارانم در بخش سریال و تله فیلم ها باشد.

برنامه ویژه ای در رسانه ملی نداریم
در اینکه متاسفانه صدا و سیما ظرف دو سه سال اخیر دچار بحران و رکود شده، شکی نیست. من 12 سال است که به ایران بازگشتم و شاید در 6-5 سال گذشته سریال هایی که کار کردم، موضوعات متنوعی داشته است اما پرداخت به مسایل روز یک زمانی خیلی فرق می کرد. زمانی دغدغه های تلویزیون پرداختن به مسائل جوانان بود. چون کشور ما کشور جوانی بود اما الان به سمت میانسالی می رویم. آن زمان تلویزیون سعی می کرد جوانگرا باشد. ایده های نو ساخته می شد و تنوع در برنامه ها به خوبی به چشم می خورد. یک خط فکری و یک جهتی که سازمان می خواست را کار می کردند. شاهد سریال های «الف ویژه» و «ب» بودیم. همکاران به نوعی سر کار بودند. مدتی تله فیلم ها آمدند و دوستانی که کمتر کار می کردند جذب این تله فیلم ها شدند. تلویزیون برنامه های خوبی داشت. در ماه مبارک رمضان هر 4 شبکه ما سریال های قابل قبول می ساخت. سریال هایی که برای تابستان و زمستان ساخته می شد هم به جای خود. برای هر مناسبتی برنامه داشتیم. متاسفانه در دو سه سال اخیر سریال و برنامه ویژه نداریم.

GEM  با سریال های ترکیه ای یا ایران با سریال های نخ نما؟
وی در ادامه گفتگوی خود به خبرنگار صراط نیوز گفت: من قبول ندارم که می گویند شبکه GEM یا سریال های ترکیه ای آمده اند. همچین چیزی نیست. اگر در سینما فیلم خوب بیاید مردم می روند و می بینند. همین مردمی که پای سریال های ماهواره ای می نشینند، همان آدم ها تلویزیون خودمان را می بینند. پس باید دید مشکل از کجاست؟ اگر سریال قصه خوبی داشته باشند مردم می بینند. مگر مختارنامه نبود یا همین سریال پایتخت؛ طنز زیبا و شیرینی داشت. مگر سریال زیر تیغ با بازی خوب آقای پرویز پرستویی و خانم فاطمه معتمد آریا نبود؟ اگر سریال خوبی باشد، بدون شک همه ما نگاه می کنیم. همین امسال را نگاه کنید تلویزیون برنامه ای داشت؟ الان رو آورده است به سریالی که مال ده سال پیش است. مساله کار کردن من و همکاران من نیست. مردم اعتمادشان  را به تلویزیون از دست داده اند یا رو آورده اند به ادا و اطوار اینکه ما تلویزیون ایران را اصلا نگاه نمی کنیم. باید دید ریشه این مشکل کجاست؟

در نمایش هر معضلی داستان می سازند
بیشتر این اداها به پُز روشنفکری تبدیل شده است. اصلا وقتی می گوییم «رسانه ملی» یعنی چه؟ چرا باید رسانه ملی کشور دیگر را ببینیم اما رسانه ملی خودمان را نه؟ بعد می خواهیم با شبکه های جهانی دیگر رقابت کنیم؟ یک زمانی فارسی وان خیلی مُد بود. اگر می خواهیم رقابت کنیم پس باید اجازه دهیم نویسنده ها و کارگردان های ما خلاق باشند. یک قسمت این مشکلات به مخاطبان ما برمی گردد. اما قسمت اعظم آن مدیران هستند. امروز من در خانه نشسته ام و تصمیم می گیرم. دلیلی وجود ندارد که هر تصمیمی می گیرم، درست باشد. جامعه نیاز امروزش برای دیدن رسانه ملی چه هست؟ راجع به خیلی از مشکلات و مشاغل و آدم ها نمی توانیم نظر بدهیم. هر چه را بخواهیم بگوییم، داستانی در آن در می آید. می خواهیم بگوییم همه چیز خوب و ایده آل است. مگر می شود در جامعه 70 میلیون نفری، معضلات اجتماعی وجود نداشته باشد؟

خودمان ترویج بدی می کنیم
یک زمانی هم آنقدر در مورد یک معضل اجتماعی مثل اعتیاد فیلم می سازیم که دیگر قبح آن از بین می رود. شرمی در این زمینه وجود ندارد. انواع و اقسام دیالوگ های بد را می گوییم و نشان می دهیم. خودمان ترویج بدی می کنیم فکر می کنیم که وای آدمی که می آید تیپ سازی می کند و ادای آدم های معتاد را بازی کنند، بیشتر مردم را می خنداند و مردم بیشتر دوستش دارند. فکر نمی کنیم که این کارها را می کنیم و همین معضل اعتیاد در کشور من به شکل وحشتناکی ریشه می دهد و سن اعتیاد را در کشورمان پایین می آورد. می گوییم چه جالب چه خوب، بازیگر چقدر نقشش را خوب بازی کرد. بعد از او الگوبرداری می کنیم.

مردم خسته شده اند
الان من متنی را می خوانم و قرار است نظرم را برای بازی در آن نقش بگویم؛ همه قصه ها شبیه هم هستند. دیگر بس است! مردم خسته شده اند. در این سی ساله بارها همه این قصه ها را به آنها گفته ایم. من کاری ندارم به معضل یک بام و دو هوا بودنمان. مثلا در سینما یک جور حجاب داریم، در تلویزیون جور دیگر. تماشاچی من هم یکی است، چه فرقی دارد؟ همان تماشاچی هست که پول می دهد و می رود در سینما بازیگر محبوب خود را ببیند. منتها وقتی می گویم تفکر را عوض کنند در مورد حجاب و اعتقاد نیست. قصه باید قصه نویی باشد. از همه بدتر وقتی مدیری وارد سازمانی می شود از اول تا آخر 6 ماه طول می کشد که همه مدیران را عوض کند. مدیری را نداریم که بگوییم ایشان 10 سال ثابت کار کرده است همه ده سال را می خواهیم خراب کنیم.
 
دستاورد سرافراز چه بود؟
آقای سرافراز برای ریاست صدا و سیما آمد؛ شما به من بگویید، دستاوردش چه بود؟ جز اینکه این رفت و او رفت و همه مدیران عوض شدند؟ الان آقای عسگری آمد. باز هم فکر نمی کنم که تا 6 ماه آینده اتفاقی بیفتد. چون همه مدیران در طول این شش ماه عوض می شوند. رسانه ملی بیشترین مخاطب را دارد. در هر ده کوره ای که می روید، مردم تلویزیون دارند. باید بودجه خوبی به این رسانه تخصیص داده شود. اما برعکس صدا و سیما همیشه پول ندارد! می روید دنبال یک بازیگر و فیلم را می سازید و بعد هم پولش را نمی دهید. نمونه اش، همین کار اخیر من است. بعد از یک سال و نیم کار کردن، خُرد خرُد پولم را دادند. این تنها مشکل من نیست. مشکل همه بازیگران ماست. پول را یک جا بدهید تا بتواند به زخم زندگی خودش بزند. وقتی بعد از یک سال و نیم پول را می دهید، واقعا با این پول چه کار می تواند بکند؟ رفتم سر کاری و پولم را ندادند. گفتند برو شکایت کن. من هم نزد آقایی رفتم و شکایت کردم و گفتند پیگیری می کنیم. بعد از مدتی به دفتر کارگردانی رفتم و همان آقا را آنجا دیدم. گفتم الان معنای رفیق دزد و شریک قافله را را فهمیدم. وقتی شما با هم کار می کنید، معلوم است دنبال کار من نیستید. من بازیگر چطور می توانم اعتماد کنم؟ ناچارم کار را تحویل ندهم تا پولم تسویه حساب بشود. طوری برخورد می کنند که آدم اینطور برخورد کند. بگذریم از اینکه تهیه کنندگان خوبی هم در سینما وجود دارند. من با بسیاری از تهیه کنندگان خوب مثل آقایان حبیب الله کاسه ساز و عباسی زاده و ... کار کردم اما بعضی ها بعضی دیگر را خراب می کنند.